Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η ομάδα Εν δράσει παρουσιάζει την παράσταση «Fountains of Mojitos» σε δημιουργία Εύης Δημητρίου στο Θέατρο Δέντρο, στη Λευκωσία και στο Θέατρο Ριάλτο, στη Λεμεσό. Συμμετέχουν οι χορεύτριες Ράνια Γλυμίτσα, Μιλένα Ούγκρεν Κούλας, Julia Brendle και Ελευθερία Σωκράτους. Οι περφόρμερ και συνδημιουργοί της παράστασης μοιράζονται τους προβληματισμούς τους για τη γυναίκα, τη θηλυκότητα. Η χορογράφος και περφόρμερ Εύη Δημητρίου μίλησε στην «Κ» και πώς η παράσταση αυτή της έδωσε την ευκαιρία να κοιτάξει μέσα της και να συνειδητοποιήσει πώς μια γυναίκα μπορεί να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου.
–«Fountains of Mojitos», δηλαδή; Τι θα δούμε επί σκηνής;
–Τέσσερις χορεύτριες, τέσσερις δυνατές προσωπικότητες και εξαιρετικές performers με μία απίστευτη χημεία, φέρνουν στη σκηνή συναισθήματα και προβληματισμούς που βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Μέσω της κίνησης, του λόγου και του χιούμορ δημιουργούν ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο ο θεατής μπορεί να ταξιδέψει.
–Κεντρικός άξονας η γυναίκα και το σώμα τους, τι σε έκανε να επικεντρωθείς σε αυτή τη θεματική;
–Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα κυρίως με τη σόλο δημιουργία. Ως χορογράφος αλλά και ως περφόρμερ, μου έδωσε την ευκαιρία να κοιτάξω μέσα μου και να συνειδητοποιήσω πώς μια γυναίκα μπορεί να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Πλέον, άρχισα να δίνω μεγάλη σημασία πώς αντιμετωπίζεται η γυναίκα και τι προσδοκίες έχει η κοινωνία από αυτή. Δηλαδή, μέσα σε ποια κοινωνικά στερεότυπα και ταμπού διαμορφώνεται. Η κοινωνία έχει την τάση να ενοχοποιεί, κυρίως τις γυναίκες, από μικρά παιδιά. Είναι απίστευτο πώς οι γυναίκες έμαθαν να σιωπούν. Οι περφόρμερ και συνδημιουργοί της παράστασης μοιράζονται τους προβληματισμούς αυτούς και μαζί αρχίσαμε μια ανοιχτή χορογραφική διαδικασία με βάση τον αυτοσχεδιασμό που οδήγησε στην παράσταση «Fountains of Mojitos» που ανυπομονούμε να μοιραστούμε σύντομα με το κοινό.
–Μίλησέ μου για τη χορογραφική σου ομάδα.
–Επέλεξα μια ομάδα χορευτριών που θαυμάζω τόσο ως καλλιτέχνες όσο και ως άτομα. Μια ομάδα που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς. Όλες οι περφόρμερ έχουν ήδη μια σημαντική πορεία στον χορό, έχουν το δικό τους στίγμα στον χώρο αυτό.
–Οι τέσσερις χορεύτριες έχουν κάτι άλλο κοινό; Αναζήτησες κάποια άλλα κοινά σημεία τους, εκτός από τη θηλυκότητά τους, φυσικά;
–Έχουν όλες βιώσει τη μητρότητα και όλα αυτά που συνεπάγονται: τις μεταβολές του σώματος, τη διάθεση του σώματός σου για τη δημιουργία ζωής, την ευθύνη, τις κοινωνικές προσδοκίες μιας μητέρας. Σημαντικό είναι ότι όλη η ομάδα είναι ανοιχτή στη δημιουργική διαδικασία που ακολουθώ, η οποία προϋποθέτει πολλούς αυτοσχεδιασμούς και διάλογο. Είμαστε συνδημιουργοί αυτού του έργου, που με φοβερή χημεία αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη οικειότητα και αγάπη. Είναι αυτή η οικειότητα που μεταφέρεται στη σκηνή και δημιουργεί ένα διαφορετικό σύμπαν όπου ο θεατής προσκαλείται να μοιραστεί και να ταξιδέψει.
–Λες ότι βρέθηκε μια γλώσσα που θα μας επιτρέψει να κρυφακούσουμε τις συζητήσεις τους, ενδιαφέρον, πες μου περισσότερα.
–Από την αρχή της διαδικασίας, όπως ανέφερα και πριν, δημιουργήθηκε μια οικειότητα μεταξύ της ομάδας, έγινε μια ωραία παρέα που μπορούσαμε ανοιχτά να μιλάμε για τα κοινωνικά θέματα. Η ενέργεια αυτή μεταφερόταν και μέσα στο στούντιο την ώρα της πρόβας, ενώ οι συζητήσεις συνεχίζονταν και αργά το βράδυ μέσα από το chat group της παράστασης. Κάτι μας μαγνήτιζε σε αυτή τη διαδικασία. Ο δραματουργός της παράστασης Guy Cools που ήλθε πριν από τρεις εβδομάδες από τη Βιέννη ένιωσε αυτή την ενέργεια και δοκιμάσαμε πώς μπορεί να κρατηθεί αυτή η οικειότητα της παρέας και στη σκηνή.
–Πώς μιλάει το σώμα;
–Τι ωραία ερώτηση! Πώς μπορούμε να καταλάβουμε τους ερωτευμένους χωρίς να μας μιλήσουν; Πώς αντιλαμβανόμαστε τον θυμωμένο άνθρωπο χωρίς να το επικοινωνήσει; Πώς συνεννοούνται δύο παιδιά που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα; Πώς η ενέργεια μιας παρέας μεταδίδεται σε μας χωρίς λέξεις; Έτσι το σώμα μιλά! Ως χορευτές έχουμε εκπαιδεύσει το σώμα μας να μπορεί να ανταποκριθεί στις σκέψεις και τα συναισθήματα, να μπορούμε να επικοινωνούμε πιο εύκολα τα συναισθήματα μέσω του σώματος, της κίνησης. Σε μια ίσως πιο αφαιρετική μορφή που αφήνει τον θεατή να αναπαραγάγει τους δικούς του συνειρμούς.
–Τι σε ενδιαφέρει ως χορογράφος σήμερα;
–Είναι σημαντικό για μένα να εξελίσσομαι μέσω της χορογραφικής μου έρευνας, να αναπτύσσομαι ως άνθρωπος, να μαθαίνω διαρκώς. Με ενδιαφέρει τη χορογραφική μου δουλειά να μπορώ να την επικοινωνώ τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Να επικοινωνεί τους προβληματισμούς μου, το συναίσθημα. Θεωρώ προϋπόθεση της δουλειάς μου την επικοινωνία με το κοινό και φέρω μεγάλο σεβασμό για το κοινό που ακολουθεί τη χορογραφική μας δουλειά και εξέλιξη. Ιδανικά μέσω της παράστασης να δημιουργείται προβληματισμός ή διάλογος. Τέλος, με αφορά πώς μπορεί η τέχνη μας να αναπτυχθεί, να υπάρχει εύφορο έδαφος για περαιτέρω εξέλιξη, μέσω της συλλογικότητας και της παιδείας.
–Ταξιδεύεις συχνά και συμμετέχεις σε πολλά φεστιβάλ, πώς αξιολογείς τα χορογραφικά πράγματα στην Κύπρο;
–Η Κύπρος έχει ένα πολύ ενδιαφέρον χορευτικό τοπίο. Υπάρχει μια συνεχής εξέλιξη και φρέσκες προτάσεις. Είναι η τέχνη που φέρνει την έκπληξη, τολμά. Με μία σωστή μακροχρόνια πολιτική που να βοηθά τους χορογράφους να εξελίσσονται η τέχνη αυτή θα μπορούσε να απογειωθεί. Κάτι που με προβληματίζει είναι ότι λόγω του μικρού μεγέθους της Κύπρου οι παραστάσεις χορού δεν μπορούν να επαναλαμβάνονται πολλές φορές. Αυτό έχει επιπτώσεις στο έργο που δεν αφήνεται να εξελιχθεί στον μέγιστο βαθμό μέσω των παραστάσεων και της επαφής του με το κοινό. Και γι’ αυτό μου αρέσει να ταξιδεύω με τα έργα μου. Είναι προσωπική μου ανάγκη να περιοδεύω τα έργα μου, να τα αφήνω να εξελίσσονται στη διαδικασία τους να επικοινωνήσουν με διαφορετικό κοινό, κάτω από άλλες συνθήκες, με άλλα δεδομένα.
Πληροφορίες
«Fountains of Mojitos», ομάδα Εν δράσει. Παραστάσεις στη Λευκωσία Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου, Θέατρο Δέντρο και Λεμεσό Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου & Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου, Θέατρο Ριάλτο (Επί Σκηνής)
