Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Μαρίνα Φραγκεσκίδου έγραψε την κωμωδία παρεξηγήσεων «Γαμπροί για κλάματα» στην οποία πρωταγωνιστούν οκτώ αγαπημένοι ηθοποιοί και μέρος των εσόδων θα δοθεί στο «Sophia For Children / Σοφία για τα παιδιά», θέλοντας να στηρίξουν το σπουδαίο έργο και τις προσπάθειες του οργανισμού για καταπολέμηση της φτώχειας και των συνεπειών της, σε παιδιά που πραγματικά το έχουν ανάγκη. Η Μαρίνα Φραγκεσκίδου σημειώνει πως μπορεί το χιούμορ να μη λύνει κανένα μας πρόβλημα, αλλά λέει πως θα λειτουργήσει σαν παυσίπονο, «παραμερίζοντας για λίγο το άγχος και κάποιες επώδυνες καταστάσεις. Θα φορτίσει, θα έλεγα, τις μπαταρίες μας» και θέλει ο θεατής να φύγει έχοντας γελάσει με την ψυχή του… «και για μένα αυτό είναι ευλογία. Είναι το δώρο μας στον καθένα ξεχωριστά».
–Τι σε έκανε να θες να γράψεις μια κωμωδία; Ήταν έργο της καραντίνας;
–Αγαπώ την κωμωδία. Πολύ. Έχω χαρά, όταν ο κόσμος γελά. Θεωρώ το γέλιο άκρως αγχολυτικό και αναγκαίο για την ψυχική μας ισορροπία. Και ο τελευταίος ενάμισης χρόνος θα έλεγα πως είχε περισσότερες «σκοτεινές», μαύρες, μέρες παρά γελαστές και φωτεινές. Στερηθήκαμε ανθρώπους, καταστάσεις και… ζωή! Κληθήκαμε όλοι να ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Προσωπικά, στην πρώτη καραντίνα δεν μπορούσα ούτε στο μπαλκόνι μου να βγω, γιατί άρχισα να πιστεύω πως αν τολμήσω να αναπνεύσω τον αέρα θα μολυνθώ και θα πεθάνω. Παράνοια; Μπορεί. Αλλά αυτό βίωσα. Και απομονώθηκα. Ήταν δύσκολο. Για πολλούς ανθρώπους. Και έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμη, καθώς δεν ήθελα να μεταφέρω το άγχος και τις ανησυχίες μου στα παιδιά. Κι αυτό με καταπίεζε ακόμη περισσότερο. Επομένως, η κωμωδία ήταν μια ανάγκη μου, θα έλεγα, για την περίοδο αυτής της μακροχρόνιας καραντίνας.
–Ξεκάθαρη πρόθεση λέτε για γέλιο, χαρά και εκτόνωση, άρα καμία πρόθεση για δεύτερα και τρίτα επίπεδα… πόσο πολύ το έχουμε ανάγκη τελικά το γέλιο;
–Ναι. Τόσο πολύ ανάγκη έχουμε το γέλιο. Γιατί το στερηθήκαμε. Αυτό πιστεύω παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου. Κατσουφιασμένα πρόσωπα, σκυφτά, κρυμμένα πίσω από μάσκες. Δυο μάτια ανέκφραστα, στεγνά και κενά. Παντού. Στον φούρνο της γειτονιάς, στο ζαχαροπλαστείο, στο καφέ… Μην αναφέρω και την έξαρση της εγκληματικότητας. Το γέλιο είναι λυτρωτικό. Δεν συμφωνείτε; Και στην παρούσα φάση, δεν έχω καμία άλλη πρόθεση.
–Είναι όμως φάρμακο, ή απλώς ένα πρόσκαιρο παυσίπονο;
–Σίγουρα δεν θα λύσει κανένα μας πρόβλημα. Θα λειτουργήσει σαν παυσίπονο, παραμερίζοντας για λίγο το άγχος και κάποιες επώδυνες καταστάσεις. Θα φορτίσει, θα έλεγα, τις μπαταρίες μας. Κι αυτό το «φόρτισμα» μπορεί να είναι το έναυσμα για να βρει ο καθένας την άκρη του δικού του νήματος μπας και καταφέρει να φτάσει στο τέλος της όποιας κατάστασης βιώνει.
–Είναι εύκολο να γράψει κάποιος σήμερα μια κωμωδία παρεξηγήσεων; Περιορίζεται το χιούμορ λόγω της πολιτικής ορθότητας της εποχής μας;
–Αν μιλάμε για περιορισμό στην τέχνη, πάει το χάσαμε το παιχνίδι. Δεν είναι τίποτα εύκολο. Ούτε η κωμωδία, ούτε το δράμα. Το στήσιμο μιας κωμωδίας μπορεί να είναι και πιο δύσκολο από το στήσιμο μιας δραματικής ιστορίας. Δεν είναι τόσο εύκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει. Δεν αρκεί ένα καλό κείμενο, μια καλή ατάκα. Χρειάζεται κι ένας εξαίρετος ηθοποιός κι ένας ευφάνταστος σκηνοθέτης. Ο συντονισμός και η συνεργασία όλων αυτών επιβάλλεται για να μπορέσει να φτάσει το αστείο στο κοινό.
–Ποιοι είναι οι περιορισμοί που έχει ένας συγγραφέας όταν γράφει κωμωδία, αλλά και ποια είναι τα όρια, ώστε να μη φτάσει να γίνει απλώς μία κακή επιθεώρηση;
–Όταν γράφω δεν σκέφτομαι, ούτε περιορισμούς έχω και σίγουρα δεν με προβληματίζει η πολιτική ορθότητα. Γράφω όταν έχω να πω μια ιστορία. Πρώτα μου γεννιούνται οι ήρωες και έπειτα γίνομαι η φωνή τους. Δεν γράφω έχοντας αυτοσκοπό να περάσω κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα. Όταν ολοκληρωθεί πια η όποια ιστορία, ξανακοιτάω το έργο. Και τότε παρατηρώ σαν τρίτο μάτι αν μου λέει κάτι εμένα αρχικά ή όχι. Δεν θεωρώ πως υπάρχουν όρια στο γράψιμο. Ή τουλάχιστον δεν πατάω σε κάποια εγώ. Η επιθεώρηση, είναι άλλο είδος. Δεν έχει καμία σχέση με ένα θεατρικό έργο που έχει αρχή, μέση και τέλος. Αφορά εναλλαγές πράξεων, αλλεπάλληλες σκηνές με μουσική, τραγούδι και χιουμοριστικούς διαλόγους που καυτηριάζουν την επικαιρότητα. Πολλοί τα συγχέουν επειδή ένα θεατρικό έργο μπορεί να περιλαμβάνει και χορευτικά και τραγούδι. Δεν μπορώ να τα συγκρίνω γιατί είναι σαν να συγκρίνω ένα μαρούλι με ένα καρπούζι. Το ένα είναι λαχανικό και το άλλο φρούτο!
–Φαντάζομαι ότι το στοίχημα αυτής της παράστασης είναι να φύγει ο θεατής έχοντας γελάσει με την ψυχή του ή υπάρχει και κάτι άλλο;
–Ας φύγει ο θεατής έχοντας γελάσει με την ψυχή του και για μένα αυτό είναι ευλογία. Είναι το δώρο μας στον καθένα ξεχωριστά. Και θέλουμε τόσο να το εισπράξει και να το χαρεί. Γιατί αν για έστω δύο ώρες καταφέρουμε και κερδίσουμε τον θεατή, ξεχαστεί και αφήσει πίσω του κάθε έγνοια, τότε μόνο καλό θα του κάνουμε.
–Θα ήθελα να μου πεις και δυο λόγια για τη στήριξη του έργου τού «Sophia For Children / Σοφία για τα παιδιά». Πώς προέκυψε;
–Όταν αποφασίσαμε με τον Πάνο Στρούθο, τον παραγωγό, ότι θα προχωρήσουμε σε συνεργασία θελήσαμε και οι δύο να προσφέρουμε μέρος των εσόδων σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα για να στηρίξουμε το έργο τους. Συζητήσαμε διάφορα και καταλήξαμε και οι δύο στο «Sophia For Children / Σοφία για τα παιδιά». Το ίδρυμα κάνει εξαιρετική δουλειά βοηθώντας, ουσιαστικά, παιδιά που μαστίζονται από τη πείνα και την ανέχεια στην Κένυα. Εύχομαι μελλοντικά να μπορούμε να υποστηρίξουμε το έργο ακόμα περισσότερων ιδρυμάτων, γιατί μόνο στηρίζοντας τέτοιες προσπάθειες μπορεί να ομορφύνει ο κόσμος. Και σε όλα τα παιδιά του κόσμου αξίζει το καλύτερο! Γιατί αυτά ποτέ δεν φταίνε σε τίποτα…
Πληροφορίες
«Γαμπροί για κλάματα», πρεμιέρα: 11 και 12 Ιουλίου, ώρα 9:00 μ.μ. Σκαλί Αγλαντζιάς. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο θα ακολουθήσει περιοδεία στα ανοιχτά θέατρα της Κύπρου. Για περισσότερες πληροφορίες: 70009411
