Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Νίκος Αναστασιάδης ξεκαθάριζε σε συνέντευξή του στο OMEGA πως τον πρώτο ρόλο για το ποιος θα είναι υποψήφιος του ΔΗΣΥ στις προεδρικές εκλογές του 2023 τον έχει ο Αβέρωφ Νεοφύτου, στην Πινδάρου πήραν το θέμα πολύ ζεστά. Ενώ λοιπόν έπεσε σιγή ασυρμάτου για την οδηγία του Προδρόμου να σκίσουν μία σελίδα που αφορούσε τον Ατατούρκ, ενώ σφύριζαν αδιάφορα και για την επίθεση Θεμιστοκλέους στην Έφη Ξάνθου εντός της Bουλής, για τις προεδρικές που θα γίνουν το 2023, μια χαρά άποψη είχαν. Και την εξέφρασαν. Για τη δήλωση του προέδρου τοποθετήθηκε αμέσως ο εκπρόσωπος Τύπου Δημήτρης Δημητρίου, ο οποίος φρόντισε να υπογραμμίσει με νόημα πως οι «πρόωρες κινήσεις και ενέργειες» από οποιονδήποτε δεν πρόκειται να προκαταβάλουν ή να επηρεάσουν τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος.
Ποιος όμως προσπαθούσε να προκαταβάλει το κόμμα με τις πρόωρες κινήσεις του και ποιος ήθελε να επηρεάσει τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος; Προφανώς ο στόχος δεν ήταν ούτε ο Μάριος Ηλιάδης, ούτε ο Αχιλλέας Δημητριάδης που έχουν ήδη εξαγγείλει. Ήταν μήνυμα με κύριο αποδέκτη τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Χριστοδουλίδη, του οποίου το όνομα ακούγεται εντόνως για το 2023. Όμως για το ’23 ενδιαφέρεται και ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Για το ποιος θα επικρατήσει, πέραν των συλλογικών οργάνων, ρόλο θα παίξει η δημοτικότητα του καθενός και φυσικά η σχέση του με τον Νίκο Αναστασιάδη.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία όσα είδαμε να διαδραματίζονται τελευταίως. Ούτε τελικά τόσο αψυχολόγητα. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος άλλοτε προϊδέαζε πως είναι «για τις φουρτούνες» και όχι «για να κρύβεται στο αμπάρι», όπως κάποιοι άλλοι, μια χαρά αποσύρθηκε στο αμπάρι των Μαλδιβών στη μεγάλη φουρτούνα. Όταν δηλαδή ο Τούρκος πρόεδρος εξήγγειλε πιλοτικό άνοιγμα στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου ο ίδιος εντυπωσίασε για την ηχηρή απουσία του. Για κάποιους ήταν μία κακή πολιτική απόφαση, αντίστοιχη της Μυκόνου που επέλεξε ο Μάριος Καρογιάν κατά τις μαύρες επετείους του Ιούλη. Για άλλους μια καλά σχεδιασμένη κίνηση, ούτως ώστε να αποφύγει να κάνει οποιαδήποτε δήλωση και να δυσαρεστήσει, είτε το φιλελεύθερο ακροατήριο, είτε τον πρόεδρο του οποίου ζητούσε εμμέσως το δακτυλίδι.
Σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται και η στήριξη Αβέρωφ Νεοφύτου στο αψυχολόγητο μοντέλο του «επιστροφή στο 1960». Που ενώ τη μία μέρα παρέπεμπε για εξηγήσεις στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, την επόμενη μέρα στήριζε αναφανδόν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και την εν λόγω πρόταση. Και στήριξε τον πρόεδρο, όταν ο τελευταίος επιχείρησε να αδειάσει τον Νίκο Χριστοδουλίδη, όταν το χαρακτήρισε σχήμα λόγου.
Όμως και ο υπουργός, μετά την επιμονή του προέδρου ότι υπάρχει ουσία στην πρόταση, την εμφανή δυσφορία του για την πρωτοβουλία του υπουργού του να δώσει σωσίβιο, αποσύρθηκε από τα φώτα. Και αποσύρθηκε τη στιγμή που θα έπρεπε είτε να ξεκαθαρίσει δημοσίως τη θέση του αν εκτιμά πως αυτή η πρόταση μας εκθέτει, είτε να συνεφέρει τον πρόεδρο, είτε να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας.
Ο Νίκος Αναστασιάδης ολοκληρώνει σύντομα τη θητεία του, αφήνοντας σοβαρές πληγές στην εικόνα του τόπου. Είτε αυτό αφορά τη διαφάνεια είτε το εθνικό θέμα. Και επειδή ανεξήγητα πολλοί είναι πλέον πρόθυμοι να διεκδικήσουν την προεδρία, από τον Μάριο Ηλιάδη, τον Αχιλλέα Δημητριάδη, τον Κωνσταντίνο Χριστοφίδη, αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν δεν είναι ποιος θα είναι ο μονόφθαλμος μεταξύ των τυφλών. Δεν θα είναι ποιος θα κερδίσει τη στήριξη του ΑΚΕΛ ή του ΔΗΚΟ. Ούτε ποιος θα κερδίσει το δακτυλίδι από τον Νίκο Αναστασιάδη. Αλήθεια όλοι αυτοί που παλεύουν για την εύνοια Αναστασιάδη θέλουν πράγματι να είναι οι συνεχιστές αυτής της πολιτικής; Το στοίχημα είναι ποιος μπορεί να εμπνεύσει μία κοινωνία εμφανώς απογοητευμένη και βαθιά διχασμένη. Ποιος θα παρουσιάσει ένα συνολικό πρόγραμμα διακυβέρνησης που θα πάρει τον τόπο μπροστά, μετατρέποντάς το σε ένα κράτος κανονικό. Κράτος διαφανές σύγχρονο, που θα κάνει τον καθένα περήφανο. Και κυρίως, ποιος θα μπορέσει να χειριστεί την καμένη γη στο εθνικό.
Όσα εκτυλίσσονται τελευταίως στο παρασκήνιο είναι η κύρια αιτία της πολιτικής μας παρακμής. Το είπε άλλωστε καλύτερα από όλους η Αρβελέρ στον Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Τα εθνικά θέματα γίνονται πολιτικά, τα πολιτικά κομματικά και τα κομματικά προσωπικά. Με αυτόν τον τρόπο όμως χάνεται το εθνικό όραμα. Και μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει».
