ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

«Φωνές» από την ΕΘΑΛ: Ενα πείραμα που πέτυχε

Το κείμενο του Μπένετ από τρεις σκηνοθέτες και τρεις ηθοποιούς

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα έκανε η ΕΘΑΛ, ανεβάζοντας το έργο του Αλαν Μπένετ «Φωνές» και το πείραμα έγκειται στο γεγονός ότι ο καλλιτεχνικός της διευθυντής Αχιλλέας Γραμματικόπουλος έφερε ενώπιον των θεατών τρεις σκηνοθετικές γραμμές και τρεις ερμηνείες από αντίστοιχους ηθοποιούς. Αυτά τα δίδυμα γνωστά στα θεατρικά πράγματα έδειξαν τις δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ τους, ή που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του πειράματος του Γραμματικόπουλου.

Τα δημιουργικά δίδυμα ήταν οι Ανδρέας Αραούζος και Φώτης Αποστολόπουλος με την ιστορία «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη», οι Παναγιώτης Λάρκου και Πέννυ Φοινίρη με την ιστορία «Κρεββάτι ανάμεσα στις φακές» και οι Αλεξία Παπαλαζάρου και Πόπη Αβραάμ με την «Η κυρία των γραμμάτων».

Η πρώτη ιστορία «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη» με τον Φώτη Αποστολίδη στον ρόλο του Γκράχαμ διακρινόταν από την προσγειωμένη σκηνοθεσία του Ανδρέα Αραούζου, με τον Αποστολίδη να δίνει έναν Γκράχαμ εγκλωβισμένο τόσο στα θέλω της μητέρας του, αλλά και στο σκηνικό των Έλενας Κοτασβήλι και Αλέξη Βαγιανού, που μάλλον εμπόδιζε τον ηθοποιό να κινηθεί με περισσότερη άνεση στον ήδη πνιγηρό κόσμο του. Θα ήθελα το πικρόχολο χιούμορ του χαρακτήρα μία κλίμακα πιο πάνω, όπως και την κίνησή του, η οποία έμοιαζε επίσης να περιορίζεται από το σκηνικό.

Στην επόμενη ιστορία «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές», η πρεσβυτέρα Πέννυ Φοινίρη, εκτός του σκηνικού, έδωσε μία εξαιρετική Σούζαν, που ισορροπούσε με τρόπο εκπληκτικό στα πρέπει και στην εξάρτησή της, γρήγορη στις εναλλαγές, φρέσκια, ζωηρή και συνάμα τραγική φιγούρα. Ο Λάρκου ενώ σχεδόν ακινητοποίησε την ηθοποιό του σωματικά, της έδωσε την ελευθερία κινήσεων στο πρόσωπο και το εγχείρημα πέτυχε. Η Σούζαν, μιας γλυκόπικρης γεύσης γυναίκα, έσπασε τα δεσμά της διά του αλκοόλ, τρέκλιζε σ’ εκείνη την καρέκλα, αλλά ταυτόχρονα οι φακές έκαναν τη δουλειά τους.

Στην τελευταία ιστορία την «Κυρία των γραμμάτων» η Αλεξία Παπαλαζάρου σκιαγράφησε με πολύ ήσυχο τρόπο την προβληματική και μοναξιασμένη Αϊρήν, με την Πόπη Αβραάμ να την υποδύεται με μια ενδιαφέρουσα αφέλεια, η οποία αναδεικνύεται πλήρως στο τέλος, όταν αντιμετωπίζει τα επίχειρα των πράξεών της. Και πάλι το σκηνικό εγκλωβίζει την ηθοποιό, και ξενίζει τον θεατή, ιδίως όταν αυτό μετατρέπεται σε κελί φυλακής.

Οι τρεις ιστορίες κινήθηκαν στο σκηνικό της Έλενας Κοτασβήλι, το οποίο δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε, και κατά κάποιο τρόπο υπονόμευσε τις ερμηνείες των ηθοποιών, και περιόρισε, σχεδόν υπαγόρευσε, τις σκηνοθετικές επιλογές των σκηνοθετών. Η μουσική σύνθεση της Χριστίνας Γεωργίου και οι φωτισμοί του Βασίλη Πετεινάρη λειτούργησαν θετικά στο εγχείρημα.

Πάντως, στο σύνολό της η παράσταση «Φωνές» ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση, διότι έβαζε πλάι-πλάι έξι διαφορετικούς καλλιτέχνες, και τους έθετε μάλλον σε παρατακτική σύνδεση, σίγουρα πάντως όχι σε ασύνδετο σχήμα, μιας και το κείμενο του Άλαν Μπένετ είναι τόσο δυνατό που σε οδηγεί στους περιπάτους του Γκράχαμ, με τη χειριστική του μητέρα, σε πάει στο παντοπωλείο του Ινδού, για να δεις τη Σούζαν στο κρεβάτι με τις φακές και σε κάνει να αισθανθείς οίκτο για την τραγική Αϊρήν στις φυλακές της.

Το θεατρικό εγχείρημα ή πείραμα του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου πέτυχε, η ιδέα λειτούργησε και παρόμοιες κινήσεις θα πρέπει να βρουν μιμητές.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X