ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τα ψιλά γράμματα των ιδιωτικών ελευθεριών

Η Anyhow Theatre Ensemble κάνει πρεμιέρα με το «Contractions» του Μπάρλετ ο σκηνοθέτης Κίμων Φιορέτος μιλάει στην «Κ»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η Anyhow Theatre Ensemble κάνει ντεμπούτο στα θεατρικά δρώμενα της Κύπρου με το έργο «Contractions» του Βρετανού συγγραφέα Μάικ Μπάρλετ, σε σκηνοθεσία του Κίμωνα Φιορέτου, με τις ηθοποιούς Νάγια Αναστασιάδου και Κρίστη Χαραλάμπους. Στην «Κ» μίλησε ο σκηνοθέτης Κίμων Φιορέτος, λέγοντάς μου ότι το θέμα του έργου του κέντρισε την προσοχή, το οποίο φαίνεται να είναι γραμμένο και για όσα ζούμε το 2021. «Τη σημερινή δουλειά μου η κατάσταση που ζούμε το 2021 μού την αιτιολόγησε πιο εύκολα» τονίζει ο Κίμων Φιορέτος και λέει ότι θα πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ σε ποιος και πώς παραδίδουμε τις ιδιωτικές μας ελευθερίες.

–Ποιο είναι το μεγάλο θέμα του έργου;

–Κατ’ αρχάς να πούμε ότι όταν σκηνοθετείς ένα έργο έχεις πέντε πράγματα να εξετάσεις, πλοκή, θέαμα, χαρακτήρες, γλώσσα και το θέμα και αυτό το τελευταίο ήταν αυτό που μου κέντρισε την προσοχή. Δεν είναι κάτι καθόλου απλό και σχετίζεται και με τις μέρες που ζούμε, με τα δικαιώματα, με την προστασία που προσπαθεί να φέρει κάποιος μέσα στον εργασιακό χώρο. Το θέμα όμως είναι σε ποιον παραδίδουμε αυτά τα δικαιώματα, εδώ το θέμα είναι ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο δεν είναι πολύ μακριά από το δικό μας, ουσιαστικά έχει παραδοθεί αυτός ο έλεγχος και στην ιδιωτική πρωτοβουλία, πράγμα που μόνο σε καλό δεν μπορεί να βγει, οπότε το θέμα του έργου εδώ είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία ελέγχει πλέον την ιδιωτική ελευθερία.

–Πόσα από αυτά τα πέντε στοιχεία δούλεψες περισσότερο;

–Να σου πω ότι κανένα έργο δεν έχει και τα πέντε, αν εξαιρέσεις την αρχαία τραγωδία, τον Σαίξπηρ και ίσως και ο Μπρεχτ. Τώρα το θέμα είναι τι θες να ενισχύσεις, αν θες να αφήσεις κάτι όπως είναι ή αν θες να υπογραμμίσεις κάτι με έναν τρόπο. Αυτό που εγώ διέκρινα στο συγκεκριμένο έργο είναι το θέμα του, το οποίο είναι πολύ σημαντικό, είδα επίσης και ένα στοιχείο χαρακτήρων, το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας –ο οποίος είναι μία πολύ καλή πένα– το έχει κρύψει επιμελώς έτσι ώστε να το ανακαλύψεις και να το φέρεις στην επιφάνεια, δηλαδή σου δίνει και μία ελευθερία έκφρασης και ένα μέρος της πλοκής. Το θέαμα και η γλώσσα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και εννοώ ότι δεν είναι κάτι λυρικό, δεν είναι Σαίξπηρ, είναι καθημερινή γλώσσα, στο θέαμα τώρα ο ίδιος έχει δομήσει το έργο του, επιτρέποντάς σου όμως αν θες να υπογραμμίσεις κάτι συμβολικά να μπορείς να το κάνεις. Νομίζω και αυτό ήταν και το πιο απαιτητικό κομμάτι, αν θα πατήσουμε δηλαδή πάνω σε κάποιο θέαμα, μόνο και μόνο για να… εγώ βέβαια δεν είμαι τόσο πολύ του θεάματος, λειτουργώ περισσότερο συμβολικά, και έφερα κάποιους συμβολισμούς…

–Το έργο είναι αρκετά επίκαιρο, ζούμε σε δυστοπικούς καιρούς… περιγράφει το σήμερα…

–Οι συγγραφείς είναι προφήτες της εποχής τους και δεν με ξαφνιάζει το γεγονός ότι προφητικά, ένας πολύ σοβαρός συγγραφέας είναι αυτός που θα σου πει τι «παίζει να γίνει», π.χ. το «1984». Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλοί συγγραφείς προειδοποιούν για το τι θα γίνει στο μέλλον. Αρά δεν με ξαφνιάζει ότι ο Μπάρλετ αποφάσισε προφητικά να μας πει ότι κάτι έρχεται και δεν είναι μακριά.

–Σε βοήθησε η κατάσταση σήμερα στη σκηνοθεσία; Θα το σκηνοθετούσες διαφορετικά το 2010;

–Τη σημερινή δουλειά η κατάσταση που ζούμε το 2021 μού την αιτιολόγησε πιο εύκολα. Δεν με ξάφνιασε τόσο, με ξάφνιασε πόσο νωρίς το έγραψε [σ.σ. το έργο γράφτηκε το 2008], αλλά όχι αυτό που λέει ότι μπορεί και να συμβεί. Μου φαίνεται τόσο δίπλα ξαφνικά, σχεδόν απειλητικά και ήταν αυτό που μου κέντρισε και το ενδιαφέρον. Πάντως, να προσθέσω ότι την υποκριτική και το θέατρο δεν την αλλάζουν οι ηθοποιοί ή οι σκηνοθέτες, οι συγγραφείς τα αλλάζουν. Πριν από τον Τσέχοφ π.χ. έπαιζαν διαφορετικά, ο Τσέχοφ άλλαξε την υποκριτική, οι μεγάλοι συγγραφείς αλλάζουν τα πράγματα.

–Τα όρια είναι θέμα προσωπικής ηθικής ή ζήτημα κοινωνικών συμβάσεων; Δεν παραιτούμαι γιατί έχω οικογένεια π.χ. Πώς φαίνεται αυτό μέσα από τους χαρακτήρες του έργου;

–Το ταξίδι, όπως το βλέπω εγώ, των χαρακτήρων έχει ως εξής, και οι δύο έχουν δίκιο, αμφότερες ξεκινάνε από το ίδιο σημείο, κάποιος έχει δικαιώματα και κάποιος λέει ότι υπογράφοντας οικειοθελώς το συμβόλαιο τα παρέδωσες. Και αυτό που μου αρέσει στο έργο είναι ακριβώς αυτό, ότι ξεκινώντας από το ίδιο σημείο, η καθεμία για τους δικούς τους εγωιστικούς λόγους, η μάνατζερ για την εταιρία, η εργαζόμενη για τις ελευθερίες της και τις ανάγκες της, ξεκινάνε ένα ταξίδι, βρίσκοντας σε αυτό και το ηθικό, και το κοινωνικό. Τονίζεται πιστεύω ότι κάνοντας προσωπικές επιλογές πρέπει να δεχθείς και την ευθύνη τους. Το έργο κάνει και το λογοπαίγνιο με το Contractions, που είναι και οι συσπάσεις της γέννας και τα συμβόλαιο είναι ακριβώς αυτό…

–Ο διάβολος κρύβεται στα μικρά γράμματα και στις ευγενείς προθέσεις;

–Σε όλες τις λεπτομέρειες κρύβεται, ακόμα και στη σκηνοθεσία, στην υποκριτική, σε ένα συμβόλαιο, φτάνει να μη χαθείς μέσα σε αυτό και θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό κομμάτι και όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι όσο πιο συγκεκριμένοι γινόμαστε τόσο πιο σωστά είναι τα πράγματα. Δυστυχώς, όμως, σε ένα συμβόλαιο όσο πιο συγκεκριμένοι είμαστε τόσο πιο σφιχτά είναι τα πράγματα.

–Τι θα ήθελες ιδανικά να αφήσει αυτό το έργο στον θεατή;

–Το μήνυμα που θέλω να περάσω στον θεατή είναι ότι πρέπει να προσέχουμε λίγο παραπάνω, να κυνηγήσουμε αυτές τις ελευθερίες, να κάνουμε τους αγώνες μας, αλλά πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ σε ποιος παραδίδουμε αυτές τις ελευθερίες. Επίσης, μια ελαφριά προειδοποίηση, ότι πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά πού παραδίδουμε και πώς τις ελευθερίες μας.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X