Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η MiNIMIS Εταιρεία Θεάτρου και το Πανεπιστήμιο Κύπρου (Γραφείο Πανεπιστημιακής Ανάπτυξης και Αποφοίτων) φέρνουν στην Κύπρο την παράσταση «Football. Το παιχνίδι της ανθρωπότητας», του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία του Τριαντάφυλλου Δελή, με πρωταγωνιστή τον Σήφη Πολυζωίδη. Η παράσταση έχει ήδη σημειώσει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και μαζί τα άλλα δύο έργα του Τριαρίδη, το «Leopold» (2017) και το «HIV» (2018) συγκροτούν μια άτυπη πολιτική τριλογία. Για την παράσταση μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Τριαντάφυλλο Δελή, ο οποίος λέει στην «Κ» ότι έχει στηθεί ένας ανοιχτός διάλογος με τον κόσμο, πράγμα που κάνει αυτή την παράσταση ιδιαίτερα ξεχωριστή από μέρα σε μέρα καθότι το κοινό είναι διαφορετικό, οπότε δεν ξέρεις πού θα σε πάει. Επίσης, λέει ότι το θέατρο, όπως και το ποδόσφαιρο, είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, χωρίς συνεργασία και συνεννόηση δεν μπορεί να γίνει η παράσταση και δεν μπορεί να μπει το γκολ.
–Τι είναι αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο Football;
–Όταν ανακάλυψα το έργο, σίγουρα με τράβηξε ο τίτλος και ο «υπότιτλος» φυσικά, «το παιχνίδι της ανθρωπότητας». Όταν άρχισα να το διαβάζω συνειδητοποίησα ότι μιλάει για πράγματα και καταστάσεις που είχα στο μυαλό μου, όμως δεν είχα καταφέρει να τα κάνω φράσεις ποτέ. Είναι ένα καθαρά πολιτικό κείμενο, ειρωνικό και ταυτόχρονα πολύ πικρό. Ο συγγραφέας έχει φτιάξει με περίτεχνο τρόπο μια κατά μέτωπο καταγγελία για τη σκληρότητα και τα σφάλματα του δυτικού πολιτισμού απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο με στόχο να μας θυμίσει ποιοι είμαστε, από πού προερχόμαστε και ουσιαστικά πώς θα αντισταθούμε στη βία που δυστυχώς είναι ένα βαθιά θαμμένο ένστικτό μας. Τέλος, καθώς το διάβαζα, με έκανε να κρυφογελάω όλο το παιχνίδι που έχει ο ηθοποιός με το κοινό, η ευθεία απεύθυνσή του και φυσικά οι μπάλες που κλωτσάει προς το κοινό!
–Μία σκληρή, ματωμένη κωμωδία… οξύμωρες λέξεις… είχατε πει σε παλαιότερη συνέντευξή σας. Τι σημαίνει ματωμένη κωμωδία;
–Κατά την άποψή μου, τα σκληρά θέματα επί σκηνής δεν είναι απαραίτητο να λέγονται και με σκληρό τρόπο. Το παιχνίδι της ανθρωπότητας έχει πολύ αίμα… Έτσι λοιπόν στήσαμε με την Πασχαλιά Ακριτίδου και τον Σήφη Πολυζωίδη αυτό το έργο, όχι για να «μαυρίσουμε την ψυχή του κόσμου» αλλά για να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά όλη την ιστορία της «ματωμένης» ανθρωπότητας προς τον κόσμο με τον πιο ανώδυνο και άμεσο τρόπο. Με κωμωδία!
–Στη σκηνοθετική σας προσέγγιση έχετε να διαχειριστείτε και το κοινό και πώς αλληλεπιδρά με τον ηθοποιό σας;
–Αυτό που έχουμε στήσει είναι ένας ανοιχτός διάλογος με τον κόσμο… Είναι μία πρόκληση και για τις δύο πλευρές. Είναι ένα στοιχείο που κάνει αυτή την παράσταση ιδιαίτερα ξεχωριστή από μέρα σε μέρα καθότι το κοινό είναι διαφορετικό, οπότε δεν ξέρεις πού θα σε πάει. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε συναντήσει κανένα «βουβό» κοινό…
Βέβαια η πιο συνηθισμένη αντίδραση του κόσμου αυτά τα δύο χρόνια, σε όποια πόλη κι αν βρεθήκαμε είναι το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης!
–Θεατρόφιλοι vs ποδοσφαιρόφιλων; βγάζετε στη σέντρα την κοινωνία μας ή πετάτε την μπάλα στην εξέδρα;
–Θα χρησιμοποιήσω έναν ποδοσφαιρικό όρο. Αυτό που κάνουμε είναι μια σέντρα-σουτ! Μπορεί να είναι μια «γλυκιά» σέντρα όπως λέμε, όμως μπορεί να είναι και ένα ξαφνικό και απρόσμενο γκολ!
–Είναι μια παράσταση που δείχνει το δάκτυλο στον θεατή ή στην κοινωνία;
–Είναι μια παράσταση όπου ο ηθοποιός μιλάει ως μέλος της κοινωνίας πρώτα για τον εαυτό του. Δεν βρίσκεται επί σκηνής για να κατακρίνει τα σφάλματα των θεατών και να κουνήσει το δάχτυλο! Αλλά για να μας φανερώσει σκέψεις που έχουμε κρύψει όλοι κάτω από το χάλι.
–Από το «Reservoir Dogs», όπου είχατε να διαχειριστείτε πολλούς ηθοποιούς σε έναν μονόλογο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο;
–Δεν μπορώ να πω πως δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα καθώς, όπως και στο Reservoir είχα την τύχη να έχω συνεργάτες δίπλα μου (πάνω και κάτω από τη σκηνή) που θέλανε με όλη τους την όρεξη, τη διάθεση και την ψυχή να ζωντανέψουν το έργο. Έτσι και στο Football ο Σήφης ήθελε να παίξει αυτό το έργο και εγώ ήθελα να το σκηνοθετήσω! Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τοn δρόμο τους. Σίγουρα, τεχνικά και μόνο μου ήταν πιο εύκολο να είμαι επικεντρωμένος σε έναν και μόνο ηθοποιό.
–Τι έννοια θα δίνατε στη συλλογική ευθύνη; Ποια η απόσταση του εγώ δεν φταίω από το όλοι μαζί τα φάγαμε;
–Το θέατρο, όπως και το ποδόσφαιρο, είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, χωρίς συνεργασία και συνεννόηση δεν μπορεί να γίνει η παράσταση και δεν μπορεί να μπει το γκολ. Έτσι λοιπόν και η κοινωνία, χωρίς συλλογικότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει όπως ακριβώς τη φανταζόμαστε! Δυστυχώς, έχουμε την τάση πάντα να ψάχνουμε τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα μας. Αυτό ακριβώς είναι και η επιτυχία αυτού του έργου, ότι μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε την προσωπική ευθύνη που μπορεί να έχουμε απέναντι στην κοινωνία. Κάποιες φορές η αδιαφορία δημιουργεί χειρότερα αποτελέσματα και από την ίδια την δράση!
–Δεν είναι κάπως αφοριστική η θέση ότι οι παντοτινοί ένοχοι είμαστε οι θεατές;
–Θα συμφωνήσω. Αυτή είναι η άποψη του συγγραφέα σχετικά με το έργο του. Κατά τη δική μου άποψη, ένοχοι είναι και οι «θεατές» με την έννοια των παθητικών παρατηρητών τον εξελίξεων.
Παραστάσεις
«Football. Το παιχνίδι της ανθρωπότητας», του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή: 6-7 Μαρτίου, 8:30 μ.μ. Θέατρο Δέντρο, Ενότητος 44Β, Λευκωσία. Κρατήσεις - Πληροφορίες: 99035132. Εισιτήρια: www.soldoutticketbox.com & www.ucy.ac.cy/alumni
