ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής

Ηταν ένας από τους τελευταίους μια σπουδαίας πνευματικής γενιάς και από τους σημαντικότερους της Γενιάς της Ανεξαρτησίας

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Πέθανε το Μεγάλο Σάββατο, 1 Μαΐου 2021, ο ποιητής, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Μιχάλης Πασιαρδής σε ηλικία 80 ετών. Ο Μιχάλης Πασιαρδής ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Γενιάς της Ανεξαρτησίας.

Ο Μιχάλης Πασιαρδής γεννήθηκε στο Τσέρι το 1941 και φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Από το 1963 εργάστηκε ως λειτουργός προγραμμάτων στο ραδιόφωνο του Ρ.Ι.Κ. και συνεργάστηκε για πολλά με στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος». Έχει εκδώσει 16 ποιητικές συλλογές, και ποιήματά του μελοποιήθηκαν από διάφορους συνθέτες (Μιχάλης Βιολάρης, Δώρος Γεωργιάδης, Κωστής Κωστέας, Γιώργος Θεοφάνους, Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Γιώργος Καλογήρου, Βάσος Αργυριδης, Ευαγόρας Καραγιώργης, Νίκος Παπάζογλου, Αχιλλέας Λυμπουρίδης). Έχει γράψει επίσης και θέατρο, «Γιαλλουρού (1961), «Το νερόν του Δρόπη» (1968), «Μιαν φοράν σ’ ένα χωρκό» (1969), «Στα χώματα της Μεσαρκάς» (1970), «O Θησέας στην κοιλιά του Μινώταυρου» (1973), που είναι το μόνο στην κοινή νεοελληνική, «Στα χώματα της Μεσαρκάς» (1979), «Το γατάνιν» (1985) και «Τ' αλώνια μας στους πάνω μαχαλλάες» (1994), τα οποία είτε μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο είτε ανέβηκαν στη σκηνή.

Ο Μιχάλης Πασιαρδής πάντοτε είχε έγνοια του τη γλώσσα, τόσο την κοινή νεοελληνική, όσο και τη διάλεκτο, και είχε πει σχετικά με το θέμα της γλώσσας σε συνέντευξη του στην «Κ», μετά την παρουσίαση της συλλογής τους «Πέντε συν ένα»: Μου έρχεται φυσικά να γράφω στα ελληνικά ή στα κυπριακά. Για μερικά πράγματα χρειάζεται άλλη γλωσσική διατύπωση από την πανελλήνια γλώσσα, για άλλα χρειάζεται η κυπριακή διάλεκτος, δεν το επιλέγω εγώ, αλλά η στιγμή, η έμπνευση».

«- Ίντα χαπάρκα δκειε Τταρή;», «-Καλώς τον Ιορτάνην!

Τέδκοιες κουβέντες του χωρκού κρατούν καλά τ’ αβκιά μου·

τζι’ εθ θα τες φήσω να χαθούν, γιον το τζιυνίν στ’ ορμάνιν,

ως πον τ’ αμμάδκια μ’ ανοικτά, τζι’ ως που βαστά η καρκιά μου

                                                                     Ο Δρόμος της Ποίησης Β΄, 1976

 

Ο πνευματικός Μιχάλης Πασιαρδής είχε ένα χαρακτηριστικό, την ανάγκη να επικοινωνεί τις λέξεις του και τη δουλειά του και να τις θέτει υπό την κρίση όλων, ρωτούσε συχνά πώς σου φάνηκε η δουλειά μου; Πάντοτε η απάντηση ήταν, «κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, γιατί αγαπώ αυτόν τον κόσμο».

Ο Μιχάλης Πασιαρδής μού είχε πει για την ποίησή του, «κεντρικός άξονας στην ποίησή μου, αλλά και στο θέατρο είναι η Κύπρος, χωρίς να αποκλείω τίποτε, ωστόσο». Η ποιητική δομή και γραφή του Μιχάλη Πασιαρδή είναι πάντοτε αυθόρμητη. Τον καθόρισαν τα τραγικά γεγονότα του 1974… «αρχικά υπάρχει ο λυγμός, στη συνέχεια, όπως όλα, περνάει κι αυτός στο υπέδαφος αλλά εκεί μόλις βγει στην επιφάνεια αρδεύουν όλη την πονετικότητα στη ζωή κάθε Κύπριου που έζησε και βίωσε τα γεγονότα του 1974.

Κλείνοντας εκείνη τη σύντομη κουβέντα που κάναμε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του, τον ρώτησα πώς έβλεπε τα πράγματα στην Κύπρο. Η απάντησή του απόλυτη, «γκρίζο τοπίο», μου απάντησε τότε, «μερικά πράγματα φαίνεται να είναι αδιέξοδα, περιμένω το θαύμα… όχι από τους πολιτικούς βέβαια, αλλά από κάποια άλλη δύναμη». Συμπαντικά –αν μου επιτρέπεται μια τέτοια αναφορά – ο Μιχάλης Πασιαρδής έφυγε Μεγάλο Σάββατο… Στην ποίηση του Μιχάλη Πασιαρδή η ελληνορθόδοξη παράδοση παίζει κομβικό ρόλο, χωρίς όμως κανένα σημάδι άκρατου λόγου και διχαστικών διλημμάτων, μέσα από τα ποιήματά του βγαίνει η αδολίευτη αγάπη του για καθετί χριστιανικό και ελληνικό που στα μάτια του είναι ελληνικό, γιατί είναι κυπριακό και τανάπαλιν. Αποχαιρετώντας τότε μου είπε: Είμαι υπερήφανος γι’ αυτή την παράδοση. Είναι μία παράδοση που εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή και να αρδεύει».

Η «Καθημερινή» τον αποχαιρετά με το ποίημά του «Θα περιμένω την άνοιξη»

«Θα περιμένω την άνοιξη, σαν πουλιά

του τραγουδιού και σαν τα χελιδόνια της

αποδημίας. Στα κλαριά της ψυχής μου είναι

δάκρυα. Το χώμα μου ποτισμένο με αίμα.

Αν εδώ δεν ανθίσουν τριαντάφυλλα και

δεν ανάψουν το λευκό τους οι κρίνοι, -

πού αλλού θα γιορτάσει ο Αδωνις

                     Ο Δρόμος της Ποίησης Β΄, 1976

 

Ποιητικές συλλογές του Μιχάλη Πασιαρδή: Ποιήματα (1962), Ποιήματα II (1964), Ποιήματα III (1967), Ο δρόμος της ποίησης (1970), Δια-στάσεις (1972), Ο δρόμος της ποίησης Β΄ (1976), Ο δρόμος της ποίησης Γ΄ (1977), Πέντε Κύκλοι (1981), Ερημίων Στυλίτης (1981), Πάροδος (1981), Συμβάντα (1984), Τα λαδοφάναρα της σιωπής (1996), Ο κύκλος τ’ αδιεξόδου και της εξόδου (1996), Τετράστιχα (1999), Τζιυπριανός (2014), Τετράστιχα Β΄ (2016), Τα Τετράστιχα (2017).

Τιμητικές διακρίσεις: Βρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972, Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς «Τεύκρος Ανθίας- Θοδόσης Πιερίδης» της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ (2007), το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Κυπριακής Δημοκρατίας (2016), το «Μεγάλο Βραβείο θεάτρου του ΘΟΚ» (2015), το «Βραβείο Ήθους» της Ενωσης Αθλητικών Συντακτών (2016).

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Πολιτισμός: Τελευταία Ενημέρωση

X