Του Απόστολου Κουρουπάκη
Συνάντησα τον ηθοποιό Κώστα Βήχα για μία μικρή κουβέντα γύρω από τον ρόλο που ενσαρκώνει στη νέα παραγωγή του ΘΟΚ «Ντα» του Χιου Λέναρντ. Ο Κώστας Βήχας, ο οποίος πρόσφατα έλαβε το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 2020, παίζει τον Ντα, τον πατέρα που ο γιος, ένας γνωστός και επιτυχημένος Ιρλανδός συγγραφέας, ο Τσάρλι Τάιναν, αναβιώνει, ανακαλώντας στη μνήμη του την πατρική φιγούρα, τον κηπουρό Ντα (υποκοριστικό του αγγλοσαξονικού Daddy = Μπαμπάς). Ο Κώστας Βήχας, ένας άνθρωπος, του οποίου η ευγένεια και η ζεστασιά δεν γίνεται να μη σε ακουμπήσουν όταν του μιλάς. Πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας ο Κώστας Βήχας μού έδωσε ένα κείμενο του Αιμίλιου Βεάκη, το οποίο μεταξύ άλλων έλεγε: «Μα ούτ’ εγώ χωρίς τον άλλον, ούτε ο άλλος χωρίς εμένα, μπορούμε να στήσουμε βωμό και να προσφέρουμε θυσία στην Τέχνη», αυτό το «χωρίς τον άλλον» νομίζω αντιπροσωπεύει απόλυτα τον Κώστα Βήχα.
–Έχετε προϊστορία με αυτό το έργο, κύριε Βήχα, έτσι δεν είναι;
–Στη σχολή του Πέλου Κατσέλη είχα δάσκαλο και τον Μάνο Κατράκη, στο τέλος των σπουδών μου, το 1979, μου έλεγε, έλα να δεις που παίζω το «Ντα», ένα ωραίο έργο. Και όταν τελείωσε το έργο μού έδωσε δώρο την πίπα που είχε στην παράσταση. Πέρασε ο καιρός, επέστρεψα στην Κύπρο και έπαιξα ξανά το «Ντα» εδώ στον ΘΟΚ, με τον Σπύρο τον Σταυρινιδη και άλλους. Κάποια στιγμή, λίγο καιρό πριν είδα όνειρο τον Μάνο Κατράκη… σε δύο μέρες με κάλεσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΟΚ, λέγοντάς μου ότι θέλει να μου κάνει ανάθεση τον ρόλο του Ντα και έτσι ξεκίνησαν όλα με αυτή την παραγωγή…
–Πώς αισθάνεστε αυτό το έργο, έχοντας αυτή τη σχέση μαζί του;
–Είναι ένα καταπληκτικό έργο, ένα γλυκύτατο έργο μέσα σε αυτές τις δύσκολες μέρες. Με αυτό το έργο από τη μια γελάς, από την άλλη συγκινείσαι και κλαις. Αυτά όλα φαίνονται ακόμα και στις πρόβες μας και αυτό είναι η μαγεία του έργου. Είναι έξυπνα καλογραμμένο.
–Φοβηθήκατε τον ρόλο;
–Αυτό τον ρόλο τον έκανε ο Μάνος Κατράκης εξαιρετικά, ήταν μία αξεπέραστη ερμηνεία. Τον έπαιξε ο Σπύρος Σταυρινίδης, υπέροχος επίσης και τώρα ήρθε η σειρά μου να τον ενσαρκώσω και να κάνω κάτι που αγάπησα από τον καιρό που ήμουν μαθητής. Δεν τον φοβάμαι τον ρόλο, επειδή είναι, όπως σου είπα πρόκειται για ένα καλογραμμένο έργο, και υπάρχουν πολλά στοιχεία που μπορεί να με βοηθήσουν. Για κάθε ρόλο που κάνω έχω μια αγωνία και αν με ρωτούσες για άλλους ρόλους μου δεν θα ήξερα να σου απαντήσω, αν θα ήμουν καλός. Γι’ αυτόν όμως μπορώ να σου πω ότι νιώθω πως θα είναι ένα από τα καλά μου έργα. Χαίρομαι τον ρόλο και όταν νιώθεις ευτυχισμένος για το έργο που κάνεις είναι ό,τι καλύτερο για τον ηθοποιό. Γενικά να σου πω πως το κλίμα που επικρατεί μεταξύ όλων των συντελεστών είναι εξαιρετικό και αυτό με χαροποιεί πιο πολύ απ’ όλα.
–Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν γνωρίσατε τον Ντα;
–Να σου πω ότι ο Μάνος Κατράκης είχε πει τότε ότι ήταν από τους δύσκολους ρόλους που είχε καταπιαστεί, έτσι τον γνώρισα τον Ντα, από τον Κατράκη. Ο Ντα είναι ένας τύπος καταπληκτικός, μπορείς να τον πεις και λίγο πονηρό βέβαια…
–Το έργο για τι μιλάει; Ποιο είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που βγάζει αυτό το έργο;
–Έχει τη σύγκρουση μέσα του το έργο… Ο ίδιος ο συγγραφέας έγραψε για τον πατέρα του, θέλοντας να δείξει την αγάπη του, την αποδοχή, μιλάει για τις τύψεις… Ξεκινάει και ανάποδα… με μία κηδεία…
–Γιατί μας αγγίζει ακόμα αυτό το έργο;
–Μας αγγίζει γιατί είναι δικό μας έργο… Μιλάει για πράγματα που ζούμε κάθε μέρα, ποιος δεν έχει σκαμπανεβάσματα με τον πατέρα ή τη μάνα του; Υπάρχει σε αυτό η έννοια της οικογένειας, πάντα υπάρχει η αλυσίδα μας, όποιοι και να ήταν οι γονείς μας, ακόμα και τις άγριες στιγμές μας τις θυμόμαστε, μας έρχονται στο μυαλό.
–Ο Ντα έδωσε αγάπη στον γιο του;
–Ναι, και ο συγγραφέας έγραψε ένα έργο για τον πατέρα του, θέλοντας να την ανταποδώσει…
–Έχετε απάντηση γιατί δεν λέμε το σ’ αγαπώ ή το ευχαριστώ έγκαιρα;
–Δεν λέμε πολλές λέξεις, και πολλές φορές και όταν τις λέμε δεν το κάνουμε με την πραγματική τους σημασία. Ξεκινάμε για παράδειγμα τη μέρα μας με μία ευχή, ένα καλημέρα. Ξέρεις με πόσο ηχόχρωμα διαφορετικό μπορεί να ειπωθεί αυτή η λέξη; Αν την πεις βαρυγκωμώντας μην τι πεις καθόλου, πες το με χαμόγελο. Το σ’ αγαπώ είναι συγκλονιστικό. Στην καθημερινή μας ζωή πρέπει να βγαίνει το σ’ αγαπώ συνέχεια.
