Του Γιώργου Κακούρη
Τελικά ήταν πρόταση; Πρόταση - απάντηση; Πρόταση σαν απάντηση; Θα κατατεθεί στα Ηνωμένα Έθνη ή θα κατατεθεί στα Ηνωμένα Έθνη το ότι κατατέθηκε στον Τατάρ αλλά απορρίφθηκε; Τι περιλαμβάνει;
Περιλαμβάνει συγκεκριμένο οδικό χάρτη αλλαγής των νομοθεσιών και των αποφάσεων που στηρίζονται στο δίκαιο της ανάγκης ώστε να ξαναλειτουργήσει το κράτος του 1960; Περιλαμβάνει αλλαγές σε αυτές τις δομές και πρόνοιες που είχαν καταστήσει το κράτος του 1960 δυσλειτουργικό;
Ή ήταν τελικά μια γενική πρόταση να αρχίσουμε να συζητούμε για ακόμα πενήντα χρόνια το πώς θα εφαρμόσουμε ένα Σύνταγμα που κανένας δεν το ήθελε και που κανένας ακόμα δεν το θέλει πραγματικά;
Η κυβέρνηση δεν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια να ξεκαθαρίσει την εικόνα για τις προθέσεις της στο Κυπριακό. Και δεν πιέζεται να το κάνει όσο έχει απέναντι της την έλλειψη σοβαρότητας της τ/κ πλευράς, όπως την είδαμε να εκφράζεται με συναισθηματικό και πρόχειρο τρόπο από τον Ερσίν Τατάρ στη Γενεύη.
Από το Κρανς Μοντανά μέχρι σήμερα, μιλώντας με φίλους και συναδέλφους και των δύο πολιτικών άκρων, από τους ιδεολόγους της επανένωσης μέχρι τους οπαδούς του όποιου μακροχρόνιου, πρόσεξα πως όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το Κυπριακό έχουν ένα κοινό σημείο.
Θα ήθελαν την κυπριακή κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να επιλέξει επιτέλους βάρκα και να κάνει κάτι για το Κυπριακό, κάτι ριζικό, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Όχι όμως μόνο να το κάνει, αλλά και να πει πως το κάνει, θέτοντας τον εαυτό του και την κυβέρνησή του στην κρίση της κοινής γνώμης και της ιστορίας.
Δεν γίνεται οι πράξεις κάποιου να οδηγούν στη διχοτόμηση (στη χειρότερη περίπτωση) και στην αδράνεια και την κληροδότηση ενός χειρότερου Κυπριακού στην επόμενη κυβέρνηση (στην καλύτερη), και ταυτόχρονα να μας ζητά με τη ρητορική του να του πούμε και μπράβο.
Αν πραγματικά ο στόχος παραμένει η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, υπάρχουν πολύ πιο ριζοσπαστικές κινήσεις από το να απαντούμε στις αστειότητες Τατάρ για δύο κράτη με αστειότητες, για την πίκκα, περί επιστροφής στη Ζυρίχη.
Θα μπορούσε για παράδειγμα να αποφασιστεί η επιστροφή στον ξεχασμένο εθνικό ύμνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, η μονομερής εφαρμογή συμφωνημένων συγκλίσεων όπως η σύσταση της ομοσπονδιακής βουλής και γερουσίας και το κάλεσμα στους Τ/Κ να συμμετέχουν. Θα μπορούσε να συσταθεί Υφυπουργείο Επανένωσης που να θεσμοθετεί τον ρόλο και τις δραστηριότητες των δικοινοτικών Τεχνικών Επιτροπών, αρχικά για τα Ε/Κ μέλη, αλλά με την προοπτική συμπερίληψης και των Τ/Κ μελών. Θα μπορούσε να ανακληθεί το ψήφισμα της Βουλής για την Ένωση του 1967 και να αντικατασταθεί από ένα ψήφισμα, ή μια μεταρρύθμιση του Συντάγματος, που να αναδεικνύει την επανένωση της χώρας σε υπαρξιακή αναγκαιότητα και στόχο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Είναι αυτές οι ιδέες ιδεαλιστικές και από παράλληλο σύμπαν; Ίσως. Αλλά παρουσιάζονται σε αυτή τη στήλη ως ενδεικτικές - σίγουρα οι πιο έξυπνοι και διαβασμένοι άνθρωποι της τάξης που άρχει της Κύπρου μπορούν να σκεφτούν κάτι πιο πρακτικό που να προσδώσει στην ε/κ πλευρά, αν μη τι άλλο, την ηθική υπεροχή και να δώσει στην συζήτηση για το Κυπριακό έναν άλλο αέρα.
Αυτές όμως οι κινήσεις, ή άλλες, πιο νούσιμες και ενδεχομένως προσγειωμένες, χρειάζονται τόλμη, και δουλειά για να πειστούν τα πολιτικά κόμματα να τις αποδεχθούν και η κοινωνία να τις εφαρμόσει. Ούτε η κυβέρνηση έχει τη διάθεση να δουλέψει για το Κυπριακό στο λυκόφως της, ούτε το κυβερνών κόμμα έχει την πρόθεση να συγκρουστεί ανοιχτά με τον Πρόεδρο, ούτε τα αντιπολιτευόμενα κόμματα (ή οι γαλάζιοι δελφίνοι) θα ήθελαν πρόωρες εκλογές που θα μετέθεταν τις δύσκολες αποφάσεις σε αυτά.
Ίσως λοιπόν, εφόσον η κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και οι σωτήρες που κοντοσυνάονται δεν έχουν καμία διάθεση για τομές και προτάσεις στο Κυπριακό μέχρι το 2023, καλό θα ήταν να μας πουν με ειλικρίνεια πως προτιμούν να επικεντρωθούν στην πανδημία, στην οικονομία ή στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όχι να σκιαμαχούν και να περιμένουν και συγχαρητήρια.
