Του Παναγιώτη Καπαρή
Φως και χαρά αναδύει το πρόσωπο και τα τυφλά μάτια, αλλά ανοικτά στο φως, του Αθανάσιου Γκαβέλα, του Νάσου για τους φίλους του. Ένα μυστικό παραδείσιο άγγιγμα, αποτελεί η συνομιλία με τον Θανάση, τον δύο φορές Παραολυμπιονίκη με τα παγκόσμια ρεκόρ και τους διεθνείς τίτλους στα 100 μέτρα. Ο Θανάσης, ελεύθερος στην ψυχή, νέος ακομπλεξάριστος, με ισχυρή πίστη στον Θεό και με ξεχωριστό χιούμορ, επισκέφθηκε πρόσφατα για πρώτη φορά την Κύπρο, φιλοξενούμενος από το Ασφαλιστικό Ινστιτούτο Κύπρου και τον πρόεδρο Χαράλαμπο Χαμπουρή, στο πλαίσιο του Ασφαλιστικού Συνεδρίου. Είχα το προνόμιο ή καλύτερα την ευτυχία, να συνομιλήσω με τον Θανάση, σε μια άτυπη συνέντευξη, μπροστά στους συνέδρους, οι οποίοι δεν σταματούσαν να χειροκροτούν, καθηλωμένοι από τον λαγαρό λόγο του Αθανάσιου. Η παρέμβαση του Νάσου, ήταν η ξεχωριστή πινελιά σε ένα συνέδριο με σχεδόν 500 συνέδρους και σπουδαίους ομιλητές, από την Κύπρο και το εξωτερικό.
Ο «σταυρός» του Θανάση, ο οποίος για τον ίδιο είναι απλώς μια αλλαγή τρόπου ζωής, ξεκίνησε στα δέκα του χρόνια, όταν «κέρδισε το τζόκερ» όπως ο ίδιος λέει με χιούμορ. Προσβλήθηκε από μια γονιδιακή ασθένεια, λόγω δύο γονιδίων στους γονείς του, τα οποία ενώθηκαν στον ίδιο και οδήγησαν στη νόσο Στάργκαρντ (Stargardt), η οποία οδηγεί σταδιακά στην τύφλωση. Δεν έμεινε όμως στον «πάτο». Πάλεψε με τον εαυτό του και τους γύρω του, συνέχισε την ενασχόληση με το πάθος του, τον αθλητισμό, σπούδασε ψυχολογία και τελικά πορεύεται με τη βοήθεια του Θεού, σε ένα δρόμο αξιοζήλευτης χαράς. Τα λόγια του νεαρού Νάσου (παιδιογέρων αντιγράφοντας από το Γεροντικό) ρήσεις πόνου, αλήθειας, λύτρωσης, αλλά πάνω από όλα μυστικής χαράς, η οποία αγγίζει νοερά όλους τους συνομιλητές του.
Σταχυολογώντας κάποιες από τις αναφορές του Νάσου, οι οποίες πραγματικά καθηλώνουν, με την ειλικρίνεια και το πηγαίο χιούμορ του: «Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Κύπρο. Έχετε ωραίο φαγητό και ωραίο καιρό. Το όνειρο δεν πεθαίνει ποτέ, αν το έχουμε στο μυαλό μας και στην καρδιά μας...». Κομβικό σημείο στη ζωή του Νάσου, ήταν η ξαφνική προσβολή από την ασθένεια. Λέει: «Ξαφνικά, όταν ήμουν 9-10 χρονών άρχισα να χάνω την όρασή μου, με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Ήμουνα ο πλακατζής της τάξης. Όταν μου είπε η δασκάλα να διαβάσω, εγώ συλλάβιζα ξαφνικά. Αλλά δεν το έκανα επίτηδες. Ήταν από τις λίγες φορές που δεν έκανα πλάκα...».
Μετά τη διαπίστωση του προβλήματος άρχισε η μάχη με τους γιατρούς, η οποία δεν ήταν καθόλου εύκολη. «Πήγαμε σε διάφορους γιατρούς. Το παλέψαμε, το δουλέψαμε. Υπήρχαν και πολλά λάθη. Δυστυχώς υπήρχαν και άνθρωποι που τους ενδιέφερε μόνο η επίσκεψη και όχι το να βρεθεί μια λύση…». Μεγάλος σταυρός για τον Θανάση, ήταν η ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς από συμμαθητές και φίλους, τους οποίους ωστόσο δεν μέμφεται: «Δεν με ένοιαζε τόσο το τι συνέβαινε, αλλά το ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, που με κάνανε στην άκρη ξαφνικά. Στο σχολείο με κοροΐδευαν πολλοί, νομίζοντας ότι γίνονται πιο δυνατοί. Αλλά δεν καταλάβαιναν ότι εκείνοι ήταν οι αδύναμοι. Αλλά πάντα θα συμβαίνει αυτό. Έμαθα και κατάλαβα ότι οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου, δεν πρέπει να τους κοιτάς με τα μάτια, γιατί πολλές φορές τα μάτια ξεγελάνε. Αυτό που αισθάνεσαι, όμως, δεν θα σε γελάσει ποτέ...»
Πίσω από τον Αθανάσιο η αγαπημένη του οικογένεια: «Έχω άλλα δύο αδέρφια, είμαστε μια οικογένεια πολύ αγαπημένη. Τους έχω πάντα στο πλευρό μου. Πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες. Θα προκύπτουν συνεχώς νέες καταστάσεις καθημερινά. Το πιο σημαντικό είναι όμως να προσαρμοζόμαστε και αυτό σίγουρα το οφείλω στην οικογένειά μου…». Φιλοκαλώντας γαρ μετ’ ευτελείας ο Νάσος λέει: «Εκτός από τα μάτια, έμαθα να κλείνω και τα αφτιά μου. Γιατί χρειάζεται και αυτό. Γιατί αν ακούμε πάντα αυτά που μας λένε, δεν είναι πάντα για καλό. Η άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς, δεν είναι πάντα η σωστή. Η πιο σοβαρή και σημαντική άποψη είναι αυτή που έχουμε εμείς και αυτό που οραματιζόμαστε εμείς για τους εαυτούς μας…».
Και υποδεικνύει: «Επειδή δεν μπορείς να δεις τίποτα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείνεις τα μάτια σου. Όλα στη ζωή είναι ζήτημα οπτικής, αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο. Στη ζωή πήρα πολλά μαθήματα. Το σημαντικότερο είναι ότι κάθε πράγμα το οποίο γίνεται σου δίνει κάτι. Αρκεί να βρεις τη σωστή μετάφραση για να κατανοήσεις αυτό που σου προσφέρει». Το «Πνεύμα όπου θέλει πνει…» κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη και ο «παιδιογέρων» Αθανάσιος προσφέρει φως και ακτινοβολεί μυστική, παραδείσια χαρά…
