Της Μαρίνας Οικονομίδου
Στην πολιτική κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος. Κανένας δεν πέτυχε μόνος και αυτό το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία. Το 2009, ο στενότερος συνεργάτης και υπεύθυνος στρατηγικής του Μπαράκ Ομπάμα, Ντέιβιντ Άξελροντ αναπαυόταν στις δάφνες του, διαβάζοντας στα ΜΜΕ να χαρακτηρίζεται στρατηγός και μετρ της επικοινωνίας. Και όχι αδίκως, αν λάβει κανείς υπόψη ότι η κυβέρνηση Ομπάμα εκείνη την εποχή απολάμβανε στιγμές δόξας, αλλά και γιατί ο ίδιος είχε ηγηθεί μιας καμπάνιας που έμεινε στην ιστορία παγκοσμίως. «Ο τίτλος του συμβούλου που έχει επισήμως υποτιμά τον ρόλο του στον Λευκό Οίκο» σημειωνόταν χαρακτηριστικά στη New York Times. Χρειάστηκε να περάσει ένας μόλις χρόνος, για να μετατραπεί από στρατηγό, σε αυλοκόλακα. Αυλοκόλακας, που αρρώσταινε κάθε φορά που έβλεπε επικριτικά σχόλια. Ήταν η δύσκολη περίοδος της καθυστέρησης της οικονομικής ανάκαμψης, η καθυστέρηση της υγειονομικής μεταρρύθμισης και σίγουρα οι αρκετές επικοινωνιακές αστοχίες που κατέστησαν τον Άξελροντ από το μεγάλο ατού στο βαρίδι του Ομπάμα.
Στην πολιτική κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος. Στην Κύπρο του 2012 για παράδειγμα, όταν ξεκίνησε η συζήτηση για τις προεδρικές εκλογές, στην Εζεκία Παπαϊωάννου είχε περάσει η γραμμή ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας θα έπρεπε να επαναδιεκδικήσει. «Μάλλον θα χάσουμε, αλλά θα κλείσουμε τον κύκλο μας στην εξουσία μαζί του» ήταν η τοποθέτηση κάποιων στελεχών. Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν αρνητικά προδιατεθειμένος, αναγνωρίζοντας προφανώς την κακή διακυβέρνηση, αλλά δεν το απέκλεισε αμέσως. Χρειάστηκε να το συζητήσει με τους στενούς του συνεργάτες. Όλοι οι δικοί του τον απέτρεψαν, γιατί, όπως έλεγαν, εκτός από καταστροφικό για το κόμμα και τον ίδιο, θα έδινε έτσι την ευκαιρία να ανοίξουν εκ νέου τα κεφάλαια Μαρί και οικονομική κρίση. Άκουσε τελικά τις προτροπές τους και ξεκαθάρισε πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καλό, ούτε για τον ίδιο, ούτε για το κόμμα. Ο περίγυρος παίζει τον δικό του ρόλο και στον ρου της ιστορίας αλλά και στην υστεροφημία του εκάστοτε προέδρου.
Ο περίγυρος όμως κάποιες φορές αντικατοπτρίζει και τη μεγαθυμία του προέδρου. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο μόνος εξ απορρήτων που έμεινε στην ιστορία της κυπριακής πολιτικής σκηνής είναι ο Παντελής Κούρος. Διακριτικός, μεθοδικός, πιστός φίλος αλλά κυρίως πρόσωπο που δεν είχε την δική του πολιτική ατζέντα. Πολλοί αναζήτησαν έναν αντίστοιχο Κούρο και ιδιαίτερα ο Νίκος Αναστασιάδης. Διερωτήθηκε μάλιστα, για ποιο λόγο να μην έχει τον έχει βρει. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Γιατί ο ίδιος δεν είναι ούτε και θα γίνει ποτέ Γλαύκος Κληρίδης.
Είχε την ευκαιρία να κάνει πολλά ο Νίκος Αναστασιάδης με την ανάληψη των καθηκόντων του και ας μην είχε βρει τον δικό του Κούρο. Είχε μία ομάδα που παρά τις αντιθέσεις της είχε πρόγραμμα και συγκεκριμένο πλάνο. Άλλοι είχαν στόχο να καταστήσουν την Κύπρο μέσω μεταρρυθμίσεων κανονικό κράτος, άλλοι ανέλαβαν να διασώσουν την οικονομία και άλλοι να επιλύσουν το Κυπριακό. Οκτώ χρόνια μετά ο Λόφος ξόδεψε σχεδόν όλο το πολιτικό απόθεμα. Ο Χάρης Γεωργιάδης από τσάρος της οικονομίας, παλεύει να εκλεγεί στη Βουλή και να αποφύγει ένα δεύτερο πόρισμα που να τον στοχοποιεί. Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης έχει ξεκαθαρίσει πως αποχωρεί από την πολιτική μετά την πίεση που του προκάλεσαν τα χρυσά διαβατήρια. Ο Ιωάννης Κασουλίδης, βλέποντας τη διαχείριση του Κυπριακού, κούνησε το μαντήλι, ο Χρίστος Στυλιανίδης, μετά τη μετωπική ρήξη του με τον πρόεδρο έχει αποσυρθεί από τα πολιτικά δρώμενα, ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσπαθεί να διαχειριστεί σε ένα επιβαρυμένο κλίμα το Κυπριακό και ο άλλοτε στενός του συνεργάτης Μακάριος Δρουσιώτης χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ως μία μεγάλη Συμμορία.
Πλέον ο Λόφος δεν θυμίζει σε τίποτα ομάδα έτοιμη να κυβερνήσει, αλλά διαλυμένη παρέλαση. Κανένα από τα πολιτικά πρόσωπα δεν είναι πρόθυμο να υποστηρίξει το κυβερνητικό έργο και οι εναπομείναντες στον Λόφο, χειροκροτούν αδιαμαρτύρητα φοβούμενοι την όποια προεδρική οργή. Αυτό λέει πολλά και για τον πρόεδρο και για την συνέχεια. Και επειδή οι επόμενοι μήνες κρίνονται ιδιαίτερα δύσκολοι, τόσο στο Κυπριακό, όσο και με τη διαχείριση της πανδημίας και τις επιπτώσεις της, ο πρόεδρος θα πρέπει να πάρει σοβαρές αποφάσεις από τώρα. Μένουν άλλα δύο χρόνια διακυβέρνησης και θα πρέπει να κάνει μία γερή επανεκκίνηση. Και με αλλαγή προσώπων των οποίων την άποψη θα ανεχτεί και θα σεβαστεί αλλά κυρίως αναλαμβάνοντας τολμηρές πολιτικές αποφάσεις.
