Γεννήθηκα σε απόμακρο γεωργικό χωριό, σε ημιορεινή περιοχή της Πάφου, τότε όπου σκαλίζαμε τη γη για ένα κομμάτι ψωμί, τότες που χόρταινε η ψυχή μας από ανθρωπιά και αγάπη.
Μετά από το γάμο μου, προσφυγοποιήθηκα όπως τόσοι άλλοι. Η βιοπάλη συνεχίζεται από τότε μέχρι σήμερα και τα βιώματα μου με ακολουθούν σε μια ταλαίπωρη πορεία ζωής.
Κατάφερα και εγώ όπως τόσοι άλλοι μέσα από τα κίνητρα των τραπεζών να κατέχω εξοχικό στον Πρωταρά.
Πρόσφατα (4/4/15) ολοκλήρωσα το τελευταίο όνειρο της ζωής μου. Αγόρασα 7 μεγάλα καρποφόρα δέντρα και τα φύτεψα σε διπλανό χώρο ιδιοκτησίας στενού συγγενικού μου προσώπου. Πρόκειται για ένα μικρό χέρσο χώρο όπου για σκοπούς γονιμότητας του, έγινε επιχωμάτωση με κόστος €3.000.
Χαριτολογώντας, κόμπαζα, λέγοντας στους γείτονες ότι αυτός ο χώρος είναι συνεταιρικός, θα τρώτε όλοι και κάποτε θα με μακαρίζετε.
Δυστυχώς τα μελλούμενα ανατράπηκαν μετά από 5 ημέρες. Από τα 7 δέντρα έμειναν μόνο 3, κλάπηκαν 4 εσπεριδοειδή αξίας €400 συν ο κόπος, συν η επιθυμία και η οδύνη, σύνολο €1.000.000
Επιπρόσθετα τα 5 τελευταία χρόνια παραβίασαν το σπίτι μου δύο φορές με σημαντικές ζημιές στα αλουμίνια (πόρτες και παράθυρα) χωρίς καμία απώλεια, αφού δεν έχω είδη πολυτελείας.
Παράλληλα σε διάφορες άλλες ημερομηνίες κλάπηκαν από την αυλή μου διάφορα αντικείμενα, όπως γλάστρες, καυσόξυλα, κ.α.
Δεν επιζητώ τον οίκτο κανενός, απλά θέτω στον εαυτό μου στην κρίση σας, γιατί πρέπει να αγαπώ αυτό τον τόπο;
Ενδεχομένως η απάντηση σας θα είναι, μπροστά σ’ όσα συμβαίνουν καθημερινά σ’ αυτό τον δύσμοιρο τόπο, η περίπτωση μου είναι κώνωψ επί κέρατος βοός.
Επιτέλους που τελειώνει αυτή η κατηφόρα;
ΕΛΕΟΣ
