Του Παναγιώτη Καπαρή
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ο χείμαρρος του θεϊκού φωτός, πλημμυρίζει τον ουρανό, τη γη και τα καταχθόνια. Η παραδείσια χαρά βασιλεύει και συνέχει όλους τους ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους, αρρώστους και υγιείς, καταφρονημένους και δοξασμένους. Ο ανθρώπινος πόνος και ο φόβος, κονιορτοποιούνται μπροστά στο μυστήριο της νίκης επί του θανάτου. Τα αδιέξοδα του κορωναϊού και τα διαβολικά τεχνάσματα, διαλύονται μπροστά στη σιγουριά της παντοδυναμίας του Λυτρωτή του κόσμου. Η χαμερπής ταπεινότητα της καθημερινής κουτοπονηριάς μεταβάλλεται σε πλησμονή σοφίας, προσφοράς και αγάπης. Η σκληροκαρδία των ανθρώπων μετατρέπεται σε γλυκό χαμόγελο. Τα εχθρικά καρφώματα μεταβάλλονται σε αδελφικά φιλιά. Το καταραμένο μίσος μετατρέπεται σε ευλογημένη αγάπη. Το σκότος της κόλασης εξαφανίζεται, μπροστά στο φως του παραδείσου. Τα επίγεια ενώνονται με τα επουράνια. Η ασυγκράτητος χαρά της Αναστάσεως βασιλεύει σε όλη την πλάση και σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Ο άνθρωπος οδηγείται από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν και γίνεται κατά χάριν Θεός.
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, χαρά μου», έλεγε ο άγιος παππούλης της Ρωσίας και όλου του κόσμου, ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Η Ανάσταση του Χριστού και η νίκη επί του θανάτου, γεννά την αληθινή χαρά. «Χαρά μου», το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο, στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Ζωή χωρίς χαρά είναι ζωή κολασμένη. Ζωή χωρίς Χριστό είναι ζωή που οδηγεί στον θάνατο. Η συνάντηση με τον άλλο, τον διπλανό, τον αδελφό, ακόμη και με τον εχθρό, φέρνουν τελικά την αληθινή χαρά. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους αγίους από τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Οι άγιοι ζώντας εν Χριστώ, βλέπουν παντού τη χάρη και τα θαύματα του Θεού. Ευφραίνονται βιωματικά και όχι χαζοχαρούμενα. Ο παράδεισος αρχίζει από αυτή τη ζωή και συνεχίζεται στην άλλη, στην ατελεύτητο, την πλημμυρισμένη από χαρά και φως.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και σήμερα οι πιστοί, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», ευφραίνονται, όπως υποδεικνύει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον περίφημο Κατηχητικό του Λόγο: «Πάντες απολαύσετε του συμποσίου της πίστεως. Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γαρ ημάς του Σωτήρος ο θάνατος». Ο θάνατος έχει πεθάνει και σήμερα –τώρα όχι αύριο– μπορούμε να απολαύσουμε την αναστάσιμη χαρά. Η καλή αλλοίωση του ανθρώπου βιώνεται οντολογικά και όχι μόνο λογικά. Η καλή ευτυχία συνεπαίρνει όλο το είναι, την ψυχή και το σώμα. Η καλή απόλαυση δεν έχει σχέση τις ταπεινές εγωπαθείς εξάρσεις. Η χαρά βρίσκεται στην αποδοχή του άλλου, στο μυστικό άγγιγμα της ψυχής και του σώματος. Και τελικά στην ένωση με τον Θεό, στη μυστηριακή, όσο και μυστική, υπέρλογη και ανείπωτη αγάπη.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και οι θεατρινισμοί και οι υποκρισίες, όλων αυτών, οι οποίοι τάχα παλεύουν για το καλό μας, αλλά χωρίς εμάς, τίθενται στο περιθώριο. Το πλάσμα του Θεού, από άτομο μεταπλάθεται σε πρόσωπο. Από μοναξιασμένη μονάδα, μεταποιείται σε αγαπητική κοινωνία. Η κολασμένη ύπαρξη μεταμορφώνεται σε παραδείσια φωτοφόρα μορφή. Η έξοδος από το «καβούκι» του εγωισμού, οδηγεί στον παράδεισο. Και τελικά ο Χριστός γίνεται η πορεία, η μέριμνα, η ανάγκη, το νόημα, η ελπίδα, η βεβαιότητα, η παρηγοριά, η γνώση, το θεμέλιο, ο στόχος, ο πόνος, ο έρωτας, η αγάπη και η υπέρλογη χαρά του ανθρώπου.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ στην πανήγυρι των πανηγύρεων, όπου «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Νικητές του θανάτου και νικητές στη ζωή, πορευόμαστε όλοι οι πιστοί στην καινή κτίση, στην άνω Ιερουσαλήμ, στην παραδείσια βιωτή, υμνούντες και δοξολογούντες, το νικητή του Θανάτου, τον δωρεοδότη Αναστάντα Χριστό. Μακριά από άγχη και μικρότητες, από πάθη και αμαρτίες, πλήρως ανακαινισμένοι οι άνθρωποι, ολόλαμπροι εν ειρήνη, ανακράζουν το Χριστός Ανέστη. Διαχρονικά και καθεχρονικά, αιώνια και παντοτινά, στην αέναη παραδείσια μυστηριακή κίνηση αναβοώμεν: «Αναστάσεως ημέρα καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει καί αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
