Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία εξαιρετική επιτυχημένη παράσταση θα φιλοξενήσουν ο ΘΟΚ στην Κεντρική Σκηνή του και το Θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό, τον Μάιο. Πρόκειται για την παράσταση «Ο Φάρος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον. Ο αγγλικός τίτλος του έργου είναι «The Seafarer» (ο Ναυτικός) και είναι δανεισμένος από ένα ομώνυμο ποίημα ανωνύμου, γραμμένο στα αρχαία αγγλικά, στα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όπου ένας ναυτικός μιλάει στους στεριανούς για τις οδύνες της ζωής στη θάλασσα και προσεύχεται στον Θεό. Η «Κ» μίλησε για την παράσταση με έναν από τους πέντε πρωταγωνιστές της, τον Νίκο Ψαρρά. Είναι ευτυχής συγκυρία αυτό το κείμενο για τους πέντε ηθοποιούς, αφού τους δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστούν. Ο «Φάρος» είναι ένα έργο της κλασικής δραματουργίας της αγγλικής σχολής.
–Ποιος είναι ο φάρος
–Το «Φάρος» που είναι παρήχηση του πρωτότυπου τίτλου «The Seafarer» είναι ο φάρος των οδών μας, αυτό θέλησε να δώσει ο Μαρκουλάκης, που έχει κάνει μαζί με την Αθανασία Σμαραγδή τη μετάφραση. Μάλιστα, στην έναρξη της παράστασης υπάρχει ένα ποίημα, που είναι εκτός κειμένου, για το τι σημαίνει ο φάρος για τον καθένα μας, τη σημαίνει η ζωή μας, ποιο είναι το αποκούμπι μας, πού νιώθουμε ασφάλεια και ακόμη, δίνεται μία πυξίδα για να μη χαθούμε μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων και όλων των ζητημάτων που όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
–Πώς θα σκιαγραφούσατε τους χαρακτήρες;
–Οι χαρακτήρες μας είναι 45 με 55 ετών και περνάνε όλοι την κρίση των 50, που πιάνει όλους τους άντρες μια τρέλα, να αποδείξουν πράγματα, που αναρωτιούνται τι θα γίνει από δω και πέρα. Την παρέα της παράστασης τη βρίσκουμε ακριβώς σε αυτή την τρέλα. Με αφορμή το ποτό και οι τέσσερις έχουν κάνει πολλά λάθη στη ζωή τους, λάθη που τους κυνηγάνε. Εκείνο το βράδυ ουσιαστικά έρχονται αντιμέτωποι με ακριβώς αυτά τα λάθη και κάποιοι το καταλαβαίνουν, ενώ άλλοι στο χάσιμο του αλκοόλ το χάνουν. Τους χαρακτήρες τους πετυχαίνουμε σε μία πολύ ακραία κατάσταση, είναι όλοι πολύ μεθυσμένοι, εγώ, που υποδύομαι τον Ιβάν από την αρχή της παράστασης έχω χάσει τα γυαλιά μου και βλέπω μονάχα μισό μέτρο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που υποδύεται τον Ρίτσαρντ έχει χάσει εντελώς την όρασή του, άρα έχουμε δύο τυφλούς επί σκηνής, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Σάρκυ) είναι αλκοολικός, αλλά προσπαθεί να απέχει, με φοβερή ανάγκη να πιει, ενώ οι άλλοι δύο έρχονται ήδη πιωμένοι (Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Νίκυ και ο Αιμίλιος Χειλάκης Κύριος Λόκχαρτ).
–Το αλκοόλ και η μέθη είναι βασικές παράμετροι του έργου, ωστόσο πάει πολύ παρακάτω, από τέσσερις μεθυσμένους, ισχύει;
–Ισχύει. Ξέρετε, πολλές φορές η χρήση ουσιών, το αλκοόλ, είναι μια καταφυγή, και ίσως αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας, υπάρχει μια ψευδαίσθηση. Βέβαια, η επαναφορά πολλές φορές είναι πολύ πιο οδυνηρή από ό,τι προηγουμένως. Η ζωή μάς θέλει νηφάλιους, η ζωή μας είναι πολύ όμορφη και κουμάντο κάνουμε εμείς.
–Το μαύρο χιούμορ σε μια παρέα μεθυσμένων…
– Την πρώτη σεζόν που ανέβηκε η παράσταση ο κόσμος δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει, αν ήταν σωστό, διότι νόμιζε ότι ο «Φάρος» είναι δράμα. Μέσα από το χιούμορ, όμως, μπορείς να δεις μια άσχημη κατάσταση, να κάνεις ένα βήμα πίσω, να τη γελοιοποιήσεις, να την αφήσεις στην άκρη και να προχωρήσεις. Από γραφής η παράσταση έχει πάρα πολύ χιούμορ και γέλιο.
–Οι τέσσερεις χαρακτήρες έχουν κοινά, ο πέμπτος που έρχεται…
–Ο αινιγματικός χαρακτήρας (ο κύριος Λόκχαρτ) έρχεται να τους ταράξει, είναι ένας άλλος κόσμος, που τους φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν τους, με το τι ζωή έχουν ζήσει. Αλλά ας μην πούμε περισσότερα για το τι ακριβώς είναι, ας το δούμε αυτό στην παράσταση.
–Στην παράσταση, στο έργο, τι ρόλο έχει η πίστη, όχι μόνο η θρησκευτική;
–Υπάρχει αναφορά στο θείο, στον Θεό, αλλά υπάρχει κυρίως η πίστη στο να είσαι ζωντανός. Η πίστη στη ζωή γενικά. Μέσα από το έργο βλέπουμε ότι το θείο είναι πάντα παρών, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνουμε εμείς, κατά κάποιο τρόπο ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει.
–Ποιο θα λέγατε ότι είναι το κεντρικό μήνυμα του έργου;
–Στη ζωή μας όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία, όλοι μας και μια τρίτη και μία τέταρτη. Είναι πολύ αισιόδοξο το φινάλε. Γενικά είναι ένα πολύ αγαπησιάρικο έργο και θα μου λείψει πολύ.
–Τι νομίζετε ότι έχει κάνει αυτή την παράσταση τόσο αγαπητή;
–Να πούμε ότι αρχικά υπήρχε η περιέργεια από τον κόσμο τι κάνουν αυτοί οι πέντε μαζί, διότι είμαστε πέντε ηθοποιοί που δύσκολα θα συνυπήρχαμε, αν δεν υπήρχε ένα κείμενο τέτοιο. Οπότε το πρώτο πράγμα που έλκυσε τους θεατές ήταν η συνύπαρξη των πέντε μας. Από κει και πέρα, φυσικά αυτό δεν φτάνει, δηλαδή η φήμη της παράστασης κυκλοφορεί περισσότερο στο τι απόηχο έχει ως αποτέλεσμα παράστασης πια.
–Πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί επί σκηνής αρκούν νομίζω για επιτυχία.
– Τα κείμενα πάντα είναι μία αφορμή για να γίνουν κάποιες συναντήσεις, εμείς όλοι είμαστε φίλοι πολλά χρόνια και η αφορμή να βρεθούμε επί σκηνής στάθηκε αυτό το κείμενο, οπότε το αγαπάμε όλοι πάρα πολύ και το πιστεύουμε και από τη μία χαιρόμαστε πολύ που θα έρθουμε στην Κύπρο, αλλά από την άλλη στεναχωριόμαστε που θα ρίξουμε αυλαία, μετά από σχεδόν 400 παραστάσεις.
Πληροφορίες
«Ο Φάρος», του Κόνορ Μακφέρσον, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Μόνο για τρεις παραστάσεις στη Λευκωσία, 11 & 12 Μαΐου, Κεντρική Σκηνή ΘΟΚ και στη Λεμεσό, στο Θέατρο Ριάλτο στις 8, 9 και 10 Μαΐου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 20 χρόνια του Θεάτρου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
