ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η Αγγλία που αγαπήσαμε

Του Κώστα Ιορδανίδη

Του Κώστα Ιορδανίδη

cior@otenet.gr

Η συγκλονιστικότερη παράσταση στη Δύση δίδεται αναμφίβολα στο Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου. Eξοχη ρητορεία, οικονομία λέξεων, μοναδική ακρίβεια ενίοτε συνδυαζόμενη με τερατώδη ασάφεια περί του πρακτέου. Μία χαοτική κατάσταση, πλήρους εντάσεως, που καθηλώνει το κοινό και εξαντλεί μέχρις εξουθενώσεως τους πρωταγωνιστές του δράματος. Αλλά η όποια θεατρική παράσταση, όσο ενδιαφέρουσα και εάν είναι, έχει τα όριά της, καθώς αποτελεί παρένθεση σε ό,τι αποκαλείται η καθημερινότητα των πολιτών. Από το 1973, όταν η Βρετανία εντάχθηκε στην ΕΟΚ δημιουργήθηκε σταδιακώς μία νέα εσωτερική τάξη πραγμάτων. Επανακαθορίστηκαν η δραστηριότητα και ο προσανατολισμός των διαφόρων κοινωνικών ομάδων – από τους εργαζομένους, τους λειτουργούς δημοσίου συμφέροντος έως την επιχειρηματική κοινότητα και το City.

Αυτό σημαίνει στην απλοελληνική ότι όλοι έμαθαν τον τρόπο να κερδίζουν χρήματα, διαμόρφωσαν τρόπο ζωής, δημιουργήθηκε κατεστημένη αντίληψη πραγμάτων. Κάθε κατεστημένο όμως –ανεξαρτήτως πολιτικού ή πολιτειακού συστήματος– αισθάνεται μία εγγενή αποστροφή προς κάθε μορφή ανατροπής ή αλλαγών, που δεν καθορίζει το ίδιο, και αμύνεται άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε επί ματαίω. Εως ότου στην ελεγχόμενη εν πολλοίς τάξη πραγμάτων, εμφανιστεί η «παράφρων μεταβλητή», που είναι η έκφραση της «θελήσεως του λαού», με τρόπο άμεσο και όχι δι’ αντιπροσώπων.

Οταν ο Ντέιβιντ Κάμερον, πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός των Συντηρητικών ανακοίνωσε το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε. κατέφυγε σε ρητορική περίπου μεταφυσική. «Η απόφαση ανήκει σε εσάς. Οχι στους πολιτικούς. Οχι στο Κοινοβούλιο. Οχι στις ομάδες των λόμπι. Οχι σε εμένα. Μόνον σε εσάς». Με τη βεβαιότητα ότι θα κατίσχυε η ψήφος υπέρ της παραμονής, ουδείς αντέτεινε στον κ. Κάμερον πως όλα αυτά ήταν μεγάλα λόγια. Και όταν η «παράφρων μεταβλητή» απεφάνθη υπέρ της εξόδου, τότε έγινε επίκληση του κυριάρχου ρόλου του Κοινοβουλίου, του επιχειρήματος ότι η διαφορά υπέρ της εξόδου ήταν μόνον περί τις τέσσερις μονάδες.

Το θέμα είναι ότι στις εκλογές που ακολούθησαν μετά το δημοψήφισμα η πλειοψηφία των βουλευτών ήταν κατά της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. Δύο είναι οι αρχετυπικές μορφές που εμπνέουν τον σκληρό πυρήνα των οπαδών της εξόδου. Η πρώτη, δημιούργημα λογοτεχνικό του 1712, είναι ένας μικροκτηματίας που προτιμά την μπίρα και την οικογενειακή του ησυχία, ακούει στο όνομα Τζον Μπουλ, και αναδείχθηκε αργότερα σε πρότυπο ηρωικό του ανυπότακτου Αγγλου. Η δεύτερη αρχέτυπη μορφή είναι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, που συμπαρέσυρε το Κοινοβούλιο, «επιστρατεύοντας την αγγλική γλώσσα και στέλνοντάς την στο μέτωπο» –κατά τον λόρδο Χάλιφαξ– και εμπλέκοντας τη Βρετανία ενεργά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η μείζων διαφορά είναι ότι ο Τζον Μπουλ είχε ως αντίπαλο τον Οίκο των Βουρβόνων και ο Τσώρτσιλ τον Αδόλφο Χίτλερ. Τώρα η μάχη δίνεται εναντίον του κατεστημένου των Βρυξελλών. Αλλά το πολεμικό πνεύμα των Αγγλων παραμένει ακμαίο και ελλείψει συγκεκριμένου αντιπάλου σκοτώνονται στην κυριολεξία μεταξύ τους. Αυτή είναι η Αγγλία που αγαπήσαμε, πάντα μαχητική και θα εξακολουθεί να υπάρχει, όποια και αν είναι η κατάληξη της όλης περιπέτειας.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Κώστα Ιορδανίδη

Κώστας Ιορδανίδης: Τελευταία Ενημέρωση