Του Χρίστου Ζαβού
Διοργανώσεις γιοκ. Ανακοινώσεις επίσης. Αθλητική δραστηριότητα ούτε για δείγμα. Να τοποθετηθούμε επί των εξελίξεων στον ποδοσφαιρικό- αθλητικό χώρο υπάρχει ένας σχετικός βαθμός δυσκολίας…. εδώ καλά, καλά , βλέπουμε σε κάτι βιντεάκια, την μπάλα να πηγαίνει στο πλεκτό και νιώθουμε ότι παρακολουθούμε κάτι ντοκιμαντέρ του τύπου «Σαν σήμερα», ιστορικού περιεχόμενου τέλος πάντων. Και στην τελική, να σχολιάσεις ή να τοποθετηθείς επί τέτοιων θεμάτων και με την ανθρωπότητα να περνάει, αυτά που περνάμε τούτες τις ημέρες μοιάζει αδόκιμο, αχρείαστο… ούτε καν δευτερευούσης σημασίας.
Γιατί άμα κάποιος έχει ως προτεραιότητα στο μυαλό του, πότε θα παίξουμε ξανά μπάλα, ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα και πώς θα κινηθεί η ομάδα στο μεταγραφικό παζάρι, αγνοώντας όλα αυτά που συμβαίνουν ή αναμένεται να συμβούν γενικότερα, τότε το μυαλό του χρειάζεται επειγόντως up-date, μήπως και επαναφέρει τη λογική στον νου του.
Αναγνωρίζω όμως το σκουλήκι της μπάλας που είναι μέσα και σε τρώει. Μη σου πω και εγώ βλέπω τον Κετσπάγια σε φωτογραφίες και θέλω να πάω να τον αγκαλιάσω. Να σφίξω το χέρι στον Μπεργκ, να πάω μια βόλτα με τον Σωφρόνη, να κάθομαι με τις ώρες να ακούω τον Ουζουνίδη ή να πιω έναν καφέ με τον Κερκέζ.
Να αναλύσω το 4-2-3-1, την απόδοση των παικτών, να τσακωθώ για το ποιος είναι το φαβορί να το πάρει, ρε ακόμη και αν ήταν ή δεν ήταν οφ- σάιτ. Μέχρι και τα καφριλίκια τους πεθύμησα ή τις ανακοινώσεις των ομάδων που ισχυρίζονται ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια και μόνο. Ας είναι και αυτά… τα έχω πεθυμήσει και ας με πει κανείς τρελό.
Όλα αυτά που μόλις πριν από λίγες μέρες έμοιαζαν τόσο σημαντικά στη ζωή μας και τώρα αποτελούν αναμνήσεις από παλιές εποχές. Έχει ακρωτηριαστεί το ποδοσφαιρικό κύτταρο μου και καλούμαι, αν μη τι άλλο, να το επαναφέρω.
Άμα, όμως, είναι και επανέλθει και όλα επιστρέψουν κατά κάποιο τρόπο στη θέση τους, απαλλαγμένοι πια από τον «εστεμμένο ιό» (στον αγύριστο να πάει) δεν θα ξεχάσω ποτέ ξανά ότι όλα αυτά είναι καλά και άγια… δεν είναι όμως τα σημαντικά και ούτε ποτέ ξανά θα δώσω περισσότερη σοβαρότητα απ’ αυτή που τους αξίζει. Γιατί, όπως καλά μαθαίνουμε, τα πολύ σοβαρά είναι αυτά που διακυβεύονται τούτες τις ημέρες… η υγεία μας και η υπόσταση μας ως ανθρώπων.
