Kathimerini.gr
Οι παραστάσεις που πηγαίνουν πραγματικά καλά στο θέατρο είναι λιγότερες από άλλες χρονιές, ενώ πολύ περισσότερες είναι εκείνες που κατέβηκαν σε δέκα ημέρες, εξαιτίας έλλειψης κοινού. Μικρές ή μεγάλες σκηνές μετρούν απώλειες, ενώ όλο και πιο συχνά ανακοινώνονται παραγωγές που παίζονται μόνο για επτά, πέντε, ακόμη και τρεις ημέρες. «Αρχίζει μια αυτορρύθμιση στο θέατρο», είπε πρόσφατα ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου στην «Κ», χαρακτηρίζοντας δύσκολη τη χρονιά.
Ο αριθμός των παραγωγών πολλαπλασιάζεται, πρεμιέρες «κλείνουν» όλη την εβδομάδα, καινούργιοι χώροι προστίθενται, νέες θεατρικές γειτονιές σχηματίζονται σαν πυροτεχνήματα και σβήνουν με την ίδια ταχύτητα. Καινούργιες ομάδες κάνουν τα πάντα για να σχηματίσουν βιογραφικό, όσο οι σχολές διοχετεύουν διαρκώς νέο «αίμα» στη θεατρική αγορά. Πολύς θόρυβος σε μια πόλη με υπερπροσφορά θεαμάτων, όταν το ελληνικό θέατρο δεν μπορεί να χαρτογραφηθεί. Και όμως, οι άνθρωποί του υπολογίζουν ότι θα φθάσουμε τις 2.000 παραστάσεις, μαζί με τις φεστιβαλικές του καλοκαιριού.
«Στα 40 χρόνια που ασχολούμαι με το θέατρο, δεν έχω συναντήσει τέτοιου είδους κυνισμό. Η δεκαετία αυτή ήταν η χειρότερη και η σεζόν που διανύουμε είναι η χειρότερη της δεκαετίας σε επίπεδο ρεπερτορίου, αναζητήσεων, αποτελεσμάτων, θεατών», αναφέρει στην «Κ» ο ιδρυτής του «Σημείου», Νίκος Διαμαντής, προσθέτοντας ότι «το κοινό έγινε συντηρητικό. Κάνει πιο ασφαλείς επιλογές, παρασύρεται από τα σόσιαλ μίντια, τα σχόλια στο Διαδίκτυο και τα αστεράκια». Την περασμένη Κυριακή, ο Γιάννης Χουβαρδάς, μας περιέγραψε το θεατρικό τοπίο ως «μια μικρογραφία ενός χάους».
Στο ανακαινισμένο «Αλκυονίς», η «Μεθυσμένη πολιτεία» κατέβηκε έπειτα από τέσσερις εβδομάδες.
Ο παραγωγός των «Θεατρικών Σκηνών» Πάνος Κατσαρίδης, που ανέβασε στο ανακαινισμένο «Αλκυονίς» τη «Μεθυσμένη πολιτεία» του Σωτήρη Πατατζή σε σκηνοθεσία του Αρη Τρουπάκη, δεν κρύβει τις κουβέντες του. «Κατέβηκε έπειτα από τέσσερις εβδομάδες. Από την άλλη, το “Ηβη”, όπου ανεβάσαμε το πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Καπουτζίδη, “Οποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του”, με νέα παιδιά, είναι sold out από την πρώτη ημέρα. Στο “Παλλάς”, η παράσταση για τον Ωνάση με τίτλο “Τα θέλω όλα”, πήγε καλά. Μπορεί να μην ήταν σαν τις “Μάγισσες της Σμύρνης” πρόπερσι ή τη “Μαντάμ Σουσού”, αλλά εκείνα σημείωσαν ρεκόρ. Τώρα στο “Παλλάς” είναι ο Τάκης Ζαχαράτος, ο οποίος παρουσιάζει ένα σόου συγκεντρώνοντας 1.400 άτομα την ημέρα. Πράγματι, εφέτος κάτι συμβαίνει στο θέατρο. Το κοινό κουράστηκε από την υπερπροσφορά, ίσως και από τις επιλογές μας. Ανεβαίνουν συνεχώς καινούργιες δουλειές, 1.500 μέχρι τώρα, τις οποίες δεν προλαβαίνει να μάθει το κοινό. Κάποιοι ρίχνουν τις ευθύνες για την κακή χρονιά στην τηλεόραση, στις καλές σειρές όπως οι “Αγριες μέλισσες”. Λάθος. Φταίνε η πολυδιάσπαση και η σύγχυση που έχει προκληθεί. Εχουμε τα Δευτερότριτα, τις Τεταρτοπέμπτες, παραστάσεις που παίζονται μία φορά την εβδομάδα...».
«Η χειρότερη σεζόν»
Στην ανακαινισμένη «Αλκυονίδα», ο Πάνος Κατσαρίδης έχει δρομολογήσει, όπως λέει, άλλο ρεπερτόριο. Σε λίγες ημέρες ξεκινά η προγραμματισμένη «Περηφάνια και προκατάληψη» σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη, ενώ για του χρόνου έκλεισε τον Γιάννη Χουβαρδά, ο οποίος θα σκηνοθετήσει το «Γλυκό πουλί της νιότης» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. «Σίγουρα, η σεζόν είναι η χειρότερη της πενταετίας, με πολύ χαμηλά εισιτήρια», λέει. «Εφέτος καταγράφονται λιγότερες ομαδικές κρατήσεις από τα οργανωμένα γκρουπ, ενώ είναι ανεξήγητο το γιατί η Πέμπτη έγινε η χειρότερη ημέρα. Οπως είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι παραγωγοί και ομάδες ρίχνουν πολύ τις τιμές των εισιτηρίων –επτά, ακόμη και έξι ευρώ, φθηνότερα δηλαδή και από τον κινηματογράφο– απαξιώνοντας το θέατρο».
Ο «Ρινόκερος», στο θέατρο Κιβωτός, είναι μία από τις παραστάσεις που πάνε καλά φέτος.
Το θέατρο επηρεάστηκε από τις εκλογές και την οικονομική αστάθεια, υποστηρίζει ο Ν. Διαμαντής. «Οι παραστάσεις είναι πράγματι πολλές και οι περισσότερες πραγματοποιούνται με ελάχιστα χρήματα, από ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν εργασία. Οι περισσότερες δεν στηρίζονται σε επαγγελματικούς όρους, αλλά πώς να συζητήσει κάποιος για επαγγελματικούς όρους σε έναν χώρο όπου δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις (εξαιρούνται οι κρατικές σκηνές); Υπάρχει ένας ερασιτεχνισμός και κυρίως κυνισμός αρχών, αξιών, ηθικής, με αποτέλεσμα να κοιτάζει κανείς κοντόφθαλμα το συμφέρον του. Κανείς δεν αντιμετωπίζει το θέμα του ερασιτεχνισμού... σοβαρά. Επίσης, καλείται ένα κοινό μετέωρο, που παρασύρεται από τα σόσιαλ μίντια, να αποφασίσει για την αξία ή τη μη αξία μιας δουλειάς. Δεν υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας να το σταματήσει. Σαν να πρέπει να παραδοθεί το θέατρο, στα πέντε ονόματα που τα φέρνουν στο ταμείο, είτε προς την εμπορική κατεύθυνση είτε προς την “κουλτουριάρικη”. Και αυτοί εναλλάσσονται στις σκηνές της Αθήνας. Αυτό που ζούμε δεν είναι “τόπο στους νέους” αλλά στραγγάλισμα των γέρων προς τους νέους».
Ακόμη και το Θέατρο Τέχνης ελάττωσε εφέτος τις παραστάσεις του. «Η πτώση που παρουσιάζεται στο θέατρο γενικότερα είναι συνέπεια της υπερπροσφοράς που υπάρχει στον χώρο εδώ και χρόνια», σημειώνει η σκηνοθέτις Μαριάννα Κάλμπαρη, που βρίσκεται στο θεατρικό τιμόνι από το 2014. «Το κοινό κουράστηκε. Πρέπει να δούμε, όμως, ποιο είναι το κοινό; Στην κρίση στράφηκε στο θέατρο, όμως τώρα αρχίζει να αλλάζει. Ας βρούμε τι φταίει. Ενδεχομένως οι ευκαιριακοί θεατές –γιατί δεν ήταν όλοι θεατρόφιλοι– να στράφηκαν αλλού. Ολα αυτά, όμως, είναι αποτέλεσμα της σύγχυσης που του προκαλούν οι αμέτρητες παραγωγές. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η υπερπαραγωγή που γίνεται από όλους μας για να επιβιώσουμε, δεν φέρνει και καλές παραστάσεις. Κανείς μας δεν θέλει να παίζει από το ένα θέατρο στο άλλο, να σκηνοθετεί στο παραπέρα, να διδάσκει σε σχολές. Αν δεν υπάρξουν συνθήκες αληθινής συγκέντρωσης και αφοσίωσης, δεν μπορεί να έχουμε νέες τάσεις στο θέατρο. Πώς να υπάρξουν μέσα σε τέτοιο κλίμα;».
