ΠΗΓΗ: Associated Press
Μία… ανορθόδοξη, αλλά τελικά αποτελεσματική μέθοδο κυνηγιού χρησιμοποιούν κάποια δελφίνια της Αυστραλίας για να «αλιεύουν» ψάρια από τον βυθό.
Το σφουγγάρι που τοποθετούν πάνω στο ρύγχος τους, τα προστατεύει από τις αιχμηρές πέτρες και τα βότσαλα καθώς σκαλίζουν τον βυθό για το γεύμα τους.
Ωστόσο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, η συμπεριφορά αυτή που έχει κληροδοτηθεί από γενιά σε γενιά, και αποκλειστικά από μαμά σε παιδί, είναι πιο περίπλοκη, αν όχι επικίνδυνη, απ’ό,τι φαίνεται.
Σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε την Τρίτη στο περιοδικό Royal Society Open Science, το κυνήγι με ένα σφουγγάρι στο ρύγχος τους εμποδίζει την αίσθηση του ηχοεντοπισμού των ρινοδέλφινων – της άριστης ικανότητάς τους να εκπέμπουν και να λαμβάνουν ήχους για τον προσανατολισμό τους.
«Έχει ένα περιοριστικό αποτέλεσμα όπως μια μάσκα»
«Έχει ένα περιοριστικό αποτέλεσμα όπως μια μάσκα», δήλωσε η συν-συγγραφέας Ελεν Ρόουζ Τζέικομπς, θαλάσσια βιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Aarhus στη Δανία.
Η Τζέικομπς επιστράτευσε ένα υποβρύχιο μικρόφωνο για να επιβεβαιώσει πως τα δελφίνια με το σφουγγάρι στο Σαρκ Μπέι της Αυστραλίας, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν ηχοεντοπιστικούς ήχους για να τα καθοδηγούν. Στη συνέχεια μοντελοποίησε την έκταση της παραμόρφωσης των ηχητικών κυμάτων λόγω των σφουγγαριών.
Για τα δελφίνια που έχουν μάθει να αναζητούν τροφή με τα σφουγγάρια στο ρύγχος, οι επιστήμονες λένε ότι είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να πιάσουν ψάρια.
Σημειώνεται πως τα άγρια σφουγγάρια ποικίλλουν σε διαστάσεις, από το μέγεθος μιας μπάλας σόφτμπολ έως το μέγεθος ενός πεπονιού.
Η ιδιαίτερη αυτή μέθοδος κυνηγιού είναι «σαν να κυνηγάς με δεμένα τα μάτια – πρέπει να είσαι πολύ καλός, πολύ καλά εκπαιδευμένος για να τα καταφέρεις», δήλωσε ο Μαουρίτσιο Καντόρ, θαλάσσιος βιολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Όρεγκον – ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.
Η δυσκολία αυτή ίσως εξηγεί το μικρό ποσοστό δελφινιών (μόλις το 5% του πληθυσμού που μελετήθηκαν στο Σαρκ Μπέι) που χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο.
Τα μικρά δελφινιών συνήθως περνούν περίπου τρία ή τέσσερα χρόνια με τις μαμάδες τους, παρατηρώντας και μαθαίνοντας τις κρίσιμες δεξιότητες επιβίωσης.
Η λεπτή τέχνη του είδους αυτού κυνηγιού «κληροδοτείται πάντα μόνο από τη μητέρα στους απογόνους», δήλωσε η συν-συγγραφέας και θαλάσσια βιολόγος του Τζορτζτάουν Τζάνετ Μαν.
