Της Δωρίτας Γιαννακού
Κάθε χρόνο τα ίδια. Δεν μπορούμε σε αυτή τη χώρα να εκπλαγούμε ευχάριστα μια φορά και να δράσουμε προληπτικά. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και με την Ελλάδα. Η κουλτούρα η ίδια, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε καλοκαίρι ανελλιπώς. Και το χειρότερο είναι ότι πριν ένα μήνα οι αρμόδιοι δήλωναν με έπαρση την ετοιμότητα τους για τις πυρκαγιές. Αυτό που αναρωτιόμαστε είναι τι έχουν να πουν σήμερα όλοι αυτοί οι αρμόδιοι στους ανθρώπους που έπληξε η πύρινη λαίλαπα και κάηκαν τα σπίτια τους ή αναγκάστηκαν να φύγουν με βαριά καρδιά από τα χωριά τους παρακολουθώντας τους πηχτούς ανέμους με σκόνες και αποκαΐδια να σκεπάζουν τα πάντα.
Το ήξεραν και όφειλαν να το γνωρίζουν οι αρμόδιοι ότι η φετινή χρονιά προμηνυόταν δύσκολη καθώς είχαμε σχεδόν μηδαμινές βροχοπτώσεις. Και όμως η Πολιτεία δεν έχει κάνει τα κουμάντα της. Και που έχουμε καταλήξει; Να βασιζόμαστε πάνω στους εθελοντές της πρώτης γραμμής οι οποίοι μαζί με τους κατοίκους των πληγέντων χωριών κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες για να κατασβήσουν τις πυρκαγιές και να απεγκλωβίσουν τον κόσμο.
Αυτό εμένα που μου έχει προκαλέσει μεγάλο πνίξιμο στο λαιμό δεν είναι οι τεράστιες ευθύνες οι οποίες βαραίνουν πολλούς και θα έρθουν να αποδοθούν στην ώρα τους εκεί που πρέπει. Σήμερα γίνεται επικέντρωση στο να μην χαθούν άλλες ανθρώπινες ζωές καθώς οι υλικές ζημιές είναι ανυπολόγιστες την ώρα που η φωτιές δεν έχουν σταματήσει. Αυτό που πραγματικά πονάει σαν γροθιά στο στομάχι είναι μια δήλωση μιας από τις εγκλωβισμένες κατοίκους της Λόφου. Αυτοί οι άνθρωποι έμειναν για ατελείωτες ώρες στην αυλή ενός σχολείου και ανέμεναν βοήθεια από τους ιθύνοντες. Ήταν απελπισμένοι, φοβισμένοι για τη ζωή τους έχοντας την αίσθηση ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η απουσία συντονισμένης αντίδρασης, η καθυστερημένη επέμβαση και η έλλειψη ενημέρωσης έκαναν μια μερίδα συμπολιτών μας να πιστέψουν πως δεν ανήκουν στην ίδια χώρα με εκείνους που απολαμβάνουν άμεση προστασία. Αυτό είναι πραγματικά τραγικό. Και δεν συγχωρείται.
Σε κάθε μεγάλη καταστροφή, οι πολίτες στρέφονται στο κράτος για προστασία. Όταν όμως η ανταπόκριση είναι αποσπασματική, ή και ανύπαρκτη, το τραύμα που μένει δεν είναι μόνο υλικό. Είναι συνάμα κοινωνικό και ψυχικό. Αυτό είναι που ανέδειξε εξάλλου η πυρκαγιά στη Λεμεσό, την ανεπάρκεια, την παντελή απουσία, την αίσθηση του να νιώθεις ότι είσαι μόνος σου. Μιλάμε για καθυστερημένη κινητοποίηση, για παντελή έλλειψη συντονισμού. Οι άνθρωποι αυτοί ένιωσαν εγκατάλειψη, ένιωσαν ότι η Πολιτεία τους είχε εγκαταλείψει στη μοίρα τους. Με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποίησαν και κραύγασαν ένα μεγάλο γιατί. Γιατί ζουν και στηρίζουν τα ορεινά δεν είναι ψηλά στην ατζέντα και δεν αποτελούν προτεραιότητα. Χωρίς κράτος και βοήθεια. Δεν μπορούν να βασιστούν, δεν μπορούν να περιμένουν να σωθούν. Πρέπει να βάλουν την πετσέτα με το νερό στο πρόσωπο και να βρουν λύσεις για αυτούς και τους δικούς τους. Χέρι χέρι με τους εθελοντές που έδειξαν από την αρχή έμπρακτα το ενδιαφέρον τους.
Αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο καθώς αποτελεί υποχρέωση κάθε ευνομούμενης Πολιτείας να προστατεύει τους πολίτες της ισότιμα. Όχι ανάλογα με το πού ζουν, ποιον γνωρίζουν ή πόσο δικτυωμένοι είναι. Το πως αισθάνθηκαν εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί κανείς να το ξέρει, μόνο οι ίδιοι και λέγοντας τη συγκεκριμένη έκφραση «πολίτες δεύτερης κατηγορίας» αποδεικνύεται η παταγώδης αποτυχία των αρχών. Οι κρίσεις δεν πρέπει να αναδεικνύουν μόνο τις αδυναμίες μια χώρας, αλλά και την ανάγκη για αλλαγή. Έστω και τώρα..Τώρα!
