Kathimerini.gr
Πέντε ρόλοι, πέντε ηθοποιοί που τους κουβαλούν οι θεατές μαζί τους πολύ καιρό μετά το τέλος της παράστασης όπου εμφανίζονται φέτος. Που σου δημιουργούν συναισθήματα θλίψης, ταύτισης, απώθησης, θυμού, τρυφερότητας, μελαγχολίας. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι υπήρχαν θεατές που, μετά το τέλος της παράστασης «Φαέθων», του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», ήθελαν να... χαστουκίσουν τον Περικλή Μουστάκη. Τόσο πολύ αληθινός ήταν στον ρόλο του Χάμνετ Λομ, του τρομακτικού πατέρα που βιάζει, ψυχικά και σωματικά, όλη του την οικογένεια, έχοντας ιδεολογικοποιήσει κανόνες της πίστης γι’ αυτό του το ανοσιούργημα.
Σπουδαίες ερμηνείες
Ο καθένας από τους πέντε αυτούς ηθοποιούς προσφέρει φέτος μία σπουδαία ερμηνεία σε σημαντικά έργα. Στην αρχή της σεζόν είδαμε όλοι, και θαυμάσαμε, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τη Λένα Ουζουνίδου, αυτή την πληθωρική ηθοποιό που ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είχε ανακαλύψει το ιδιαίτερο ταλέντο της από καιρό. Στο έργο του Κώστα Σωτηρίου «Σταματία το γένος Αργυροπούλου» ερμηνεύει μια αγαθιάρα μεγαλοκοπέλα, που έχει αποτιμήσει με τον δικό της τρόπο τη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Στη μικρή σκηνή του Νέου Κόσμου, στην αρχή (στην πορεία προστέθηκαν παραστάσεις και μεταφέρθηκε στην Κεντρική Σκηνή το έργο) είδαμε μια γυναίκα που προσπαθούσε να κατανοήσει τις αλλαγές της ζωής, των συμπεριφορών και των ανθρώπων γύρω της στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, έχοντας για μόνο κλειδί παραδοσιακές αξίες, που περισσότερο την εγκλώβιζαν παρά την απελευθέρωναν και τη βοηθούσαν.
Ακολούθησε η «Κατερίνα» στο θέατρο «Θησείον», μια παράσταση που βασίστηκε στο σπαρακτικό βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Η Λένα Παπαληγούρα αποδεικνύει σε κάθε ρόλο της το ταλέντο της. Αυτή τη φορά μεταμορφώθηκε σε μια ψυχικά άρρωστη γυναίκα, που ξεχειλίζει από τρυφερότητα όσο και από απελπισία. Οι θεατές συνωστίζονται τόσο για να βρουν μια θέση, που είναι ευτυχείς κι όταν κάθονται κατάχαμα στο μαξιλάρι.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου δεν είναι φρέσκια στο θέατρο. Ούτε είναι άγνωστο το ταλέντο της. Το 2011 τιμήθηκε με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Φέτος, υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη Μαυρίκιου ενσαρκώνει στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας την Κάθριν, στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τένεσι Ουίλιαμς. Και απλώς καθηλώνει τους θεατές.
Τον Αρη Σερβετάλη ως Γκολιάτκιν στον «Σωσία» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, στο θέατρο Ροές, τον είδα δύο φορές για τις ανάγκες του ρεπορτάζ (και ομολογώ ότι θα μπορούσα τον καθένα από τους πέντε αυτούς ηθοποιούς να τους ξαναδώ). Μ’ εκείνον τον τρόπο που έχει να κάνει το σώμα του ό,τι θέλει, ερμηνεύει και σωματικά τα ψυχικά πάθη του ήρωα του Ντοστογιέφσκι, τις φοβίες, τις εμμονές του...
Η πιο πρόσφατη πρεμιέρα ήταν ο «Φαέθων» στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων. Και οι πέντε ηθοποιοί της παράστασης απέδειξαν ότι το μισό συν σε μία επιτυχημένη παράσταση είναι το επιτυχημένο casting. Ο Δημήτρης Καραντζάς επέλεξε με διορατικότητα τους πέντε ηθοποιούς αυτού του αδυσώπητα σκληρού έργου, που δεν μιλάει μόνο για την τραγωδία μιας οικογένειας. Ο Περικλής Μουστάκης, όμως, που στην ουσία έχει το έργο πάνω του, άφησε άφωνους τους πάντες. Εμπειροι ηθοποιοί μετά το τέλος της πρεμιέρας έλεγαν πόσο δύσκολο είναι αυτό που πέτυχε ο καλός ηθοποιός.
Συναισθηματικά, στέκομαι περισσότερο σε δύο από τις πέντε αυτές έξοχες ερμηνείες: στης Λένας Ουζουνίδου και στου Περικλή Μουστάκη. Για τον πολύ απλό λόγο ότι και οι δύο υπηρετούν εδώ και χρόνια το θέατρο, με επιμονή και αφοσίωση. Και φέτος έκαναν και οι δύο ίσως τον ρόλο της ζωής τους.
