Του Χρίστου Ζαβού
Η δημόσια «κοκορομαχία» δύο ποδοσφαιρικών παραγόντων που εκτυλίχθηκε τη βδομάδα που φεύγει, μπορεί να μην είχε και πολλή σημασία ως προς τα αίτια της «συμπλοκής», περιλάμβανε όμως μια σοβαρή καταγγελία εκ μέρους του ενός.
Με την ιδιότητα κιόλας του προέδρου ενός σωματείου, αναμφισβήτητα ιστορικού, ο ένας εκ των δύο εμπλεκομένων αποκάλυπτε ξεκάθαρα ότι το κυπριακό ποδόσφαιρο «υποφέρει» από διαπλοκή. Ότι δηλαδή συγκεκριμένο άτομο, αλλάζει ιδιότητες ανάλογα με τα προσωπικά του συμφέροντα, καθορίζοντας έτσι, εξελίξεις σε σωματεία αλλά και σε ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Και όμως οι δημόσιες τοποθετήσεις - καταγγελίες του ισχυρού άνδρα του Ολυμπιακού, ο οποίος εναντιώθηκε στον πρόεδρο της Δόξας, καταλογίζοντάς του μεταξύ άλλων αλλότρια συμφέρονται, όχι μόνο δεν σχολιάστηκαν αλλά «εξαφανίστηκαν» πλήρως από τη δημόσια σφαίρα!
Την ίδια μάλιστα στιγμή, που αν και πολλά Μέσα ασχολήθηκαν με τη δημόσια διαμάχη, κατατάσσοντάς την ως κύριο θέμα, αγνόησαν παντελώς το ρεζουμέ της, που δεν ήταν άλλο από την καταγγελία.
Ακριβώς τούτη η δημοσιογραφική στάση σε οδηγεί σε συμπεράσματα που μόνο θετικά δεν είναι για το λειτούργημα το οποίο τάχατες υπηρετούμε.
Αρχικά η υποκρισία σε αναγκάζει ν’ αναρωτηθείς, μήπως υπάρχει κάποιου είδους άτυπη συμφωνία μεταξύ παραγόντων και δημοσιογράφων. Κάτι σαν «ομερτά» αν θέλουμε να θυμηθούμε τους επίσης μεσογειακούς Σικελούς.
Από την άλλη αναρωτιέσαι, μήπως τελικά η επαγγελματική αρτιότητα είναι τέτοια που παραπέμπει στον πρώτο μήνα μαθημάτων δημοσιογραφικής σχολής. Υπάρχει δηλαδή θέμα ικανότητας στην αξιολόγηση της είδησης, μ’ αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία των θεμάτων που πρέπει να μας απασχολούν.
Όποιοι και απ’ τα δύο ισχύει, αν όχι και τα δύο, ο δημοσιογραφικός κόσμος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, λειτουργεί ως συμμέτοχος σε μια κατάσταση που η πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχει αποδεδειγμένα σιχαθεί.
Και για χάριν κιόλας της θεωρίας τους επαγγέλματος, η στήλη υπενθυμίζει την αλφαβήτα… «είδηση δεν είναι όταν ο σκύλος δαγκώνει έναν άνθρωπο, αλλά το αντίθετο».
