Γράφει η Αλεξάνδρα Σκαράκη
Εμφανίστηκε στη ζωή μας πριν από σχεδόν δέκα χρόνια και άλλαξε τους κανόνες για το πώς μια σειρά επιστημονικής φαντασίας μπορεί να γίνει παγκόσμιο πολιτισμικό φαινόμενο. Το «Stranger Things», δημιουργία των Ματ και Ρος Ντάφερ, πέτυχε κάτι σπάνιο: συνδύασε την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1980 με σύγχρονη αφήγηση, έφερε μαζί τρόμο, μυστήριο και χιούμορ, αλλά διατήρησε πάντα στο επίκεντρο κάτι πολύ ανθρώπινο — την εφηβεία, τη φιλία, τον φόβο και την απώλεια.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη μικρή πόλη Χόκινς των ΗΠΑ, όπου, πίσω από τη φαινομενικά ήσυχη καθημερινότητα, κρύβονται σκοτεινές ιστορίες, υπερφυσικές απειλές και μυστήρια από έναν άλλο κόσμο, το Upside Down. Το παράξενο και επικίνδυνο που απειλεί τα παιδιά και τις οικογένειες μέσα στη μικρή, οικεία κοινωνία έκανε τους πιστούς της σειράς να δεθούν βαθιά με αυτή.
Οι ήρωες του «Stranger Things» -η Eleven με τις δυνάμεις και την εύθραυστη ψυχή της, ο Hopper που αγωνίζεται για την κοινότητα και οι παρέες των παιδιών με τα μυστικά και τις φιλίες τους- μετατρέπουν τη σειρά σε αφήγηση ενηλικίωσης και ανθρώπινη εμπειρία. Η σειρά ξεχωρίζει, επίσης, για την απαράμιλλη αισθητική της, κάνοντας κάθε επεισόδιο ακόμη πιο καθηλωτικό.
Η πέμπτη και τελευταία σεζόν του επιτυχημένου πρότζεκτ φέρνει το τέλος μιας εποχής με συγκλονιστική αφήγηση σε τρεις ενότητες, μετατρέποντας κάθε επεισόδιο σε τηλεοπτικό γεγονός. Σύμφωνα με τον ιστότοπο Collider, οι πρώτες τέσσερις σεζόν έχουν συγκεντρώσει πάνω από 310 εκατ. ώρες θέασης, αποδεικνύοντας την τεράστια απήχηση και την αφοσίωση των θαυμαστών.
Οι δημιουργοί υπόσχονται ένα φινάλε που θα δικαιώσει την εμπιστοσύνη των θεατών, ολοκληρώνοντας όχι μόνο τις ιστορίες των αγαπημένων χαρακτήρων αλλά και την πορεία ενός εγχειρήματος που άγγιξε εκατομμύρια κόσμου.
Την ημέρα που κυκλοφορούν τα πρώτα επεισόδια της πέμπτης σεζόν και λίγο πριν από τους τίτλους τέλους, επτά θαυμαστές του «Stranger Things» γράφουν για την επιρροή που είχε η σειρά στις ζωές τους.
Η Γουινόνα Ράιντερ υποδύεται την Τζόις Μπάιερς στο «Stranger Things». Φωτ. Netflix
«Σαν να βλέπαμε ξανά τα “Goonies”»
Ελισσάβετ Κυρίτση, δημοσιογράφος
Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά το τέλος της σειράς «Stranger Things» είναι για εμένα άλλο ένα τέλος στην…. παιδική μου ηλικία, την οποία αποχαιρέτησα δεκαετίες πριν, κάπου στα 80s. Για όλους εμάς τους GenX το «Stranger Things» ήταν κάτι παραπάνω από μια σειρά vintage αισθητικής με, ομολογουμένως, εξαιρετική αποτύπωση μιας εποχής που όντως τη ζήσαμε. Ηταν σαν να βλέπαμε ξανά σε πρώτη προβολή τα «Goonies» και τους «Ghostbusters» με μάτια παιδικά, σαν να ακούγαμε Clash, Kate Bush, Metallica για πρώτη φορά, σε κασέτα εννοείται, γραμμένη από το ραδιόφωνο. Σαν να ανοίγαμε το φρεσκοτυπωμένο «It» του Στίβεν Κινγκ κρυφά από τους γονείς μας.
Αυτό που θα μου λείψει μετά το τέλος δεν είναι τόσο οι περιπέτειες των ηρώων που έφτιαξαν με κέφι οι αδερφοί Ντάφερ, αλλά η αίσθηση πως μαζί τους έγινα κι εγώ ξανά –και για όσο κράτησε– παιδί, κομμάτι της παρέας, βουτώντας στις αναμνήσεις μου σαν άλλη Eleven, όταν έκανε βουτιά στο απέραντο σκοτάδι.
«Η μουσική των τίτλων και οι αναφορές»
Παναγιώτης Κούστας, δημοσιογράφος
Τι με…τράβηξε στο σύμπαν του «Stranger Things»; Η μουσική των τίτλων του και το ότι με γύρισε στην παιδική μου ηλικία. Μεγάλωσα τη δεκαετία του 1980, όταν ήταν κουλ να είσαι και λίγο αμερικανάκι. Οι πολιτισμικές αναφορές της σειράς –η επικοινωνία με τα γουόκι τόκι, τα κορν φλέικς για πρωινό, τα θρίλερ του Στίβεν Κινγκ, το «Στάσου πλάι μου» του Ρομπ Ράινερ–, όλα αυτά τα έζησα στην εποχή τους.
Πώς νιώθω που θα αποχαιρετήσω την Εντ και την παρέα της; Σαν να είναι τέλη Αυγούστου του ’89, να τελειώνουν οι καλοκαιρινές μου διακοπές και να πρέπει να πω αντίο στους φίλους που έκανα όσο παραθέριζα για να γυρίσω πίσω στο σχολείο.
Η Νελ Φίσερ στον ρόλο της Χόλι Γουίλερ. Φωτ. Netflix
«Επανεφευρίσκει τη δεκαετία του 1980· ξανά και ξανά»
Ορσαλία Ελένη Κασσαβέτη, καθηγήτρια-σύμβουλος ΕΑΠ/συντονίστρια τεκμηρίωσης, ΦΚΘ
Η σειρά «Stranger Things» της VOD πλατφόρμας Netflix συχνά περιγράφεται ως ένα από τα πιο επιτυχημένα «pastiche» (μίμηση-ανασύνθεση υπάρχοντος ύφους) της σύγχρονης οπτικοακουστικής αφήγησης. Και πλέον, στην πέμπτη και τελευταία σεζόν της, γνωρίζουμε και τους ακριβείς λόγους: ανασυνθέτει με επιτυχία και κυρίως με δημιουργικότητα την ποπ κουλτούρα των 80s (Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζον Κάρπεντερ, Στίβεν Κινγκ, arcades, malls, Dungeons & Dragons και synthwave) που γίνεται ένα οργανικό κομμάτι του αφηγηματικού της κόσμου.
Ταυτόχρονα, η σειρά αγγίζει κάτι πιο εξελιγμένο, ένα είδος meta-pastiche, που οι αναφορές λειτουργούν ως σχόλιο πάνω στη νοσταλγία, στη μνήμη και στη διαδικασία αναβίωσης του παρελθόντος. Ετσι, το «Stranger Things» επανεφευρίσκει τη δεκαετία του 1980· ξανά και ξανά.
«Με στέλνει σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν πιο αληθινά»
Ηλιόδωρος-Γιάννης Δαβέτας, σκηνοθέτης/σεναριογράφος/κριτικός κινηματογράφου
Το «Stranger Things» με χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Με στέλνει πίσω σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν πιο αληθινά.
Είναι τα ποδήλατα και η αίσθηση ότι μπορούσες να εξαφανιστείς επί ώρες, ενώ η μάνα σου σε ψάχνει στη γειτονιά για να μην κρυώσει το φαΐ; Τα walkman κι οι κασέτες με τις μασημένες ταινίες; Τα υπόγεια με τις αφίσες που μύριζαν υγρασία ενώ εσύ έπαιζες επιτραπέζια με τους κολλητούς σου; Ειλικρινά, βλέπω «Stranger Things» και νιώθω σαν να είμαι ξανά 12 χρονών, σαν να βλέπω για πρώτη φορά τον «E.T.», τους «Goonies», το «Back to the Future». Να μαθαίνω τι σημαίνει φιλία με το «Stand by Me», να φοβάμαι με τον Carpenter.
Αυτό όμως που με συγκινεί περισσότερο είναι ότι παίρνει αυτή την αίσθηση και την κάνει να αναπνέει ξανά. Δίνει στα σημερινά παιδιά μια γεύση από μια εποχή που δεν είχαμε κινητά, αλλά είχαμε σίγουρα περισσότερη ελευθερία. Και σε εμάς μια ευκαιρία να τη νιώσουμε πάλι.
Στιγμιότυπο από την πέμπτη σεζόν του «Stranger Things». Φωτ. Netflix
«Η καρδιά της σειράς ήταν πάντα η παρέα»
Βασίλης Τσαρακτσίδης
Για εμένα το «Stranger Things» δεν ήταν απλώς μια σειρά, ήταν μια εμπειρία που με συνόδευσε από τα 17 μου μέχρι σήμερα. Με γύρισε πίσω σε μια εποχή που δεν έζησα αλλά πάντα νοσταλγούσα: παρέες ποδηλάτων, μικρές πόλεις, μυστήριο, αθωότητα, φιλίες που μοιάζουν με οικογένεια. Η πρώτη σεζόν ήταν κάτι σαν αποκάλυψη, αυτό το μείγμα παιδικότητας, σκοταδιού και ανθρωπιάς δεν το έχω ξαναδεί. Οι χαρακτήρες μεγάλωσαν μαζί μου, ειδικά ο Will και ο Steve, που κουβαλούν κάτι από τον δικό μου τρόπο που συνδέομαι με ανθρώπους. Κάθε σεζόν είχε κάτι δικό της, αλλά η καρδιά της σειράς ήταν πάντα η παρέα. Με έκανε να σκεφτώ, να συγκινηθώ, να ξαναβρώ την αγάπη μου για τις ιστορίες που λέγονται με συναίσθημα και όχι με εφέ. Το «Stranger Things» είναι από τα λίγα έργα που μένουν μέσα σου ακόμη κι όταν τελειώσουν.
«Αλλο επίπεδο νοσταλγίας»
Κατερίνα Κρούση, ελεύθερη επαγγελματίας
Είναι από τις λίγες σειρές που με καθήλωσαν. Το Α και το Ω του «Stranger Things» είναι η νοσταλγία. Οσοι έχουμε γεννηθεί κοντά στα 80s και αγαπάμε τις ταινίες φαντασίας έχουμε μια ιδιαίτερη σύνδεση με τη σειρά. Η παρέα των παιδιών σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι κι εσύ μέρος της, παρασύρεσαι στις περιπέτειές τους και ταυτίζεσαι μαζί τους. Οι ξεκάθαρες αναφορές σε ταινίες των 80s ενισχύουν αυτή την εμπειρία, κάνοντας την όλη ιδέα βιωματική. Τα σκηνικά κάθε φορά σε ταξιδεύουν.
Και κάτι προσωπικό: ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά μαζί με τον γιο μου όταν ήταν πέντε, και τώρα που είναι 15 θα δούμε μαζί την τελευταία σεζόν. Μέσα στο μυαλό μου έχουν ενωθεί η παιδική του ηλικία με τη δική μου. Μιλάμε για άλλο επίπεδο νοσταλγίας!
«Τι σημαίνει να είσαι έφηβος»
Στέλιος Βογιατζάκης, δημοσιογράφος
Δεν θέλουν πολλή σκέψη οι λόγοι της γοητείας που ασκεί το «Stranger Things» σε όσους από εμάς ήμασταν έφηβοι στη δεκαετία του 1980, και δεν είναι μόνο η μουσική ή οι επιρροές της σειράς από πολυαγαπημένες ταινίες όπως το «Goonies». Είναι κάτι πιο βαθύ. Στα πρόσωπα των νεαρών πρωταγωνιστών οι περισσότεροι βλέπουμε τον τότε εαυτό μας, ένα καθημερινό παιδί που ήταν λίγο nerd, όχι ιδιαίτερα δημοφιλές στο σχολείο και εντελώς αδέξιο την πρώτη φορά που ερωτεύτηκε. Το «Stranger Things» δεν είναι μόνο μια περιπέτεια με τρομακτικά πλάσματα που ζουν στο Upside Down και ετοιμάζονται να έρθουν στην από δω πλευρά της Γης. Είναι μια ιστορία για το τι σημαίνει να είσαι έφηβος. Και αυτό είναι που την κάνει, τελικά, διαχρονική.
