Του Παναγιώτη Καπαρή
Πόσες αλήθειες και πόσα μυστικά άραγε κρύβει ένα ποδήλατο. Ο Κώστας Μακεδόνας τραγουδά σε στίχους του Άρη Δαβαράκη και μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου: «Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω / για τ’ αδύνατο κρατάω στο χέρι το κλειδί (…) Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας / ξέρουν από ανηφοριές.» Οι σπουδαίοι στίχοι κονταροχτυπιούνται με το σαρκαστικό κείμενο ενός οικονομολόγου, όπως τουλάχιστον αναφέρεται, το οποίο έγινε viral, πασίγνωστο, σε όλο τον κόσμο. Τιτλοφορείται: «Το ποδήλατο είναι ο αργός θάνατος του πλανήτη». Και αναφέρει: «Ένας ποδηλάτης είναι καταστροφή για την οικονομία της χώρας: δεν αγοράζει αυτοκίνητα ή δανείζεται χρήματα για να αγοράσει. Δεν πληρώνει ασφαλιστήρια συμβόλαια. Δεν αγοράζει καύσιμα, δεν πληρώνει για να πάει το αυτοκίνητο στην επιθεώρηση και τις επισκευές που χρειάζονται. Δεν χρησιμοποιεί πληρωμένο πάρκινγκ. Δεν προκαλεί μεγάλα ατυχήματα. Δεν απαιτεί πολλαπλές λωρίδες κυκλοφορίας. Δεν γίνεται παχύσαρκος. Οι υγιείς άνθρωποι δεν είναι απαραίτητοι ή χρήσιμοι για την οικονομία. Δεν αγοράζουν φάρμακα. Δεν πηγαίνουν στα νοσοκομεία ή στους γιατρούς. Δεν προσθέτουν τίποτα στο ΑΕΠ της χώρας. Αντίθετα, κάθε νέο κατάστημα ταχυφαγείο δημιουργεί τουλάχιστον 30 θέσεις εργασίας, στην πραγματικότητα 10 καρδιολόγους, 10 οδοντίατρους, 10 ειδικούς διατροφής και διατροφολόγους, προφανώς και οι άνθρωποι που εργάζονται στο ίδιο το κατάστημα. Επιλέξτε προσεκτικά: ένα ποδήλατο ή ένα ταχυφαγείο; Αξίζει να το σκεφτείτε… ΥΓ: το περπάτημα είναι ακόμα χειρότερο για την παγκόσμια αγορά και οικονομία, αφού οι πεζοί δεν αγοράζουν καν ποδήλατο!»
Στην Κύπρο, θα μπορούσαμε να γράψουμε το ίδιο κείμενο από την ανάποδη. Τίτλος: «Το αυτοκίνητο ο γρήγορος πλουτισμός του κράτους». Και το κείμενο: «Ένας οδηγός αυτοκινήτου γεμίζει τα δημόσια ταμεία. Αγοράζει αυτοκίνητο και πληρώνει ΦΠΑ και άλλους φόρους. Δανείζεται χρήματα από τις τράπεζες. Πληρώνει τόκο και ασφάλιστρα. Αγοράζει καύσιμα, πληρώνει φόρους και επί των φόρων, καθώς και άλλα τέλη. Υποχρεωτικά ελέγχει το όχημα ΜΟΤ. Πληρώνει ακριβούς χώρους στάθμευσης, κυρίως στους δήμους. Προκαλεί δυστυχήματα, λόγω του κυκλοφοριακού χάους και πληρώνει επιδιορθώσεις και αυξημένα ασφάλιστρα. Οι οδηγοί χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο, ακόμη και για να πάνε στο περίπτερο, αφού δεν υπάρχουν πεζοδρόμια παντού και ο ήλιος καίει. Οι δρόμοι γέμισαν με κάμερες φωτοεπισήμανσης, κρυφές και φανερές και τα πρόστιμα πέφτουν βροχή, έστω και αν αυξήθηκαν τα θανατηφόρα και τα άλλα δυστυχήματα. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι αναχώματα και λακκούβες και έτσι διαλύονται οι σπονδυλικές στήλες και χαλούν οι αναρτήσεις των αυτοκινήτων. Άρα νοσοκομεία, γιατροί, εγχειρήσεις και φάρμακα για τους ανθρώπους και συνεργεία, μηχανικοί και εξαρτήματα για τα αυτοκίνητα. Το κυκλοφοριακό χάος και οι πολλές ώρες εργασίας, αναγκάζουν τους εργαζόμενους να τρων στα πεταχτά, σε εστιατόρια και ταχυφαγεία. Αποτέλεσμα, οι άνθρωποι να παχαίνουν, να χαλούν την υγεία τους και πάλι να τρέχουν σε διατροφολόγους και γιατρούς. Σε όλη αυτή την ατέλειωτη καθημερινή τρέλα στους δρόμους, έρχονται και τα ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία θέλουν και αυτά γιατρούς. Και για όλα πληρώνονται ΦΠΑ, φόροι και τέλη… ΥΓ: τα αυτοκίνητα αποτελούν την κότα με τα χρυσά αυγά για το κράτος…».
Το μυστικό του καπιταλισμού, λέγεται, είναι στη συνεχή δημιουργία αναγκών στους ανθρώπους, ώστε να αυξάνεται η ζήτηση, οι πωλήσεις, άρα και οι φόροι. Αυξάνεται ο κύκλος εργασιών, τα κέρδη των επιχειρηματιών και τελικά έρχεται η ανάπτυξη της οικονομίας. Το μυστικό του κομμουνισμού, λέγεται, είναι η ικανοποίηση από το κράτος όλων των βασικών αναγκών των ανθρώπων, διατροφή, υγεία, μόρφωση, διασκέδαση κ.λπ. Άρα ο κύκλος εργασιών είναι προκαθορισμένος και τα κέρδη αναδιανέμονται από το κράτος, δίκαια σε όλους τους ανθρώπους. Εδώ ακριβώς ήταν η μεγάλη «παγίδα», αφού οι άνθρωποι δεν έχουν όριο και πάντα θέλουν και θέλουν, λες και θα ζήσουν χίλιες ζωές. Τα πάθη των ανθρώπων είναι ουσιαστικά αυτά τα οποία οδήγησαν το θεωρητικά τέλειο κομμουνιστικό σύστημα, το οποίο παραπέμπει στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία, με τα κοινά γεύματα και τα κοινά ταμεία, στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Τα ίδια και χειρότερα με τον καπιταλισμό, όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί πτωχότεροι, στο όνομα της επιχειρηματικής ανάπτυξης. Μέχρι τη στιγμή, κατά την οποία έρχονται οι πτωχεύσεις και τα περίφημα «κραχ» τα οποία διαλύουν οικονομίες και καταρρακώνουν ανθρώπους. Και για όλα χρειάζεται μια εγχείρηση, ένας πόλεμος για να επαναφέρει την τάξη, όπως θα έλεγε και ο Ηράκλειτος με την αιώνια ρήση ότι: «πόλεμος πάντων πατήρ». Η ιστορία επαναλαμβάνεται από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη μέχρι και σήμερα. Οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη…».
