Προωθητική Ενέργεια
Tις τελευταίες μέρες ήρθε ξανά στην επικαιρότητα, μέσα από μια διαφημιστική εκστρατεία η φράση-πληγή για την κυπριακή κοινωνία «Κρύψε να περάσουμε». Μια φράση που συνηθίσαμε όχι μόνο να χρησιμοποιούμε όποτε αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα αλλά και που πολλοί από εμάς την έχουμε αναγάγει σε «φιλοσοφία» και τρόπο συμπεριφοράς.
Η φράση αυτή συχνά συνοδεύεται κι από ένα… καθησυχαστικό «κουμπάρε μου». Πού να τρέχουμε τώρα, «κρύψε να περάσουμε κουμπάρε μου».
Ίσως το «κρύψε να περάσουμε» σε άλλες εποχές να είχε βοηθήσει τον κυπριακό λαό στην επιβίωσή του, όταν έπρεπε να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις ανάμεσα στις διαφορετικές κοινότητες και κουλτούρες για να καταφέρουμε να προχωρήσουμε σε κάποια θέματα.
Όμως οι καιροί άλλαξαν, ζούμε στο 2021 κι αυτή η βαθιά εδραιωμένη στο DNA μας νοοτροπία, στη σημερινή εποχή υποδηλώνει αδυναμία κι ουσιαστικά ενισχύει την απραξία μας.
Σε έναν κόσμο που τρέχει με εξωφρενική ταχύτητα, αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων όχι μόνο δεν εξυπηρετεί αλλά μπορεί και να μας θέσει για πάντα στο περιθώριο. Και ως άτομα και ως χώρα.
Γιατί το μόνο που θα καταφέρει μια τέτοια παθητική νοοτροπία για τα πιο απλά ως και τα πιο μεγάλα προβλήματα του τόπου μας είναι να τα κάνει ακόμη πιο σύνθετα, ακόμη πιο περίπλοκα και δισεπίλυτα.
Η δική μας στάση άλλωστε απέναντι σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας καθορίζει και το αν μια κατάσταση θα παραμείνει ως έχει ή θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Ένα απλό παράδειγμα; Bλέπουμε κάποιον να πετάει σκουπίδια στην παραλία ας πούμε. Μπορούμε να «κρύψουμε για να περάσουμε» προσπερνώντας κάτι που μας έχει ενοχλήσει ή να μιλήσουμε -με σωστό τρόπο- και να θίξουμε τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αυτός που το έκανε άσχετα με το πώς θα αντιδράσει, την επόμενη φορά θα σκεφτεί αν θα επαναλάβει την κακή συμπεριφορά. Αν όμως ακολουθήσουμε το δόγμα του «κρύψε να περάσουμε» αν κάνουμε ότι δεν είδαμε τίποτα, ούτε σε εκείνον θα δώσουμε την ευκαιρία να δει με «άλλα μάτια» τη συμπεριφορά του, αλλά κι εμείς οι ίδιοι θα έχουμε γίνει «μικρότεροι», «λιγότεροι». Γιατί αυτό γινόμαστε κάθε φορά που πνίγουμε τη φωνή μέσα μας, τη φωνή που μας λέει να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε κάθε τι στραβό κι ανάποδο του κόσμου μας.
Θα κλείσουμε λοιπόν τα μάτια στη διαφθορά και τη διαπλοκή στην πολιτική ζωή του τόπου; Θα πούμε «Δεν βαριέσαι κουμπάρε μου, This is Cyprus, τίποτε δεν αλλάζει»;
Αλλά αν δεν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία πώς θα αλλάξει οτιδήποτε στον κόσμο;
Θα κλείσουμε το στόμα μας και θα φιμώσουμε την ψυχή και την καρδιά μας όταν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω η πολυαγαπημένη μας πόλη, η Αμμόχωστος, κινδυνεύει να χαθεί για πάντα; Την ακούει κανείς μας που ψυχορραγεί;
Νιώθει κανείς τις σκέψεις, την οργή, τα κατακερματισμένα όνειρα των νέων μας που αναγκάζονται να ζουν με μισθούς πείνας;
Μια καμπάνια αφύπνισης που έτρεξε πρόσφατα λοιπόν, σε όλη την Κύπρο, από τον Μάριο Ηλιάδη, θέτοντας αυτά τα ερωτήματα σε συνδυασμό με το πνιγηρό «Κρύψε να περάσουμε» κατάφερε να μας ταρακουνήσει και να ανοίξει τον διάλογο για όσα μας αφορούν άμεσα. Για όσα δεν αντέχουμε πλέον να κρύβουμε κάτω από το χαλί. Το χάλι μας άλλωστε είναι πια τόσο μεγάλο που κανένα χαλί δεν μπορεί να το κρύψει.
Η μόνη επιλογή είναι να μιλήσουμε. Όσο κι αν δυσκολευόμαστε μετά από τόσα χρόνια επιλεκτικής αλαλίας. Η μόνη μας επιλογή είναι να πάψουμε να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι. Κι αυτό το γεμάτο ηττοπάθεια «κρύψε να περάσουμε», επιτέλους, ας το ξεπεράσουμε!
