ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μεταφορά Μπαρνς στην οθόνη

ο «Ενα κάποιο τέλος» του Ριτές Μπάτρα υποχωρεί μπροστά στο ειδικό βάρος του βιβλίου του Τζούλιαν Μπαρνς

Kathimerini.gr

Οι ταινίες που βασίζουν την πλοκή τους σε ήδη επιτυχημένα λογοτεχνικά έργα αποτελούν πάντα ένα ρίσκο. Κι αυτό διότι, προφανώς, κατά τη «μετακόμιση» από τη μια έκφανση της τέχνης στην άλλη, όπως συμβαίνει και στις συμβατικές μετακομίσεις, χάνονται πράγματα.

Ως αποτέλεσμα, έχουμε ταινίες οι οποίες μεταφέρουν εξαιρετικά το πνεύμα αλλά και τις λεπτομέρειες ενός βιβλίου στην οθόνη (π.χ. το «Fight Club» του Τσακ Πολάνικ, διά χειρός Ντέιβιντ Φίντσερ) ή άλλες που τροποποιούν μεν πολλά στοιχεία –καμιά φορά εξαγριώνοντας και τον συγγραφέα του μυθιστορήματος–, παράγουν όμως τελικά ένα εξίσου άρτιο καλλιτεχνικό έργο (βλ. τη «Λάμψη» του Κιούμπρικ ή τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» του Πίτερ Τζάκσον).

Και βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες που αποτυγχάνουν παταγωδώς. Το «Ενα κάποιο τέλος» του Ριτές Μπάτρα, που κυκλοφορεί από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες, βρίσκεται κάπου στη μέση όλων των παραπάνω. Αν και είναι φανερό πως ο Ινδός δημιουργός του εμπνευσμένου «Lunchbox» λατρεύει το αρχικό υλικό του και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, τελικά μάλλον υποχωρεί μπροστά στο ειδικό βάρος του σπουδαίου βιβλίου του Τζούλιαν Μπαρνς.

Η ταινία ξεκινά συστήνοντάς μας τον Τόνι Γουέμπστερ (Τζιμ Μπρόντμπεντ), έναν εξηντάρη άνδρα, ο οποίος εκτελεί την καθημερινή ρουτίνα του, περνώντας ήσυχα τη ζωή και βοηθώντας την ετοιμόγεννη κόρη του. Η ηρεμία ωστόσο θα διαταραχθεί όταν θα λάβει ένα γράμμα από δικηγόρο που τον πληροφορεί για το αναπάντεχο περιεχόμενο μιας διαθήκης. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα αποκαλυπτικό ταξίδι μνήμης, γεμάτο από φαντάσματα του παρελθόντος και (φαινομενικά) ασήμαντα περιστατικά, που σημάδεψαν όμως μια ολόκληρη ζωή.

Με τη δομή του βιβλίου, το οποίο χωρίζεται σε δύο μέρη που εκτυλίσσονται σε διαφορετικούς χρόνους, να μην εξυπηρετεί τον κινηματογράφο, η δουλειά του screenplay ανατέθηκε στον διακεκριμένο σεναριογράφο του τηλεοπτικού «The Crown» Νικ Πέιν, ο οποίος και υιοθέτησε την πιο «συμβατή» τακτική της παράλληλης αφήγησης. Και τα καταφέρνει αρκετά καλά: οι χαρακτήρες παρουσιάζονται επαρκώς, οι κρίσιμες σκηνές είναι όλες εκεί, η διαδοχή των αναμνήσεων ξετυλίγεται με προσοχή και πειστικότητα. Εκείνο, ωστόσο, που λείπει είναι το τραγικό βάθος.

Η σχεδόν απτή συναισθηματική φόρτιση και ο φιλοσοφικού περιεχομένου αναστοχασμός, που προκαλεί το λογοτεχνικό πρότυπο της ταινίας, είναι εδώ δυστυχώς απόντα, με το κινηματογραφικό αποτέλεσμα να μοιάζει επίπεδο πνευματικά και (αχρείαστα) περίπλοκο δομικά. Για αυτό, ωστόσο, δεν φταίνε απαραίτητα οι συντελεστές του φιλμ. Απλώς κάποια βιβλία είναι αδύνατο να μεταφερθούν με μεγάλη επιτυχία στο σινεμά. Παλιότερα αυτό το λέγαμε για έργα τα οποία παρουσιάζαν πρακτικές δυσκολίες (π.χ. «Η ζωή του Πι»), πλέον όμως το CGI έχει λύσει τέτοιου είδους προβλήματα. Η μόνη που δεν μπορεί να «λυθεί» είναι η παλιά, καλή συγγραφική δεξιοτεχνία...

To βαρόμετρο της εβδομάδας

Στο «Γυάλινο κάστρο», παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία της πολύ ασυνήθιστης οικογένειας των Γουόλς. Ο μποέμ πατέρας Ρεξ (Γούντι Χάρελσον) μαζί με τη ζωγράφο γυναίκα του Ρόουζ (Ναόμι Γουότς) μεγαλώνουν τα τέσσερα παιδιά τους με έναν νεοχίπικο, αντισυμβατικό τρόπο, περιπλανώμενοι από πόλη σε πόλη με ένα σαραβαλιασμένο στέισον. Η Τζανέτ (Μπρι Λάρσον), μία από τις κόρες της οικογένειας, σε μεγαλύτερη ηλικία πια αναθυμάται τα καλά και τα άσχημα της παιδικής της ηλικίας, προσπαθώντας (ακόμη) να τα βρει με τον ιδιαίτερο πατέρα της. Συγκινητική βιογραφία πάνω στις αξίες της οικογένειας και του πατρικού «καθήκοντος».

Στο «Annabelle: Creation» η γνωστή στοιχειωμένη κούκλα επιστρέφει, τώρα με την ιστορία της δημιουργίας της. Δώδεκα χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο της κορούλας τους, ένας κουκλοποιός και η γυναίκα του υποδέχονται στο σπίτι τους μια ομάδα ορφανών κοριτσιών. Σύντομα –και αναπόφευκτα– η Annabelle θα τους συστηθεί επίσης...

Στο «Πικαδέρο» οι Ισπανοί «ξαναχτυπούν, αυτή τη φορά όχι με κάποιο συναρπαστικό θρίλερ αλλά με μια χαμηλών τόνων κομεντί, με θέμα τις ποικίλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι του ευρωπαϊκου Νότου λόγω της οικονομικής κρίσης. Μία από αυτές, η έλλειψη προσωπικού χώρου και η μακροχρόνια παραμονή στην οικογενειακή εστία, μπαίνει στο επίκεντρο με την ιστορία του Κόργκα και της Ανε, ενός νέου ζευγαριού από τη Χώρα των Βάσκων που δεν μπορεί με τίποτα να ξεμοναχιαστεί. Απολαυστική κοινωνική σάτιρα και ιδιότυπος ρομαντισμός συνδυάζονται σε ένα φιλμ που ξαφνιάζει ευχάριστα με την απλότητα αλλά και το άμεσο του μηνύματός του.

Σινεμά: Τελευταία Ενημέρωση

Η προβολή και παρουσίαση της ταινίας μικρού μήκους του Ανδρέα Σεϊτάνη θα γίνει το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου
Kathimerini.com.cy
 |  ΣΙΝΕΜΑ
X