ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

«Το παιχνίδι του καλαμαριού»: Η σειρά από τη Νότια Κορέα που έχει καθηλώσει τον πλανήτη

Ποιος θα το έλεγε πριν από μερικά χρόνια πως εν έτει 2021 η κουλτούρα του συρμού παγκοσμίως θα δεχόταν εισβολή από τους… Κορεάτες

Kathimerini.gr

ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ 

Ποιος θα το έλεγε πριν από μερικά χρόνια πως εν έτει 2021 η κουλτούρα του συρμού παγκοσμίως θα δεχόταν εισβολή από τους… Κορεάτες. Κ-Pop στη μουσική με «πολύχρωμες» μπάντες που σημειώνουν, σχεδόν ανεξήγητα, εκατοντάδες εκατομμύρια προβολές στο YouΤube· K-Cinema στη μεγάλη οθόνη, με τους Κορεάτες κινηματογραφιστές να εμφανίζονται πια σταθερά και να κερδίζουν βραβεία Οσκαρ· απ’ ό,τι φαίνεται πλέον και Κ-TV, αφού εδώ και περίπου ένα μήνα ολόκληρος ο πλανήτης χορεύει στους ρυθμούς του «Squid Game» ή αλλιώς «Παιχνίδι του καλαμαριού», της σειράς του Netflix, η οποία όπως ανακοίνωσε η ίδια η διαδικτυακή πλατφόρμα είναι πια η πιο επιτυχημένη στην ιστορία της.

Συγκεκριμένα, μέσα στις πρώτες 28 ημέρες προβολής, η σειρά έφτασε σε 111 εκατομμύρια νοικοκυριά σε ολόκληρο τον κόσμο, συντρίβοντας το προηγούμενο ρεκόρ, το οποίο κατείχε το «Bridgerton» με 88 εκατομμύρια. Επιπλέον οι μετρήσεις δείχνουν πως 132 εκατ. χρήστες είδαν τουλάχιστον δύο λεπτά του σόου, ενώ 89% των τελευταίων ολοκλήρωσαν τουλάχιστον ένα επεισόδιο. Με τούτα και με εκείνα, πάντα σύμφωνα με το Netflix, το «Squid Game» ως τίτλος πια έχει χρηματιστηριακή αξία που αγγίζει τα 900 εκατ. δολάρια.

Και αν το παραπάνω νούμερο επιδέχεται πολλές και αρκετά αμφιλεγόμενες ερμηνείες, εκείνο που δύσκολα αμφισβητείται είναι ο… χαμός που συμβαίνει σχεδόν σε όλη την υφήλιο από τους «πιστούς» του νέου καλτ φαινομένου. Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, τα εγκαίνια ενός pop-up καφέ στο Παρίσι με θέμα τη σειρά σημαδεύτηκαν από σοβαρά επεισόδια, τα οποία προκάλεσαν αφιονισμένοι φαν – κάτι ανάμεσα στην υπερδιέγερση του οπαδού και στη μίμηση ίσως όσων βίαιων παρακολουθήσαμε στη μικρή οθόνη.

Παράλληλα, κάποιοι άλλοι σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, φαίνονται αποφασισμένοι να διοργανώσουν το δικό τους «Παιχνίδι του καλαμαριού» –ας ελπίσουμε αναίμακτα– κυκλοφορώντας και τις σχετικές… αγγελίες προς τους ενδιαφερομένους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οπως συνήθως, βέβαια, συμβαίνει εκεί, η θεωρία μπορεί να απέχει πάρα πολύ από την πράξη. Το τελευταίο από τα παράξενα αυτών των ημερών μάς έρχεται από τους άσπονδους γείτονες, Βορειοκορεάτες, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να σχολιάσουν πολιτικά το περιεχόμενο της σειράς. Σύμφωνα με το μεγαλύτερο ειδησεογραφικό σάιτ της χώρας, το «Squid Game» αναπαριστά με ζωντάνια τις συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν στη Νότια Κορέα, με τη διαφθορά και την ανηθικότητα να κυριαρχούν, ενώ οι φτωχοί πνίγονται στα χρέη.

Ανεξάρτητα από την όποια προπαγάνδα, η αλήθεια για τη σειρά του Χουάνκ Ντονγκ-χιουκ είναι πως όντως απεικονίζει μια πολύ άρρωστη και τρομακτική εκδοχή του κοινωνικού αυτοματισμού. Οι 456 παίκτες που λαμβάνουν μέρος στα αλλόκοτα «παιχνίδια» είναι όλοι τους καταχρεωμένοι ή πάμπτωχοι, άνθρωποι απόβλητοι δίχως πραγματικό μέλλον. Αυτή την απελπισία εκμεταλλεύονται οι μυστηριώδεις διοργανωτές, οι οποίοι τους καλούν να λάβουν μέρος σε μια σειρά από κλασικά παιδικά παιχνίδια όπως τα «αγαλματάκια» ή οι βόλοι, με έπαθλο ένα γιγάντιο χρηματικό ποσό. Αυτό ωστόσο που οι παίκτες δεν γνωρίζουν αρχικά είναι πως οι χαμένοι εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες.

Θα πει κανείς, γιατί ένα τέτοιο διεστραμμένο σενάριο να έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό; Αρχικά διότι κινηματογραφικά έχει δοκιμαστεί ξανά. Η πολύ επιτυχημένη σειρά ταινιών «Αγώνες πείνας» με την Τζένιφερ Λόρενς είναι επί της ουσίας το ίδιο πράγμα, με τους πρωταθλητές των εκεί περιοχών να αναμετρούνται μέχρι θανάτου σε μια ειδικά διαμορφωμένη πίστα, ενώ οι μάχες τους προβάλλονται σε απευθείας μετάδοση. Αν δε πάμε και στο καλτ διαμάντι –και ασιατικής προέλευσης– «Battle Royale», θα δούμε να προστίθεται και το στοιχείο της ακραίας βίας που συναντάμε στο «Παιχνίδι του καλαμαριού».
Το κλειδί πάντως στη σειρά του Netflix είναι ότι στην πραγματικότητα καταδικάζει την κάθε μορφή βίας (φυσική, λεκτική, οικονομική, ρατσιστικά-σεξιστική), ενώ ταυτόχρονα ποντάρει στην πεντακάθαρη, άγρια απεικόνισή της. Με άλλα λόγια, ο θεατής παρακολουθεί καθηλωμένος, εν μέρει λόγω του σοκ, μια παρέλαση βίας, από την πιο ψυχρή, υπολογισμένη μορφή της μέχρι τη λυσσασμένη μάχη για επιβίωση και την ίδια στιγμή ερμηνεύει όσα βλέπει ως αλληγορία του ακραία ανταγωνιστικού περιβάλλοντος στο οποίο όλοι μας καλούμαστε πια να «επιβιώσουμε».

Από την άλλη, το παραπάνω διττό σχήμα που καταφέρνει να δώσει ιδιοφυές βάθος στο σύνολο, του προσδίδει επιπλέον φετιχιστικό χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας τις απρόσωπες στολές και τις μάσκες των φυλάκων-εκτελεστών –σίγουρα θα φορεθούν πολύ τις Απόκριες– όπως σε μεγάλο βαθμό συνέβη και με τις φόρμες των ληστών του «Casa de Papel», άλλης μιας μεγάλης επιτυχίας του Netflix.

Γενικότερα το αισθητικό κομμάτι της σειράς είναι εξαιρετικά προσεγμένο, άλλο ένα χαρακτηριστικό της κορεατικής «σχολής» που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια σε μικρή και μεγάλη οθόνη. Παρόλο που η σειρά, σύμφωνα με τους δημιουργούς της, έχει συνολικό κόστος παραγωγής 21,4 εκατ. δολάρια (περίπου 2,1 εκατ. ανά επεισόδιο δηλαδή) μοιάζει στο μάτι σημαντικά πλουσιότερη, με εντυπωσιακότατα μεγάλου μεγέθους σετ και σκηνές με πολλές εκατοντάδες συμμετέχοντες.

Προφανώς το ερώτημα πια στα χείλη όλων είναι εάν θα υπάρξει δεύτερος κύκλος, κάτι το οποίο δεν έχει μέχρι στιγμής επιβεβαιωθεί από το Netflix, ούτε όμως και προκύπτει από το φινάλε της πρώτης σεζόν. Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι πιθανότητες μια τέτοια μοναδική επιτυχία να μη γνωρίσει συνέχεια, ειδικά στις ημέρες μας, είναι απειροελάχιστες.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Πολιτισμός: Τελευταία Ενημέρωση