ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η χρυσή απλότητα στο θέατρο

Η Αλεξία Παπαλαζάρου σκηνοθέτησε τη «Μικρή μας πόλη» του Θ. Ουάιλντερ για τον ΘΟΚ

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η θεατρική κανονικότητα στην Κύπρο επέστρεψε την Τρίτη 9/6 με την παράσταση «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντορ Ουάιλντερ από τον ΘΟΚ σε σκηνοθεσία Αλεξίας Παπαλαζάρου. Η συγκεκριμένη παράσταση είχε κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο στο πλαίσιο του νέου προγράμματος του ΘΟΚ «Εκτός Έδρας», το οποίο είναι μια προσπάθεια θεατρικής αποκέντρωσης. Η επιλογή της «Μικρής μας πόλης» νομίζω ήταν μια εξαιρετική επιλογή, από πολλές απόψεις.

Για το έργο του «Η μικρή μας πόλη» ο Αμερικανός συγγραφέας Θόρντον Ουάιλντερ κέρδισε και το βραβείο Πούλιτζερ το 1938. Η ιστορία του έργου απλοϊκή, ο κιρκάδιος κύκλος της ζωής, γέννηση, ζήση απλή, χωρίς μεγαλεπήβολα σχέδια, θάνατος… Θάνατος, όμως, όχι πάντοτε ως η φύση προτάσσει, δηλαδή οι γηραιότεροι φεύγουν και οι νεότεροι θρηνούν. Η ζωή, λοιπόν, μπορεί να είναι απρόβλεπτη καμιά φορά, κι ας είναι γεμάτη μικρές, ασήμαντες στιγμές, όπως το καθάρισμα φασολιών, το επαναλαμβανόμενο πότισμα του κήπου, η προετοιμασία του πρωινού ροφήματος και άλλα πολλά. Απλοϊκή η υπόθεση της «Μικρής μας πόλης», και ίσως να φαντάζει μίζερη η ζωή σε μία πόλη, όπως αυτή του Ουάιλντερ, το Γκρόβερς Κόρνερς, και εδώ είναι θαρρώ το σκαλί που ο συγγραφέας μας προσφέρει, έστω και εικονικά, να το ανεβούμε και να πάμε ένα ταξίδι στο Παρίσι, να δούμε το φεγγάρι και πού φέγγει, και παρ’ όλα αυτά να μην ξεχνάμε ότι και τα μικρά πράγματα στη ζωή είναι σημαντικά. Μπορεί η μικρή μας πόλη να είναι μια γωνιά στην απεραντότητα του σύμπαντος, αλλά το μεγαλείο του ανθρώπου και των μικρών στιγμών του την υπερπηδά και τις μετατρέπει σε ύψιστες πράξεις, το νιάσιμο, η αγάπη, το φιλί και η αγκαλιά, ο θάνατος, ένα άλμπουμ.

Οι ηθοποιοί εν σώματι

Έχοντας σημειώσει τα παραπάνω νιώθω ότι η Αλεξία Παπαλαζάρου κατάφερε να απεκδύσει την ιστορία από μία ελλοχεύουσα μελαγχολική διάθεση, από στείρα συναισθηματικά στοιχεία, και αν θέλετε από τη μιζέρια της καθημερινής βιωτής σε μια ασήμαντη επαρχιακή πόλη. Γιατί όπως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, έτσι και η ομορφιά της ζωής κρύβεται σε γωνιές και στιγμές τοπικά και χρονικά αμελητέες. Η σκηνοθετική ματιά της Παπαλαζάρου ήταν οριζόντια στους ηθοποιούς της, τους τοποθέτησε σε μία ευθεία, να μην ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλο, εξάρσεις υποκριτικές και σκέρτσα δεν είδαμε. Δεν λέω ότι καταπίεσε τον ηθοποιό, αλλά τους «έδεσε», σαν μια μηλόπιτα της μέσης αμερικανικής οικογένειας. Οι σωστά ζυγισμένες δόσεις χιούμορ, που συνδυάστηκαν με την επικαιροποίηση της δράσης των ηθοποιών ελέω κορωνοϊού, έδωσαν άλλον αέρα στην παράσταση. Άλλωστε και το χιούμορ μια μικρή χρονικά ασήμαντη στιγμή είναι στην καθημερινότητά μας. Η δε μεταθεατρικότητα του κειμένου υπηρετήθηκε τόσο όσο, ώστε να μην παραγνωριστεί η επιθυμία του συγγραφέα, αλλά και η φύση του έργου και ο Πάνος Μακρής ως αφηγητής μάλλον και λιγότερο ως διευθυντής σκηνής έπαιξε πολύ καλά τον «ρόλο» αυτό. Άλλωστε, η θεατρική πράξη κατά μία έννοια περιέχει εν αυτή τη μεταθεατρικότητα. Η Αλεξία Παπαλαζάρου κατάφερε και έφερε τη ζωή των κατοίκων του Γκρόβερς Κόρνερς των αρχών του 20ού αιώνα στην Κύπρο του 2020.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν, μηδεμιάς εξαιρουμένης, σε υψηλά επίπεδα, χωρίς εξάρσεις στείρου συναισθηματισμού και χωρίς εξυπνακίστικο παίξιμο. Οι Δημήτρης Γκουτζαμάνης, Νεκτάριος Θεοδώρου, Πάνος Μακρής και Γιάννης Μίνως στους ρόλους τους ακριβείς, ζυγισμένοι. Ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι ξεχώρισα την ερμηνεία του Νεκτάριου Θεοδώρου, ο οποίος νιώθω ότι περπάτησε με μια διαφορετική από τη συνήθη αύρα στους δρόμους της «Μικρής μας πόλης». Οι γυναικείοι ρόλοι με τις Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Ηλιάνα Κάκκουρα, Μαρίνα Μανδρή και Μαρία Φιλίππου ερμηνεύτηκαν με ευαισθησία, χιούμορ και ευφρόσυνη διάθεση, ακόμα και στην τελευταία πράξη, όπου υψηλότερα νοήματα αποδόθηκαν με ακρίβεια συναισθημάτων.

Φως, χρώμα, ήχος

Οι Δημήτρης Γκουτζαμάνης, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Ηλιάνα Κάκκουρα, Πάνος Μακρής, Μαρίνα Μανδρή, Γιάννης Μίνως, Μαρία Φιλίππου άκουγαν ο ένας τον άλλο στη σκηνή, ακολουθούσαν ο ένας τα βήματα του άλλου και με την εξαιρετική δουλειά στην κίνηση και χορογραφία του Παναγιώτη Τοφή έγιναν ένα σώμα, ένας ηθοποιός, μια πόλη, ένα με το κοινό, που εν πολλοίς ταυτιζόταν και έβλεπε τη γειτονιά του σήμερα στο Γκρόβερς Κόρνερς.

Η μουσική του Κώστα Κακογιάννη και οι στίχοι του Πάμπου Κουζάλη δίνουν στην παράσταση εκείνο το χρώμα του ήχου από ένα ηλιοβασίλεμα, από το άκουσμα του ψιλόβροχου. Η συμβολή τους στην παράσταση τόσο καταλυτική και παραμυθητική. Κατάφεραν οι δύο δημιουργοί να συμπυκνώσουν μουσικά και λεκτικά ολόκληρη τη φιλοσοφία της «Μικρής μας πόλης», που μπορεί να φαίνεται απλή, ότι η ζωή είναι στα ωραία, αλλά αν το σκεφτείτε η απλότητα είναι μια περίπλοκη καθημερινή συνθήκη. Τα κοστούμια της Ηλέκτρας Κυθραιώτου έδιδαν τον χρονικό και τον τοπικό τόνο, σε αντίθεση με τα σκηνικά, τα οποία θεωρώ ότι δεν πρόσφεραν λύσεις –εξαιρουμένων των τάφων στο νεκροταφείο. Τα βρήκα υπερβολικά πρόχειρα, στην απλότητά τους, και αν ακόμα υποδήλωναν το εφήμερο θεωρώ ότι το πετύχαιναν κραυγαλέα. Ο δε φωτισμός του Σταύρου Τάρταρη βοηθούσε τη δράση.

Θα κλείσω με του ποιητή, γιατί αυτό σκέφτηκα όταν έφυγα από το Αμφιθέατρο της Σχολής Τυφλών: «Aπ’ ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη να κάμουσιν κάθε καρδιάν παρηγοριά να πάρει•κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώσιν και με τρόπον, κάνει και κλαίσιν και γελούν τα μάτια των ανθρώπων» «Ερωτόκριτος». 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X