ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η περίπτωση Ορμπαν

Του Κώστα Ιορδανίδη

Του Κώστα Ιορδανίδη

cior@otenet.gr

Εδώ και μία δεκαετία το ευρωπαϊκό σύστημα ευρίσκεται αντιμέτωπο με ένα φαινόμενο που θεωρούσε ότι ανήκε οριστικά στο παρελθόν – τη ριζοσπαστικοποίηση της Δεξιάς και της Αριστεράς. Αυτή η αμφίπλευρη απειλή έχει αποδιοργανώσει το κατεστημένο, που ενεργεί σπασμωδικά και ενίοτε ασυνάρτητα. Ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς εμφανίσθηκε στις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ιταλία, το Κόμμα 5 Αστέρων αποτελούσε μια οπερετική έκφραση της Αριστεράς. Και στις δύο χώρες η ριζοσπαστική Αριστερά οδηγήθηκε σε ανορθόδοξη πολιτική συγκατοίκηση με την αντισυστημική Δεξιά. Στην Ελλάδα στη συγκυβέρνηση –έως προσφάτως– του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και, αντιστοίχως, στην Ιταλία στον κυβερνητικό συνασπισμό των Πέντε Αστέρων με τη Λέγκα της ριζοσπαστικής Δεξιάς. Ανάλογα διαδραματίσθηκαν στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ευρώπη, η ριζοσπαστική Δεξιά – εκτός από την Αυστρία όπου συμμετέχει ως εταίρος στην κυβέρνηση του κ. Σεμπάστιαν Κουρτς– είναι μια πολιτική δύναμη ανερχόμενη μεν, αλλά εκτός εξουσίας. Διακριτή πολιτική έκφραση έχει η νέα Δεξιά στην Ουγγαρία, με τον πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπαν ακλόνητο από το 2010. Βεβαίως η Ουγγαρία υπήρξε πάντοτε μια «ειδική περίπτωση» και δύσκολος εταίρος, ακόμη και όταν οι Αψβούργοι την αναβάθμισαν στο πλαίσιο της δυαδικής αυτοκρατορίας, αποξενούμενοι από τους σλαβικούς πληθυσμούς που διοικούσαν. Οπως και τότε, έτσι και τώρα, η Ουγγαρία του κ. Ορμπαν είναι ένας δύσκολος εταίρος στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Εθεωρήθη από ορισμένους «μετριοπαθείς» ότι η υποψηφιότητα του «ακραίου» Βαυαρού Μάνφρεντ Βέμπερ εξασφάλιζε την παραμονή του κ. Ορμπαν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που πρακτικώς σημαίνει περί τους δώδεκα βουλευτές ώστε να παραμείνει η προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε άτομο προερχόμενο από την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά. Σήμερα όμως, ακόμη και ο κ. Βέμπερ απειλεί μαζί με μία δεκάδα κεντροδεξιών ηγετών με αποπομπή τον κ. Ορμπαν εάν δεν παύσει τη στοχοποίηση των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Για λόγους προεκλογικής τακτικής, οι «μετριοπαθείς» επιχειρούν να διαφοροποιηθούν από τους «ακραίους».

Η στοχοποίηση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας δεν είναι τυχαία, από την άποψη ότι αποτελεί όχι απλώς τον θεματοφύλακα, αλλά και τον μηχανισμό επιβολής πολιτικών αποφάσεων, ακόμη και εκείνων που δεν διαμορφώθηκαν συλλογικώς, αλλά μονομερώς, προς εξυπηρέτηση ιδίων εθνικών στόχων και αναγκών.

Κραυγαλέο παράδειγμα, η μεταναστευτική πολιτική του Βερολίνου προς κάλυψη των αναγκών της γερμανικής οικονομίας. Ετσι όμως προέκυψε η ανάγκη εμπλουτισμού της νέας ταυτότητος του «Ευρωπαίου πολίτη», με μετανάστες άλλης πολιτιστικής και θρησκευτικής διαμορφώσεως. Πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι είχε επιχειρηθεί στο παρελθόν δημιουργία «σοβιετικού πολίτη», που απέτυχε οικτρώς.

Ο Βίκτορ Ορμπαν δεν είναι ασφαλώς παράδειγμα προς μίμηση. Κάθε άλλο. Αλλά καθώς η Ευρώπη στερείται πολιτικών διαμετρήματος, λοιδορεί τους πάντες. Προ ολίγων ημερών εξέφρασε την υποστήριξή του σε κάποιες από τις προτάσεις του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για μια νέα «Ευρωπαϊκή Αναγέννηση». Εκεί έχουμε φθάσει τελικώς.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Κώστα Ιορδανίδη

Κώστας Ιορδανίδης: Τελευταία Ενημέρωση