Του Γιώργου Κακούρη
Με κοινή δήλωση (αν χρειαστεί) και αναλόγως του τι θα πει ο Ερντογάν στις 20 Ιουλίου, προσπάθεια να υπάρξουν ανακοινώσεις και ψηφίσματα από ΣΑ του ΟΗΕ και ΕΕ και... καθοδήγηση των προσφύγων από την Αμμόχωστο θα απαντήσει - κατόπιν εορτής - η ε/κ πλευρά σε πιθανό άνοιγμα μέρος των Βαρωσίων.
Αυτό ήταν πάνω κάτω το αποτέλεσμα του Εθνικού Συμβουλίου για την Αμμόχωστο. Το Εθνικό ως γνωστόν συγκαλείται από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας όταν δεν θέλει να λάβει αποφάσεις και όταν δεν θέλει να πιστωθεί μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση το κόστος της εκάστοτε αποτυχίας (και το οποίο ο εκάστοτε ΠτΔ αγνοεί, και θυμάται ότι είναι συμβουλευτικό όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις).
Πέρα από μια γενικόλογη δήλωση του Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος ζήτησε κοινή προσπάθεια όλων, τα υπόλοιπα κόμματα δεν είχαν κάτι να πουν. Ενδεχομένως θέλουν να συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια, αλλά όχι να πιστωθούν την προδιαγεγραμμένη αποτυχία. Θα σκέφτονται αυτό που σκέφτεται όποιος προειδοποιούσε για το Βαρώσι εδώ και τρία (3) χρόνια (ακόμα και αν επίσης σιώπησαν): βεβαίως κοινή προσπάθεια μήπως και αποφύγουμε τα χειρότερα, όμως υπάρχει συλλογική ευθύνη για μια κυβερνητική αποτυχία;
Δεν είναι ζήτημα ηττοπάθειας και υποβάθμισης της στρατηγικής της κυβέρνησης (εξετάζεται αν πρόκειται για στρατηγική ή για τακτικιστική αντίδραση ώστε ο Μάριος Πελεκάνος να μπορεί να επαναλάβει τις επόμενες ημέρες το σουξέ του προκατόχου του: «τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση και δεν το έκανε;»).
Αν την επόμενη εβδομάδα διαφανεί πως το Βαρώσι χάνεται, η κοινωνία των πολιτών - αν ενδιαφέρεται για το Κυπριακό - θα πρέπει να ζητήσει παραίτηση όλης της κυβέρνησης. Όπως θα έπρεπε βεβαίως να το είχε κάνει σε αρκετές φάσεις μέχρι τώρα.
Ζούμε σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή στην κυπριακή ιστορία. Και ίσως ο κόσμος και στις δύο κοινότητες θα έπρεπε να ήταν στους δρόμους, απαιτώντας την παραίτηση Αναστασιάδη, και αμφισβητώντας την γεμάτη σκιές και τουρκικές παρεμβάσεις εκλογή του Ερσίν Τατάρ.
Αντ’ αυτού, θα δούμε λεπτομερείς διαπιστώσεις για το τι έφταιξε από το 2004, το 2017, τις ιδέες Γκάλι, τη Διασκεπτική (ανάλογα με τη χρονική στιγμή στην οποία έχει κολλήσει ο καθένας από εμάς θεωρώντας την ως τελευταία ευκαιρία και αγνοώντας πως το κάθε σήμερα είναι μια τελευταία ευκαιρία). Θα δούμε και πολλούς λογοτεχνικούς θρήνους και θυμό στα social media.
Η δυναμική αντίδραση το πολύ να έρθει από εθνικιστικούς κύκλους που θα βγουν να απαιτήσουν το ανέφικτο για να ικανοποιήσουν την πελατεία τους, από τους ίδιους υποκριτές που δεν πέτυχαν απολύτως τίποτα με τον μακροχρόνιο αγώνα και ξέρουν να επικρίνουν μόνο όσες μισοδότζει προσπάθειες έστω έγιναν.
Πού είναι αυτή τη στιγμή τα κινήματα που (σωστά) διεκδίκησαν έστω μια έδρα στις εκλογές; Που (σωστά) διαδήλωσαν για τα κλειστά οδοφράγματα; Έχουμε παραδοθεί στην ήττα και στο ότι μας κυβερνά μια ηττημένη πολιτική κάστα που θα περιοριστεί δώσει διάφορες «πατριωτικές» απαντήσεις στον Ερντογάν που τον συντηρούν και δεν προκαλούν κόστος.
Πού είναι οι δελφίνοι της εξουσίας, από τα αριστερά και τα δεξιά που παρασκηνιακά μας λένε πως διαφώνησαν με τον Αναστασιάδη για τα διαβατήρια, που γράφεται πως χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι όταν χρειάστηκε; Πού είναι όλοι αυτοί που σήμερα προειδοποιούν πως είμαστε στο τέλος, ενώ διαχρονικά διευκόλυναν την απραξία της ε/κ πλευράς; Πού είναι η ρήξη που υπόσχονται; Δεν αξίζει έστω μια σύγκρουση, μια αμαύρωση της εικόνας τους πριν έρθει η ώρα του 2023;
Τι είναι μια σύγκρουση και μια πιθανή απώλεια των προοπτικών εκλογής σε δύο χρόνια, μπροστά στις μεγάλες ήττες που ξεδιπλώνονται αυτή τη στιγμή;
Σε μια συνέντευξη με αφορμή την «Συμμορία» τον Απρίλιο (στο podcast HistoriCon του Κωνσταντίνου Ψυλλίδη), ο δημοσιογράφος Μακάριος Δρουσιώτης προχώρησε σε έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό: το #metoo του Κυπριακού θα έρθει όταν ο κάθε ένας που φέρεται να άκουσε τον Πρόεδρο να συζητά δύο κράτη θα βγει και θα το πει δημόσια. Παίρνοντας τη σκέψη αυτή ένα βήμα παρακάτω, το #metoo του Κυπριακού θα έρθει όταν τα μέλη της διεφθαρμένης πολιτικής κάστας θα σταματήσουν να αλληλοκαλύπτονται με τον φόβο πως αν πουν κάτι θα βγουν στην επιφάνεια τα δικά τους.
Όταν γίνει αυτό, όταν σπάσει για τα καλά η ομερτά, ίσως να έχουμε την πιο επώδυνη μέρα της κυπριακής ιστορίας. Ο Λίβανος αυτή τη στιγμή καταρρέει επειδή η πολιτική τάξη αρνείται να έρθει σε συμφωνία για την μεταρρύθμιση της χώρας και έχει μπει σε έναν εμφύλιο διαφθοράς. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της Guardian, η έλλειψη ενέργειας που παραλύει σήμερα τη χώρα δεν οφείλεται στην περσινή έκρηξη στην Βυρητό - αλλά σε μια κόντρα του πρώην ΥΠΕΞ Γκεμπράν Μπασίλ με τον επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας Ριαντ Σαλαμέ και τον πρόεδρο της βουλής Ναμπί Μπερί.
Συνοπτικά, τον Μάιο ένας δικαστής που πρόσκειται στον Μπασίλ (που καλοβλέπει την διαδοχή του πεθερού του, Μισέλ Αούν, στην Προεδρία του κράτους) διέταξε έρευνα σε εταιρία που συνεργάζεται με τον Σαλαμέ, ο οποίος έχει καλές σχέσεις με τον Μπερί. Μερικές εβδομάδες μετά, δικαστής με καλές σχέσεις με τον Μπερί διέταξε έρευνα για διαφθορά σε σχέση με συμβόλαιο το οποίο υπέγραψε το υπουργείο ενέργειας (επί Μπασίλ) με τουρκική εταιρία για παροχή ηλεκτρισμού από δύο πλωτές μονάδες παραγωγής. Λίγο μετά η τουρκική εταιρία ανέστειλε τις εργασίες της στη χώρα, στερώντας τον Λίβανο από το ένα πέμπτο της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει.
Αν έχετε διαβάσει τη «Συμμορία», είναι εύκολο να κάνετε του παραλληλισμούς με την ανεπάρκεια διεφθαρμένων κύκλων εξουσίας και στο νησί μας.
Προς το παρόν η ε/κ τάξη που άρχει μαζεύτηκε στο Εθνικό Συμβούλιο και αλληλοκαλύπτεται για την παταγώδη της αποτυχία να αξιοποιήσει τις συγκυρίες που κάποτε υπήρχαν για λύση του Κυπριακού, και για την ανυπαρξία της μπροστά στις επιπτώσεις.
