Του Χρίστου Ζαβού
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, κατά τη διάρκεια δηλαδή του Μουντιάλ, πολλοί από μας αναφερθήκαμε στο στοιχείο της έκπληξης και πόσο καθορίζει το άθλημα στη σύγχρονη εποχή.
Κυρίως μέσα από τα αποτελέσματα που προέκυψαν, εύκολα διαπιστώνεις ότι η έκπληξη στο άθλημα είναι ένα από τα στοιχεία που δεν έχουν αλλοιωθεί και εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς.
Η «δημοκρατικότητα» δηλαδή στο ποδόσφαιρο δεν έχει συρρικνωθεί, αντιθέτως ολοένα και τονώνεται. Έξω η Αργεντινή, η Γερμανία, παλαιότερα η Ιταλία, εκτός και η Βραζιλία από τα ημιτελικά και πάει λέγοντας.
Φυσικά και υπάρχουν λόγοι και αιτίες για όλα αυτά. Το έχουμε ξαναγράψει, καλό θα ήταν να το υπενθυμίσουμε ότι πλέον στο ποδόσφαιρο κουμάντο κάνει η τακτική και οι φυσικές αντοχές της κάθε ομάδας. Φυσικά, καθοριστικό ρόλο παίζει και η τύχη, εξωγενής παράγοντας που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καθοριστεί.
Ποιότητα, «βαριές φανέλες» και προσωπικότητες ναι μεν έχουν κάποια σημασία δεν υπερέχουν όμως το πιο πάνω στοιχείων.
Κάπως έτσι συνέβη με τον ΑΠΟΕΛ κόντρα στους Λιθουανούς. Ομολογώ ότι μέσα από τα δύο παιχνίδια η τύχη ήταν αυτή που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την υπόθεση πρόκριση. Ο ΑΠΟΕΛ ναι μεν ήταν καλύτερος, ναι μεν έχει σωρεία τελικών φάσεων… στην τελική έδειχνε ότι η μπάλα δεν επιθυμεί να του κάνει κανένα χατίρι.
Από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι της Σουντούβα εκμεταλλεύτηκαν άψογα εκείνο το τραγικό 20λέπτο του ΑΠΟΕΛ στη Λιθουανία, παίρνοντας το προβάδισμα των τριών γκολ. Είναι η τακτική των πρωταθλητών μας, η απειθαρχία, η αδράνεια που επέδειξαν που έφεραν την ομάδα να βρίσκεται στο καναβάτσο απέναντι σε μια υποδεέστερη ομάδα.
Εν ολίγοις πλέον το άθλημα δεν συγχωρεί καμιά αδράνεια. Δεν προσφέρει καμιά πολυτέλεια στον «ισχυρό» να δει το παιχνίδι αφ’ υψηλού γιατί μάλλον θα φάει τα μούτρα του. Η «έκπληξη» δεν είναι και τόσο έκπληξη πια. Είναι μάλλον η πραγματικότητα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
