Του Γιώργου Κακούρη
Δεν μπορώ να πω, είναι ενδιαφέρον το show αυτοεπιβεβαίωσης που έχει στήσει η κυβέρνησης με αφορμή τα πρακτικά από το Κρανς Μοντανά που δημοσίευσε ο «Φιλελεύθερος».
Τα πρακτικά αυτά είναι σημαντικά, όμως δεν καταρρίπτουν την εικόνα που έχουν ήδη δημιουργήσει όσοι ενδιαφέρονται λίγο ή περισσότερο για το Κυπριακό και την εικόνα που καταγράφηκε σε χιλιάδες ρεπορτάζ μετά το Κραν Μοντανά, πέρα από τις ερμηνείες που δόθηκαν από τους δημοσιογράφους τότε και σήμερα:
Ο Τσαβούσογλου είχε δώσει ενδείξεις ευελιξίας που δεν έφταναν μέχρι την πλήρη κατάργηση των εγγυήσεων, όμως άφηνε ανοιχτές τις προοπτικές συζήτησης. Ο ΟΗΕ επένδυσε πάνω σε αυτές τις ενδείξεις και τις προοπτικές. Ο Πρόεδρος δεν κατάφερε να φέρει τον Τσαβούσογλου σε δύσκολη θέση, κάτι που θα μπορούσε να κάνει αν αποδεχόταν χωρίς αστερίσκους την πολιτική ισότητα και συναινούσε στο να προχωρήσει η συζήτηση στο επίπεδο των πρωθυπουργών.
Όσον αφορά την ερμηνεία (και η ερμηνεία που ακολουθεί είναι δική μου): Θα υπήρχε ρίσκο κατάρρευσης των συνομιλιών αν έφταναν οι πρωθυπουργοί στο Κραν Μοντανά; Ναι, αλλά θα υπήρχε και ενδεχόμενο συμφωνίας. Με το τέλος του δείπνου στο Κραν Μοντανά, το μόνο που απέμεινε ήταν η κατάρρευση.
Γιατί λοιπόν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, απολογητές και επικριτές, επαναλαμβάνουν ερμηνείες όταν τα ακροατήρια τους έχουν ήδη υιοθετήσει το κάθε ένα τη δική του; Πού βρίσκεται η ουσία;
Η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί όχι απέναντι στα πραγματικά επιχειρήματα των επικριτών, αλλά στήνοντας απέναντι τους ένα δημιουργώντας ένα επιχείρημα - σκιάχτρο μπροστά στο οποίο φαντάζουν Κικέρωνες:
Το σκιάχτρο αυτό για το οποίο μιλά ο Πρόεδρος, λέει πως ο Τσαβούσογλου ήταν ένα αγγελάκι, πως οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι και ο σατανικός Αναστασιάδης έκοψε τα φτερά της λύσης για να επανεκλεγεί.
Όμως κανείς σοβαρός άνθρωπος που δεν είναι γεμάτος άχυρο, ή σανό, ή κόνναρα δεν λέει κάτι τέτοιο. Η κριτική που διατυπώνεται από όσους επικρίνουν τον Πρόεδρο, και δεν περιορίζονται στην αριστερά, είναι πως ο Πρόεδρος δεν άδραξε την ευκαιρία για να πιέσει την Τουρκία ουσιαστικά στο τραπέζι.
Ίσως γιατί φοβόταν την κατάρρευση (έτσι όμως την εξασφάλισε). Ίσως γιατί θεωρούσε πως μετά την επανεκλογή του οι συνθήκες θα ήταν καλύτερες (δεν ήταν).
Και οι δύο πλευρές δεν έδειξαν την απαραίτητη διάθεση. Η επίκριση στην τουρκική κυβέρνηση δεδομένη. Όμως είναι εξίσου χρήσιμο να επικρίνεται για τους χειρισμούς της η πλευρά μας, για λόγους δημοκρατίας και διαφάνειας. Άλλωστε εμείς δεν είμαστε Τουρκία.
Γιατί λοιπόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έσπευσε να επαναλάβει πράγματα που δεν είναι πλέον επίκαιρα, και γιατί το ΑΚΕΛ τσίμπησε το δόλωμα πυροδοτώντας ακόμα ένα γύρο ανακοινώσεων;
Οι πονηρότεροι αναγνώστες της πολιτικής θα έλεγαν πως αυτή η συζήτηση ανακινείται ώστε να θαφτεί στην επικαιρότητα το νέο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη που αφορά το Κραν Μοντανά.
Ας μη κρυβόμαστε, στο Προεδρικό είναι σαφώς κατανοητό ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό για την κοινή γνώμη από μια κόντρα άνευ ουσίας για το Κυπριακό. Και πως μέχρι να βγουν στο φως οι όποιες αποκαλύψεις επιφυλάσσει το βιβλίο, η όποια όρεξη του κοινού πέραν των λίγων εθισμένων στο Κυπριακό (της όποιας σχολής) θα έχει κορεστεί.
Δεν γνωρίζω τι θα περιλαμβάνει το βιβλίο, και αν απλώς θα θέσει κάποια πράγματα που γνωρίζουμε στη σειρά, δίνοντας μέσω του παρασκηνίου και της ατμόσφαιρας μια καλύτερη και συνεκτική παρουσίαση των όσων έγιναν. Ή αν θα περιέχει στοιχεία τα οποία δεν γνωρίζουμε και για τα οποία ενδεχομένως η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να τοποθετηθεί.
Αυτό που γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, είναι αυτό που καταγράφει η διαβαθμισμένη έκθεση των υπηρεσιών πληροφοριών της Κομισιόν που δόθηκε στα κράτη μέλη και αποτέλεσε μέρος της συζήτησης των ΥΠΕΞ στις Βρυξέλλες την Δευτέρα:
Η Τουρκία χρησιμοποίησε τα πέντε χρόνια απραξίας στο Κυπριακό για να φυτέψει στα κατεχόμενα τους σπόρους εδραίωσης της επιρροής της, έτσι ώστε να εξασφαλίσει επιρροή στο ενδεχόμενο της όποιας κατάληξης του Κυπριακού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να μην παρακολουθεί πάντα στενά το Κυπριακό, όμως όταν το κάνει βλέπει με ορίζοντα τον στόχο της λύσης και της εξομάλυνσης της κατάστασης, όχι με ορίζοντα τις επόμενες Προεδρικές.
Ως εκ τούτου, την ΕΕ, και τη διεθνή κοινότητα, δεν την απασχολεί η υστεροφημία του Νίκου Αναστασιάδη και οι προεδρικές προοπτικές του Νίκου, του Αβέρωφ, του Μάριου ή του Αχιλλέα.
Δεν την απασχολεί τόσο το τι έγινε στο Κραν Μοντανά. Αλλά το τι θα γίνει στο ανατολικότερο σύνορό της και στην ήδη προβληματική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Ας προσπεράσουμε λοιπόν τις θυμωθκιάρικες, βολικά σκηνοθετημένες παρεμβάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, και ας δούμε πώς αποφεύγουμε από το να καταλήξουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα να φυλάν σκοπιά για τρία χρόνια σε ένα σκληρό σύνορο στη Λήδρας, μεταξύ μπουγάτσας και εστιατορίων με κεμπάμπ γιαουρτλού.
