Του Απόστολου Τομαρά
Η καμπάνια που ξεκίνησε γνωστός διαδικτυακός χώρος με κεντρικό σύνθημα «Δώστε την ψήφο σας για να λάβουν οι Έλληνες νησιώτες το Νόμπελ Ειρήνης για τη βοήθειά τους στους πρόσφυγες» μου έφερε στον νου μία συγκινητική εικόνα που αντίκρισα σε ένα ντοκιμαντέρ της πολύ καλής φίλης και συναδέλφου Κάτιας Φιλή.
Το ντοκιμαντέρ, παραγωγής αρχών της δεκαετίας του ’90, καταπιανόταν με τους διωγμούς και το δράμα που βίωσαν τον περασμένο αιώνα οι Αρμένιοι.
Αυθεντικές μαρτυρίες από ξεριζωμένους Αρμενίους που βρήκαν καταφύγιο από το μένος των Οθωμανών σε Κύπρο και Ελλάδα.
Αυτό που μου είχε τραβήξει την προσοχή ήταν μία μαρτυρία ενός ηλικιωμένου, ο οποίος περιγράφοντας τα όσα βίωσαν με βουρκωμένα μάτια και με πόνο ψυχής που λύγιζε σίδερα, έλεγε ένα απλό «ευχαριστώ» σε Κύπρο και Ελλάδα που αγκάλιασαν με στοργή όσους γλίτωσαν από τους Οθωμανούς.
Όπως τότε έτσι και τώρα, η Ελλάδα κάτω από τις ίδιες αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες άνοιξε τις αγκάλες της και σκέπασε στοργικά κατατρεγμένους πρόσφυγες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα για να διασχίσουν το Αιγαίο.
Τότε, στην περίπτωση του διωγμού των Αρμενίων, δεν υπήρξε κάποια καμπάνια ούτως ώστε η Κύπρος και η Ελλάδα να μπορούν να πάρουν το Νόμπελ Ειρήνης.
Η αναγνώριση, όμως, καθώς επίσης και μία σημαντικότερη επιβράβευση ακόμα και από ένα Νόμπελ ήλθε πολλά χρόνια αργότερα από τον ανώνυμο πρόσφυγα μπροστά σε μία κάμερα: «Ευχαριστούμε που μας αγκαλιάσατε».
Η καμπάνια για να δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης σε όσους βούτηξαν στη θάλασσα για να σώσουν ανθρώπους είναι το ελάχιστο για όλα αυτά που έχουν προσφέρει απλοί άνθρωποι. Δεν υπάρχει όμως βραβείο που να μπορεί να επιβραβεύσει τις τρεις γιαγιάδες, οι οποίες έχοντας ένα μωρό προσφυγόπουλο στην αγκαλιά, το τάιζαν γάλα.
Η πρωτοβουλία στόχο έχει να δείξει ότι υπάρχει και μία άλλη Ελλάδα: αυτή των ανθρώπων. Δεν γνωρίζω αν η σουηδική ακαδημία θα αφουγκραστεί τον παλμό των πολιτών που υπογράφουν και θα απονείμει, εν τέλει, το Νόμπελ Ειρήνης στον ανώνυμο κάτοικο των νησιών.
Είμαι σίγουρος, όμως, ότι μετά από πολλά χρόνια θα βρεθούν δύο χείλη για να πουν ένα ζεστό «ευχαριστώ» σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έπεσαν στα παγωμένα νερά για να μην κοπεί το νήμα ζωής άλλων ανθρώπων.
