Kathimerini.gr
Το αθηναϊκό σκέλος της documenta, που μόλις εγκαινιάστηκε, μοιράζεται σε 45 χώρους, με ένα πλούσιο πρόγραμμα εφήμερων δράσεων και εκθέσεων. Στις οδηγίες προς ναυτιλλομένους, που έδωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ο Πολωνός Ανταμ Σίμτσικ, ήταν να επιχειρήσει κανείς να δει την έκθεση ανά γειτονιά, καθώς υπάρχουν πέντε πυρήνες μέσα στον αστικό ιστό, από τον Πειραιά, την Ομόνοια, το Σύνταγμα, τα Εξάρχεια και την Ακρόπολη συν τα πέριξ τους. Αν αυτό το δρομολόγιο ακούγεται περίπλοκο ή ανέφικτο, τότε μια καλή επιλογή είναι να περάσει κανείς το κατώφλι του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Για τρεις λόγους: ο πρώτος είναι ότι εκεί υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση έργων για να αποκομίσει κανείς έστω και μια θραυσματική αλλά χορταστική εντύπωση από τη διοργάνωση. Το «αφήγημα» στο ΕΜΣΤ σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτικό μιας έκθεσης που φιλοδοξεί να φωλιάσει σε όλη την Αθήνα και να γίνει ένα μουσείο «100 ημερών».
Είναι όμως ευσύνοπτο και σχετικά συγκροτημένο. Ο δεύτερος λόγος της επίσκεψης στο Φιξ είναι ότι επιτέλους άνοιξαν οι πόρτες ενός υπέροχου οικοδομήματος, έπειτα από 17 χρόνια, όπου βλέπει κανείς το πλήρες εσωτερικό, μια ιδανική πλατφόρμα παρουσίασης της τέχνης, με ωραίες οπτικές φυγές προς την πόλη, τα μνημεία και τις λεωφόρους της. Η documenta θα φύγει, το ΕΜΣΤ μόλις ήρθε.
Η έκθεση μοιράζεται στο ισόγειο και στους ορόφους με ζωγραφική, μεγάλης και μικρής κλίμακας εγκαταστάσεις, βίντεο και φωτογραφία με 80 περίπου καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους κάποιοι Ελληνες, από τον Βλάση Κανιάρη, την Μπία Ντάβου, τη Chryssa και τον Steven Antonakos, μέχρι τα υπέροχα τελευταία έργα του αείμνηστου Γιώργου Λάππα, αλλά και τις δημιουργίες του Χρήστου Παπούλια.
Επειδή ζούμε στην εποχή των social media, το κοινό έχει ήδη ξεχωρίσει τα έργα που είναι φωτογενή και ποζάρει συνεχώς μπροστά από αυτά. Από αυτήν την –επιφανειακή– άποψη ξεχωρίζουν αμέσως η τεράστια εγκατάσταση με γιγάντια κατακόκκινα κορδόνια της Σεσίλια Βικούνια. Χιλιανή ποιήτρια που ζει εδώ και πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη, έκανε ένα έργο με έμπνευση τα υφασμάτινα αντικείμενα που είχαν οι προκολομβιανοί Περουβιανοί για να γράφουν και να μετρούν.
Εξίσου δημοφιλείς είναι και οι ινδιάνικες μάσκες από τον Καναδά που έφτιαξε ο Ινδιάνος Beau Dick, ο οποίος ενεπλάκη με τον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των κοινοτήτων αυτών και πέθανε πριν από λίγο καιρό.
Ομοιώματα ζώων έχει φτιάξει και ο Καμποτζιανός Κβάι Σαμνάνγκ, που είχαν οι αυτόχθονες στη Νοτιοανατολική Ασία για να χαρτογραφούν και να οριοθετούν περιοχές στα δάση τους.
Λιγότερο ως photo opportunity και περισσότερο για το καλλιτεχνικό τους ενδιαφέρον έχουν τα γλυπτά του Λάππα, το δωμάτιο εγκατάσταση του Αυστριακού Lois Weinberger με τον τίτλο «Debris Field», όπου έχει ανασκάψει και παρουσιάζει τα αντικείμενα που βρέθηκαν στο κτήμα της αγροικίας των δικών του στο Τιρόλο, τις μεγάλες φωτογραφίες της Βρετανοαλβανής Μερίντιθ Βούλα Λάλα.
Δύο μικρές συμβουλές για όσους θέλουν να δουν περισσότερους χώρους σε μία ημέρα: στο ΕΜΣΤ έχει μονάχα αυτόματο πωλητή για νερό και το καφέ δεν έχει ανοίξει ακόμη. Στο Ωδείον υπάρχει δυνατότητα να ξεκουραστείτε και να φάτε κάτι, όπως και στο Μπενάκη Πειραιώς αλλά όχι στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Επίσης, ο υπομνηματισμός είναι στο πάτωμα και όχι στον τοίχο. Αγοράστε έναν κατάλογο για να τα βγάλετε πέρα.
