Kathimerini.gr
Στην Ελλάδα, η Λιζ Ράιτ κατέκτησε τις πληγωμένες καρδιές τραγουδώντας με τη γεμάτη συναίσθημα φωνή της το κομμάτι «My heart» από το τρίτο άλμπουμ της, «Orchard». Εννέα χρόνια και δύο δίσκους αργότερα, η τραγουδίστρια από τη μικρή ορεινή πόλη της Τζόρτζια, που δεν έδειχνε καμία πρόθεση να συμβιβαστεί με τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς της σόουμπιζ, έχει αφήσει τα μαλλιά της να μακρύνουν και έχει διευρύνει το ρεπερτόριό της ενσωματώνοντας στοιχεία από την ποπ και την αμερικανική φολκ στο μείγμα τζαζ και γκόσπελ της πρώιμης δουλειάς της.
Παραμένει, ωστόσο, το ίδιο αυθόρμητη και προσγειωμένη, ενώ εξακολουθεί να τραγουδά για «δύσκολους» έρωτες με πάθος, αισθησιασμό και παραίτηση. Λίγο πριν από τη συναυλία της στο Gazarte σήμερα το βράδυ, η 37χρονη Ράιτ μιλάει στην «Κ» για την ιδιαίτερη παιδική της ηλικία (ο πατέρας της ήταν ιερέας και διηύθυνε τη χορωδία της τοπικής ενορίας, έτσι η ίδια και τα δύο αδέλφια της άρχισαν να τραγουδούν γκόσπελ σε πολύ νεαρή ηλικία), τις αναζητήσεις της και τη σχέση της με τη μουσική.
«Εγώ και τα αδέλφια μου δουλεύαμε με τους γονείς μας περίπου όπως θα συνέβαινε αν είχαμε μια οικογενειακή φάρμα. Ο καθένας είχε τον ρόλο του και όσο πιο ταλαντούχος και συνεργάσιμος ήσουν, τόσο περισσότερες ευθύνες σού αναλογούσαν. Ανακάλυψα ότι η μουσική ήταν ένα εξαιρετικό μέσο για να υπερβώ τη συστολή μου. Είναι ο τόπος, όπου τα αμήχανα κορίτσια με τα μεγάλα πόδια βρίσκουν ξαφνικά την κατανόηση και την ένθερμη αποδοχή», εξομολογείται.
«Οι γονείς μου επισκέπτονταν τα άρρωστα και τα φυλακισμένα μέλη της κοινότητας σε συστηματική βάση. Συνήθιζα να πηγαίνω μαζί τους και να τραγουδάω όποτε μου το ζητούσαν. Εμαθα να υπηρετώ τους ανθρώπους με το ταλέντο μου και να τους προσφέρω αυτό που είχαν ανάγκη να ακούσουν».
Σήμερα, η Αφροαμερικανίδα τραγουδίστρια, που γνώρισε από πρώτο χέρι τόσο τις θετικές όσο και τις αρνητικές όψεις της ζωής σε θρησκευόμενους κύκλους, θεωρεί πως η πίστη είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από τη θρησκεία. «Η πίστη είναι μια συνεχής ανάγνωση της διαίσθησής μου, έτσι ώστε να διακρίνω τις προοπτικές και να χαράζω ένα μονοπάτι προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν έχει πάντα πλάκα, γιατί απαιτεί αφοσίωση και σκληρή δουλειά, αλλά η πίστη είναι αυτό που με κάνει να νιώθω ζωντανή».
Τα γκόσπελ αποτελούν σταθερή επιρροή στην ερμηνεία της, όμως τα τραγούδια της καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, από τη μελωδική τζαζ ώς την ποπ. «Τα κομμάτια έχουν την τάση να εμφανίζονται μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή, αλλά μου αρέσει εξίσου να τα κυνηγάω και να τα επιμελούμαι. H ανάγκη έκφρασης δίνει δύναμη σε κάθε δημιουργό. Είναι μια πείνα που σε τρέφει», αναφέρει. «Οταν ένα τραγούδι με κάνει να αισθάνομαι σιγουριά και ανακούφιση, ξέρω πως πρέπει να το μάθω, να το επαναλάβω.
Υπάρχει κάποιου είδους “κλειδί”, το οποίο μου αποκαλύπτεται με την επανάληψη, είτε το παρουσιάσω στο κοινό είτε όχι. Για μένα, το να τραγουδάς σημαίνει να δημιουργείς κάτι από το τίποτα. Με ένα τραγούδι μπορούμε να αποκοιμηθούμε ή να ξυπνήσουμε».
Γεννημένη στην επαρχιακή πόλη Hahira, η Λιζ Ράιτ έκανε τα πρώτα της βήματα στη σκηνή ως μέλος του φωνητικού κουαρτέτου In the Spirit, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Το 2002 υπέγραψε συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία Verve Records, ενώ το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της με τίτλο «Salt» έφτασε στη δεύτερη θέση του αμερικανικού Billboard. Επτά χρόνια αργότερα, κέρδισε τις εντυπώσεις αποτίνοντας φόρο τιμής σε ένα από τα ινδάλματά της, τη Νίνα Σιμόν, σε ένα αφιέρωμα με τη συμμετοχή της βραβευμένης με Γκράμι Νταϊάν Ριβς, της Angelique Kidjo, της κόρης της Σιμόν και της αυθεντικής Nina Simone Band.
Προτού ξεκινήσει την ηχογράφηση του νέου της δίσκου, με τίτλο «Freedom and Surrender», η ερμηνεύτρια εγκατέλειψε για ένα διάστημα την πόλη και «κατέφυγε» στην ύπαιθρο, αναζητώντας την έμπνευση και τη γαλήνη των νεανικών της χρόνων, αλλά και τη δύναμη για να επιστρέψει στη δημιουργία μετά το τραύμα ενός αποτυχημένου γάμου. Τα τραγούδια του άλμπουμ μιλούν για την απώλεια, τη ρήξη με το παρελθόν και την ελπίδα για ένα πιο φωτεινό μέλλον.
Παρότι το όνομά της είναι πλέον γνωστό στις ΗΠΑ και σε όλη την Ευρώπη, η Ράιτ, με τα αέρινα φορέματα και το ντροπαλό χαμόγελο, ελάχιστα θυμίζει τις εκκεντρικές «ντίβες» που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο ΜΤV. «Aγαπώ τους ανθρώπους», παραδέχεται. «Είναι η πηγή και το δοχείο για τη μουσική μου. Θέλω να είμαι κοντά τους και να με αποδέχονται με ζεστασιά. Οι σταρ πληρώνουν ακριβό τίμημα παραμένοντας αποκομμένοι από την τρυφερότητα και τη γενναιοδωρία της ζωής. Εγώ έχω ανάγκη την τρυφερότητα και είμαι καλύτερη ερμηνεύτρια όταν στέκομαι στη μέση αυτού του ποταμού».
