Του Απόστολου Τομαρά
Το καλοκαίρι του 2007 με τις τραγικές απώλειες 49 ανθρώπινων ζωών στην Ηλεία φάνηκε να βγάζει από το λήθαργο μια χώρα, που έδειχνε να είχε συμβιβαστεί με τον καλοκαιρινό «πόλεμο» των πυρκαγιών. Οι ανθρώπινες απώλειες, οι μεγαλύτερες εν καιρώ ειρήνης τα τελευταία χρόνια, εκ του αποτελέσματος φαίνεται να μην έδωσαν τα κατάλληλα διδάγματα, πρώτα και κύρια στο αρμόδιο κράτος που έχει ως καθήκον του, την προστασία των πολιτών του. Έντεκα χρόνια μετά, η τραγωδία της Ηλείας θα δώσει τη θέση της σε μια μεγαλύτερη, αυτή στο Μάτι Αττικής.
Οι εικόνες άτακτης φυγής του απλού κόσμου για να προστατευτεί από τις φλόγες, αλλά και τα απανθρακωμένα πτώματα σε χωράφια και τα καμένα αυτοκίνητα, προκαλούν σοκ και βαθιά θλίψη για ένα κράτος το οποίο δεν μπορεί να προσφέρει τα στοιχειώδη στους πολίτες : την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Παρά τα όσα λέγονται, η μεγαλύτερη απειλή για την Ελλάδα δεν προέρχεται, ούτε από τα ανατολικά ούτε από τα βόρεια σύνορά της. Η μεγαλύτερη απειλή είναι οι πυρκαγιές.
Με πλήρη σεβασμό απέναντι στον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων, μπορεί κάποιος να δώσει απαντήσεις σε απλά ερωτήματα; Πώς μπορεί μια χώρα που τα τελευταία 35 και πλέον χρόνια, κάθε καλοκαίρι, ζει με τις πυρκαγιές να εμφανίζεται να έχει πιαστεί στον ύπνο; Πώς μπορεί ο κρατικός μηχανισμός, αυτής της χώρας εδώ και 35 χρόνια να έχει αποτύχει παταγωδώς σε αυτό που γνωρίζει και ο τελευταίος πυροσβέστης, ότι η έγκαιρη πρόληψη είναι το Α και το Ω. Τόσα χρόνια δεν ήταν αρκετά για την Ελλάδα να διασφαλίσει, τουλάχιστον τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών της; Πολιτικές ευθύνες υπάρχουν και είναι διαχρονικές. Όσο όμως η εκάστοτε πολιτική ηγεσία αρκείται μόνο στις επίσημες ενημερώσεις των «αρμοδίων», όπως αυτή που έγινε στον Έλληνα πρωθυπουργό την Δευτέρα τα μεσάνυχτα, η Ελλάδα θα μετρά νεκρούς και θα εμφανίζεται σαν μια χώρα που αδυνατεί να προστατεύσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Οι μεγαλύτερες ευθύνες για την εικόνα που παρουσιάζει η χώρα, εντοπίζονται στους υπηρεσιακούς. Αυτούς που την περασμένη Δευτέρα περίμεναν από τα καιρικά φαινόμενα (μια βροχή μας σώζει) να τους καλύψουν τα δικά τους κενά και παραλείψεις. Αν η Ελλάδα θέλει να περιορίσει το κακό θα πρέπει να ρίξει το βάρος στην προστασία του φυσικού της πλούτου. Και εδώ, σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχουν και οι τοπικές κοινωνίες. Όπως γινόταν παλιά, τότε που δεν υπήρχαν ελικόπτερα και αεροπλάνα, που η κάθε κοινωνία ήταν σε επιφυλακή και με το που χτυπούσε η καμπάνα του χωριού όλοι έτρεχαν να προλάβουν το κακό. Το δάσος χρειάζεται προστασία πριν ξεσπάσει η πυρκαγιά και όχι μετά. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι λίγα λόγια και πολλά έργα. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να τα κάνει;
