Του Παναγιώτη Καπαρή
Θεέ μου, πόση χάρη και πόση ομορφιά, πόσο φως και πόση χαρά εξέπεμπε το πρόσωπο της μικρής «μπαλαρίνας» με τα γυμνά πόδια, μιας άγνωστης ζητιάνας στους πολύβουους δρόμους του Νέου Δελχί της Ινδίας, της πόλης των 35-40 εκατ. ανθρώπων. Ξυπόλητη, μαυρισμένη, όχι όμως ατημέλητη, με ένα ξεχωριστό βάψιμο στο πρόσωπο, έκανε πιρουέτες και τούμπες στον αέρα, ανάμεσα στα «αφηνιασμένα» τρίκυκλα και τα αυτοκίνητα, τα οποία κινούνταν σε «ελεύθερες» διαδρομές. Η αυτοκινητοπομπή με την επίσημη αποστολή της Βουλής των Αντιπροσώπων στην Ινδία, –με την πρόεδρο της Βουλής Αννίτα Δημητρίου, τους βουλευτές Νίκο Τορναρίτη, Άριστο Δαμιανού και Χριστιάνα Ερωτοκρίτου– την οποία συνόδευαν υπηρεσιακοί και συνεργείο του ΡΙΚ, προχωρούσε με ρυθμό χελώνας. Ξαφνικά πετάχτηκε στο πεζοδρόμιο μια παιδούλα, εκτέλεσε τον ρόλο της, με περισσή μαεστρία και άπλωσε το χέρι της, ζητώντας βοήθεια, αντιλαμβανόμενη ότι στα οχήματα ήταν ξένοι. Το χέρι μπήκε στην τσέπη και δόθηκε η «αμοιβή» για αυτή τη μοναδική παράσταση. Το πρόσωπο της καλλιτέχνιδας έλαμψε και συνέχισε τη θαυμαστή παράσταση του δρόμου. Η άγνωστη μικρή κυρία καθήλωσε τους πάντες, με την εξωτική ομορφιά της. Η εικόνα παρέπεμπε στην ιστορική φωτογραφία με το περίφημο «κορίτσι του Αφγανιστάν» με τα λαμπερά μάτια, η οποία απαθανατίστηκε από έναν Αμερικανό φωτογράφο το 1980, έγινε εξώφυλλο στο National Geographic και παγκόσμιο γεγονός. Ένας άλλος κόσμος, γεμάτος εκπλήξεις φανερωνόταν συνεχώς, πίσω από το παράθυρο του λεωφορείου. Και ήταν ο μόνος τρόπος να προσεγγίσεις το μυστήριο ή καλύτερα να αγγίξεις τη μυστική αλήθεια της Ινδίας. Άστεγοι σε κάθε γωνιά, αυτοσχέδια «μπάρμπεκιου», γυμνά παιδιά να περπατούν αμέριμνα, μεγάλοι να ουρούν δημόσια, αγελάδες να κυκλοφορούν νωχελικά και πίθηκοι να χοροπηδούν από τοίχο σε τοίχο. Στα πάρκα σκίουροι να στροβιλίζονται ανάμεσα στους ανθρώπους και σμήνη από κουνούπια να πραγματοποιούν εφόδους. Τεράστια βυτιοφόρα να ψεκάζουν στους δρόμους. Τα κλιματιστικά σε λεωφορεία, ξενοδοχεία και αεροπλάνα, ήταν στην πάντα θέση της «παγωνιάς», ταγμένα και αυτά στον πόλεμο κατά των επικίνδυνων ζωυφίων. Μέσα σε αυτό το πολύχρωμο σκηνικό, ξεπετάγονταν ουρανοξύστες, έτρεχαν ακριβά αυτοκίνητα και ολόκληρες γειτονιές προστατεύονταν από ψηλούς μαντρότοιχους. Η κάστα των πλουσίων, με τα αμύθητα πλούτη, ζει το δικό της απατηλό όνειρο, σε εστιατόρια και σε ξενοδοχεία, χωρίς πολλές φορές να ξεφεύγει από συνήθειες αιώνων. Ακόμη και σε πανάκριβα εστιατόρια, θα δεις «κουστουμαρισμένους» ανθρώπους, οι οποίοι απέρριψαν τα παραδοσιακά ενδύματα, να τρώνε με τα χέρια. Οι γάμοι σε ξενοδοχεία μυθικοί, σε φαγητά, ρούχα, χορούς, τραγούδια και πανάκριβα δώρα. Και όλα αυτά, όταν σε μοτοσικλέτες της κακιάς ώρας, επιβαίνουν ολόκληρες οικογένειες. Οδηγός ο πατέρας, στο πίσω μέρος η μητέρα και στη μέση τα παιδιά –από ένα μέχρι τρία– σκεπασμένα με ένα σεντόνι.
Οι άνθρωποι στην Ινδία, ελέω θρησκειών ή άλλων καταβολών, είναι ήρεμοι, στωικοί και με πηγαίο χιούμορ. Ωστόσο, σε μια ξένη για εμάς αντίληψη, δεν δίνουν σημασία στην υγιεινή και την καθαριότητα. Το Νέο Δελχί αναδίδει παντού άσχημες μυρωδιές, από περιττώματα ανθρώπων και ζώων. Μια πολιτεία σκεπασμένη από ένα σκούρο σύννεφο επικίνδυνων ουσιών. Άνθρωποι και ζώα, «ατάκτως ερριμμένα» σε μιαν αλλόκοτη αρμονία. Και μέσα σε αυτή την «κόλαση» αναδύεται ένας «παράδεισος» με πανέμορφα μεγάλα δημόσια κτίρια, με λουλούδια, με δημιουργίες ξεχωριστής τέχνης και με πολλά αρχαία μνημεία, προστατευόμενα από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Η χώρα παινεύεται και για τα τεχνολογικά της επιτεύγματα. Δορυφόρους, πολεμικά αεροσκάφη, οπλικά συστήματα, πλοία, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες και κυρίως για την ικανότητα των ανθρώπων να συντάσσουν ηλεκτρονικά προγράμματα.
Οι ηγέτες της χώρας, αλλά και όλοι οι αξιωματούχοι, ξεχωρίζουν για την ηρεμία στα πρόσωπα τους, αλλά και το σπινθηροβόλο μυαλό τους. Μιλούν σιγά, απλά, με επιχειρήματα και το κυριότερο ακολουθούν τη θουκυδίδεια προσέγγιση των πραγμάτων, ξέροντας ότι ο κόσμος κινείται με τη δύναμη του ισχυρού και των συμφερόντων. Πρώτα η οικονομία, μετά ο συσχετισμός δυνάμεων και τέλος οι ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες πάντα συνοδεύονται με ένα αδιόρατο ωραίο χιούμορ. Δεν είναι τελικά τυχαία η φύτρα η οποία γέννησε τον μεγάλο Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος έφερε την επανάσταση της παθητικής αντίστασης, χωρίς τη χρήση βίας, επανάσταση η οποία παραπέμπει στον Χριστό, τον Σωκράτη και τους μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους. Η ηρεμία στις ψυχές των ανθρώπων επεκτείνεται στη μουσική, αφού διαθέτουν μουσικούς δρόμους για κάθε συναίσθημα, στις καλλιτεχνικές δημιουργίες αφού μπορούν να κάθονται για ώρες οκλαδόν για να σμιλέψουν το μάρμαρο και σε ένα σωρό άλλες δημιουργίες. Με άλλα λόγια, η Ινδία κινείται σε μια άτακτη τάξη και εκπέμπει ένα μεταφυσικό μυστήριο.
