Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου παρουσιάζοντας τη μεγάλη, καλοκαιρινή του παράσταση την περασμένη εβδομάδα με την τραγωδία του Ευριπίδη «Ιππόλυτος» έδωσε συνέχεια στο σερί των σπουδαίων παραστάσεων του χειμώνα.
Ο «Ιππόλυτος», λοιπόν, έρχεται να προστεθεί στη λίστα των καλύτερων παραστάσεων της χρονιάς μετά το εμβληματικό «Τρίτο Στεφάνι» και τον εκρηκτικό «Αύγουστο» που είδαμε φέτος στην Κεντρική Σκηνή του κρατικού θεάτρου, ανεβάζοντας, μάλιστα, τον πήχη αλλά και τον ορίζοντα των προσδοκιών μας για την επόμενη θεατρική σεζόν. Αν και προκατειλημμένος για τη συγκεκριμένη παραγωγή ομολογώ ότι διαψεύστηκαν οι όποιες αμφιβολίες μου μετά τα πρώτα λεπτά της έναρξης του έργου.
Αν και με ξενίζουν οι σκηνοθετικές προσπάθειες γεφυρώματος του χάσματος των αιώνων με νεοτερισμούς, σύγχρονα κουστούμια και φτιασιδώματα της εποχής μας εντούτοις σε αυτή την παράσταση φάνταζαν όλα τόσο εναρμονισμένα όπως ακριβώς ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Παρόλα αυτά, ναι, με ενόχλησε η επιλογή των συγκεκριμένων κουστουμιών, που δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σύνδεση, συμβολή και συμβολισμό τους με τη σκηνοθετική επιλογή και δομή του Νεοκλή Νεοκλέους, ο οποίος πέραν του υποκριτικού του ταλέντου, που το γνωρίζουμε πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια, μας αποκάλυψε και τη σκηνοθετική του ευρηματικότητα. Ο Νεοκλής Νεοκλέους ξετύλιξε επί σκηνής το κουβάρι του σκηνοθετικού του οράματος με ένα ξεκάθαρο σκηνοθετικό τρόπο που θαύμασα.
Η δομική λειτουργία ακολουθήθηκε πιστά ώστε και ο αμύητος στην τραγωδία θεατής να κατανοήσει επ’ ακριβώς την αφηγηματική λειτουργία του έργου του Ευριπίδη. Από την αρχή μέχρι το τέλος η παράσταση μου δημιουργούσε μια έντονη ανησυχία, η οποία μεταφερόταν στον θεατή μέσω της πλαστικότητας των χορογραφικών κινήσεων των ηθοποιών, των χορικών μερών, των στίχων των τραγουδιών, των ερμηνειών των ηθοποιών και της εξαιρετικής μουσικής του Νεοκλή Νεοφυτίδη. Ο τρόπος που ο χορογράφος Φώτης Νικολάου πάντρεψε την κίνηση, με το συναίσθημα των ηρώων και τη μουσική του Νεοφυτίδη ήταν αριστουργηματικός. Ένα κομμάτι που έκλεβε πραγματικά τις εντυπώσεις, αφού μέσα από τον χορό και τη μουσική διαφαινόταν ολόκληρο το πάθος της Φαίδρας, ο πόνος του Ιππόλυτου, η οργή του Θησέα, η ραδιουργία της Τροφού αλλά και η ψιθυρολογία, το κακό και το επερχόμενο πένθος στο βασίλειο της Τροιζήνας.
Η συγκεκριμένη παράσταση μας επιβεβαίωσε το πολλά υποσχόμενο, πλούσιο και ιδιαίτερο ανθρώπινο δυναμικό των Κυπρίων ηθοποιών με πιο καθηλωτικό ερμηνευτικά τον Γιώργο Κυριάκου στον ρόλο του Θησέα που με εντυπωσίασε, την άρτια Άννα Γιαγκιώζη ως Τροφό, την εξελισσόμενη διαρκώς Νιόβη Χαραλάμπους ως Φαίδρα και τον υποσχόμενο Προκόπη Αγαθοκλέους στον ρόλο του Ιππόλυτου. Το σκηνικό αν και λιτό, συμβόλιζε αυτό ακριβώς που συνέβαινε στις ψυχές των ηρώων.
Ένα σκαμπανέβασμα συναισθημάτων και μεταλλαγών, μία πάλη με τον εαυτό τους, το καλό και το καλό, μία άνιση μάχη με το θείο. Το σκηνοθετικό εύρημα με το ξήλωμα του πατώματος και της αποκάλυψης της σαπίλας, της καταστροφής και της μεταφοράς στον Άδη το βρήκα ιδιοφυές.
Ο ΘΟΚ για άλλη μία φορά δικαιώθηκε και μας ικανοποίησε, διότι είναι υποχρέωση του κρατικού θεάτρου να ανεβάζει τέτοιες παραγωγές, που όπως γράφει και ο σκηνοθέτης στο σημείωμά του, πράγμα που ήταν ο στόχος του, να προσφέρει μία ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία στους θεατές. Κύριε Νεοκλέους, τα καταφέρατε.
