ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το κοινό μας μουσικό όργανο είναι η καρδιά

Η χορογράφος Λία Χαράκη επένδυσε στη σωματική ενέργεια των ηθοποιών

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η χορογράφος Λία Χαράκη περιγράφει στην «Κ» την εμπειρία της στους «Πέρσες» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, που ανεβαίνει από τον ΘΟΚ από τις 13 Ιουλίου. Η συνάντησή της με τον σκηνοθέτη της παράστασης, ξεκινάει τη συζήτησή μας η Λία Χαράκη, λέει ότι ήταν πολύ πετυχημένη, μιας και οι έρευνες και τα ενδιαφέροντά μας στην τέχνη συνέκλιναν. Συνεννοήθηκαν πολύ εύκολα για το πώς και οι δύο αντιλαμβάνονται τα πράγματα.

Αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στη Λία ήταν ο ήχος και ο ρυθμός που φέρνει στην τραγωδία ο Άρης Μπινιάρης, δύο στοιχεία που τα προτάσσει στην παράσταση «Πέρσες», αλλά και γενικότερα στις δουλειές του. Σε αυτά τα δομικά στοιχεία της παράστασης η Λία προσέθεσε τη δική της μου έρευνα στην επανάληψη, τη σωματική δόνηση και τη ροή της κίνησης. Τι ακριβώς διέκρινε στο συγκεκριμένο έργο του Αισχύλου και πώς τελικά το προσέγγισε; «Η προσέγγιση στη κίνηση στη συγκεκριμένη τραγωδία έχει να κάνει με την ενέργεια της κίνησης και όχι τη φόρμα της.

Αυτό που ονομάσαμε με την ομάδα κινησιολογικές καταστάσεις (movementstates)». Συζήτησαν αρκετά, λέει η Λία, με τον σκηνοθέτη, και αποτέλεσμα ήταν να ακούσουν τα σώματα και τις κινησιολογικές τους ανάγκες και τελικά να επενδύσουν σε αυτές. «Αφουγκράστηκα την οργανική κίνηση των σωμάτων των ηθοποιών, όταν απάγγελλαν ή τραγουδούσαν αυτά τα κείμενα, και απλώς την υπογράμμισα. Δεν θεώρησα ότι πρέπει να υπάρξει μία χορογραφία έξω από αυτήν που φυσικά γεννιέται στον χώρο και στα σώματα, όταν δονούνται στους συγκεκριμένους ρυθμούς.

Ποια είναι η όμως η συμβολή της Λίας Χαράκη στους «Πέρσες» του Άρη Μπινιάρη, κομίζει κάτι καινούργιο; «Το έργο είναι ηχητικό και κινησιολογικό από τη αρχή μέχρι το τέλος άρα η συμβολή μου ήταν σημαντική» και τονίζει ότι η δημιουργική διαδικασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, με τον σκηνοθέτη να έχει υποστηρίξει πολύ τη διαδικασία προετοιμασίας των σωμάτων επί καθημερινής βάσης, «έπρεπε να δημιουργήσουμε εκείνη την ησυχία που θα μας επέτρεπε να ακούσουμε τις πραγματικές κινησιολογικές ανάγκες.

Το στοιχείο που μας οδηγούσε στο ζέσταμα ήταν ο εσωτερικός μας παλμός και άρα η καρδιά», σε αυτό το ζωτικό όργανο του ανθρώπου η χορογράφος δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα «Πιστεύω ότι η μεγάλη μας προσοχή και ενασχόληση με το όργανο της καρδιάς ίσως δημιουργήσει μία γέφυρα συντονισμού στο έργο από τις καρδιές των ηθοποιών στις καρδιές του κοινού και ίσως τις συν-κινήσει.

Χορός, η τέχνη της ύπαρξης

Στο κομμάτι της επίκλησης στο έργο όπου γίνεται επί τούτου ειδική τελετή όπου καλείται ο βασιλιάς Δαρείος να ανέβει στον πάνω κόσμο, κοιτάξαμε ανατολίτικες ιεροτελεστίες από φυλές όπως οι σούφι και οι ζικρ. Αυτές είναι άλλωστε αναφορές που έφερα στο έργο από τη δική μου χορογραφική έρευνα αφού το 2013 δημιούργησα το έργο «TuneIn» που μεταξύ άλλων ταξίδεψε στην Μπιενάλε Βενετίας και στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Στο σόλο η επανάληψη της κίνησης επί 40 λεπτά φέρνει την εκ-σταση δηλαδή τη μεταμόρφωση μέσα από πολλές εναλλαγές ενέργειας. Στην επίκληση των Περσών η Άτοσσα (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) μένει επιτόπου και επαναλαμβάνει κινήσεις του κεφαλιού από τη μία και την άλλη πλευρά. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τον συντονισμό όλων των στοιχείων μεταξύ τους.

Η ενέργεια, η κίνηση, ο παλμός και η δόνηση περνάνε στον θεατή, λέει η Λία Χαράκη μέσα από την ενσυναίσθηση που έτσι κι αλλιώς γίνεται στην πράξη κάθε ζωντανής παράστασης, αν το έργο καταφέρει να συνεπάρει τον θεατή στο ταξίδι που προτείνει και συμπληρώνει «Το ηχητικό και κηνησιολογικό σύμπαν που προτείνουμε είναι σίγουρα έντονο και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα παράλληλης δόνησης των σωμάτων των θεατών που μαρτυρούν τη δόνηση των ηθοποιών». Η κίνηση είναι ζωή που μετουσιώνεται σε χορό και μετά σε τέχνη. Τι είναι τελικά αυτή η τέχνη; «Η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κίνηση άρα μιλάμε για την τέχνη της ύπαρξης».

Ένα μεγάλο μάθημα

Η Λία Χαράκη λέει στην «Κ» ότι η εμπειρία δημιουργίας αυτής της παράστασης ήταν ένα μεγάλο μάθημα για πολλούς από τους συντελεστές και βασικό στοιχείο ήταν η ανταλλαγή πληροφοριών και ενέργειας μεταξύ τους. Ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης, με τη γνώση του στον ήχο και το πάθος του για ένα έργο που πιστεύει, δημιούργησε μία κατάσταση εργασίας που έκανε τους πάντες να εξελιχθούν. Η Λία Χαράκη χαρακτηρίζει «σχολείο» την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, «είναι απλώς ακούραστη και δοσμένη υπηρέτης του θεάτρου».

Ο κάθε συντελεστής προσθέτει η Λία Χαράκη είχε να δώσει και να πάρει κάτι από τη διαδικασία των δοκιμών, μέχρι να βγει το τελικό αποτέλεσμα «Ο αντρικός χορός κάθε μέρα εξελισσόταν χωρίς εκπτώσεις στην ενέργεια και με ανοιχτό μόνιμα το μυαλό και την καρδιά για νέους δρόμους. Ο Αντώνης Μυριαγκός με την τόσο ιδιαίτερή του ερμηνεία, ο Νίκος Ψαράς με τη γενναιοδωρία του στη γνώση του θεάτρου, Ο Χάρης Χαραλάμπους με τη συνέπεια του προς τον ρόλο, ζωντανό παράδειγμα για όλους», η ίδια όμως τι αποκόμισε απ’ όλη αυτή τη διαδικασία; «έμαθα κάτι παραπάνω σε σχέση με τη λέξη φροντίδα και υποστήριξη και σίγουρα κάτι σε σχέση με το πώς λειτουργούν 15 άντρες μαζί».

Ιδανικά τι θα ήθελε η Λία Χαράκη να συμβεί μετά από αυτή την παράσταση; «Εύχομαι να συναντηθούμε μέσα από αυτό το όργανο που όλοι διαθέτουμε και όλοι πρέπει να ακούμε. Το κοινό μας μουσικό όργανο. Στη σκηνή του θρήνου δουλέψαμε με το τι μπορεί να σημαίνει πληγή στην καρδιά σωματικά και πώς ο βασιλιάς Ξέρξης που τελικά έρχεται στη σκηνή έχει την ενέργεια της ανοικτής πληγής. Με άλλα λόγια της ύπαρξης που έχει διαλυθεί και έχει χάσει κάθε είδους παλμό.

 

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X