Του Χρίστου Ζαβού
Καμία προσωπική ανάγκη να ξεδιπλώσω στο κείμενο τα Παναθηναϊκά μου φρονήματα, ούτε και να εξιστορήσω την σύνδεσή μου με το τριφύλλι από μικρό παιδί επισκεπτόμενος τον «Τάφο του Ινδού», τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και το ΟΑΚΑ της δεκαετίας του 80’. Άμα δεν το βιώσεις, δύσκολα κατανοείς ότι η ενασχόληση ή τα συναισθήματά σου με μια ομάδα, διαμορφώνουν εν μέρει τόσο τα βιώματά σου όσο και τον ίδιο τον χαρακτήρα σου. Γιατί ακριβώς μέσα απ’ αυτό συλλέγεις εμπειρίες και τίθεσαι αντιμέτωπος με σωρεία συναισθημάτων.
Όλα καλά και άγια, έως ότου τεθεί θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας. Γιατί στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά και το κυπριακό, το να επενδύεις συναισθηματικά ή να ξοδεύεις χρόνο από τη ζωή σου μοιάζει τόσο σημαντικό και ενδιαφέρον όσο το να ρίχνεις αυγά στον τοίχο. Επί τούτου, η αισθητική ή το ένστικτο της αυτοπροστασίας, δεν μου επιτρέπει να παρακολουθώ από κοντά ή εκ του μακρόθεν την αγαπημένη μου ομάδα. Και με το πέρασμα του χρόνου η αποστασιοποίηση εδραιώνεται, νιώθοντας ότι πρόκειται για παλιά αγάπη…. μια ωραία ανάμνηση. Στο βάρβαρο σκηνικό που εδώ και χρόνια στήθηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο με τα επιχειρηματικά- προσωπικά συμφέροντα να καταπατούν κάθε κανόνα ηθικής και ευ αγωνίζεσθαι δεν έχω καμία διάθεση να διαπραγματευτώ με τον εαυτό μου. Όπως και πολλά εκατομμύρια φιλάθλων που επέλεξαν να μην συμμεριστούν την τοξικότητα και το δηλητήριο που διαχέεται από τα επιχειρηματικά γραφεία των ανθρώπων που καθορίζουν τις τύχες του.
Η είδηση όμως που φέρει την ΑΕΚ να μην προχωρεί σε ένσταση κατά του κύρους του αγώνα κόντρα στον ΠΑΟΚ λόγω της παράνομης συμμετοχής 12 ποδοσφαιριστών, μοιάζει μ’ ένα μικρό φωτάκι που λάμπει σε μια σκοτεινή άβυσσο. Δεν είμαι πλέον γνώστης ούτε και γνωρίζω τους λόγους, μα και μόνο ότι μια ομάδα επέλεξε ένα δρόμο που οδηγεί στο φως, δεν μπορεί παρά να χαροποιεί όλους εμάς που σιχαθήκαμε τις κόντρες στα δικηγορικά γραφεία, τις διάφορες επιτροπές και τα ανώτατα δικαστήρια. Το ότι μια ομάδα επιλέγει με κόστος να υπερασπιστεί το βασικό κανόνα του ποδοσφαίρου που φέρει τα ματς να κρίνονται στο γήπεδο, μοιάζει με όαση στην αχανή έρημο. Και ας είναι ουτοπικό και ας είναι ίσως αυταπάτη, τέτοιοι χειρισμοί, τέτοιες τακτικές σου δίνουν την ελπίδα ότι κάποτε θ’ ανταμώσεις με την παλιά σου αγάπη. Που για να τη συναντήσεις και ν’ ασχοληθείς ξανά με τον Παναθηναϊκό… θα πρέπει πρώτα να είσαι ΑΕΚ. Την ομάδα που έδειξε το δρόμο… μα φοβάσαι ότι κανείς δεν θα ακολουθήσει, ακόμη και κάποιοι από τους οπαδούς της.
