Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο σκηνοθέτης Ντανιέλε Σάλβο ξετυλίγει τη δική του φιλοσοφία για τον «Προμηθέα Δεσμώτη» που παρουσιάζει στο Σκαλί Αγλαντζιάς και στο Αρχαίο Θέατρο Κουρίου. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου παρουσιάζεται από το Associazione Culturale Dide Di Michele Dio και το Fahrenheit 451 Teatro της Ιταλίας. Ο σκηνοθέτης λέει πως. Το κείμενο αφορά εκ των έσω τον κόσμο των θεών, τις ανησυχίες τους, τους φόβους τους, τις αντιζηλίες, την αυτοπεποίθησή τους, τη δύναμή τους και την ευθραυστότητά τους. Τονίζει πως ο Αισχύλος χάραξε μία συγκεκριμένη οδό και εμείς οφείλουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά του, να εγκαθιδρύσουμε μαζί του έναν διάλογο ερμητικό, να μην επικαλύπτει σκηνοθετικές ιδέες απαράδεκτες και ήδη παρωχημένες.
–Ποιες ήταν οι δυσκολίες στη σκηνοθεσία του «Προμηθέα Δεσμώτη»;
–Ο Προμηθέας είναι μία τραγωδία που αφορά τους θεούς και τους ανθρώπους. Το κείμενο μας εκ των έσω τον κόσμο των θεών, τις ανησυχίες τους, τους φόβους τους, τις αντιζηλίες, την αυτοπεποίθησή τους, τη δύναμή τους και την ευθραυστότητά τους. Η πρώτη μου δυσκολία ήταν αυτή, η κοινωνία μας σήμερα έχει χάσει εντελώς την αίσθηση του ιερού, την έννοια του θεϊκού, την απορία του πρωτόγονου ανθρώπου μπροστά από τη θεότητα. Πώς να παραστήσεις λοιπόν αυτόν τον μυθικό, μυστικό, ακατανόητο, κόσμο; Εδώ δεν συναντάμε θεούς που μιλάνε στους ανθρώπους, αλλά θεούς που συνομιλούν μεταξύ τους. Πώς να αποδώσεις σκηνικά αυτό το χαμένο λεξιλόγιο; Πώς να μεταφράσεις τη γλώσσα των θεών; Το κείμενο του «Προμηθέα» άλλωστε δεν παρά ένα απόσπασμα, ένα μέρος από μία χαμένη τριλογία, λείπει το τέλος, που παραμένει μετέωρο, δυσνόητο και υπονοεί μάλιστα ένα «αλλού». Πώς να καταλήξεις σκηνικά ένα κείμενο ημιτελές;
–Ακούγονται πολλές…
–Μία ακόμη δυσκολία αφορά τη συνθετική γραφή του Αισχύλου και πώς αυτό πλησιάζει τον θεατή του σήμερα, έχοντας έννοιες τόσο αρχαϊκές και μακρινές. Είναι ένα κείμενο με λέξεις τόσο πυκνές και ουσιαστικές… ένας μεγάλος δάσκαλος έλεγε πως τα αρχαία κείμενα είναι σήματα που προέρχονται από φωτεινά αστέρια, σήμερα πια εξαφανισμένα. «Είμαστε ενώπιον πραγμάτων που δεν υπάρχουν πια, από τα οποία φτάνει σε εμάς μόνο μια αντανάκλαση, ένα φως που γεννήθηκε χιλιάδες χρόνια πριν: η γοητεία τους είναι απόλυτη! Αυτό που είναι επιτακτικό, ωστόσο, είναι η συνειδητοποίηση του «αντίο». Να αναζητεί να φέρει στο σήμερα αυτά τα κείμενα και με κάθε κόστος να αναζητήσει έναν απευθείας διάδρομο με το σήμερα είναι σαν να κλείνεις τα μάτια σου στη δική μας συγχρονικότητα». Η τραγωδία είναι σημερινή αφ’ εαυτήν της, δεν «επικαιροποιείται», γεμίζοντας τη σκηνή με σύγχρονα σημεία, ή αποδομήσεις αμφιβόλου γούστου. Διακινδυνεύει κανείς να φτάσει στο γελοίο, βιάζεται το «πνεύμα» του τραγικού. Η δυσκολία, λοιπόν, έγκειται στο να διατηρηθεί μια λεπτή ισορροπία, στην αναζήτηση απόλυτων εικόνων, αρχαϊκών και ταυτόχρονα σύγχρονων. Πρόκειται για «αρχαιολογία του μέλλοντος». Ο σκηνοθέτης είναι ένας ερευνητής, κάποιος που ψάχνει να ξαναβρεί τον μίτο της Αριάδνης στον ίδιο τον λαβύρινθο. Ο Αισχύλος χάραξε μία συγκεκριμένη οδό και εμείς οφείλουμε να διανύσουμε τα βήματά του, να εγκαθιδρύσουμε μαζί του έναν διάλογο ερμητικό, να μην επικαλύπτει σκηνοθετικές ιδέες απαράδεκτες και ήδη παρωχημένες.
Φωτ. Paul _N
–Τι σημαίνει να φέρνεις στη σκηνή μια τραγωδία;
–Το να φέρεις στη σκηνή μία τραγωδία ισοδυναμεί με το να φέρεις στη σκηνή ένα λιμπρέτο ενός λυρικού έργου χωρίς τη μουσική. Η μουσική έχει χαθεί. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το πώς παίζονταν και τραγουδιούνταν οι τραγωδίες. Διαθέτουμε μονάχα μερικά σπαράγματα, από αρχαία κεραμικά (Paniagua). Υπάρχουν λοιπόν δύο επιλογές, ή να καταγγείλεις το αδύνατον της τραγωδίας και της κάθαρσης, δουλεύοντας με την απόσταση και την αναξιοπιστία αυτών των κειμένων ή να αναζητήσεις πιθανούς δρόμους, που συνδέονται με τα συναισθηματικά στοιχεία, να δουλέψεις με τη φωνή, το τραγούδι, την απαγγελία, την κίνηση ώστε να φτάσεις σε μία σύγχρονη κάθαρση. Όμως, όλο αυτό πρέπει να προέλθει από το κείμενο για να επιστρέψεις στο κείμενο, χωρίς ανάμειξη ή παραπομπές. Διαφορετικά, αντί να φέρεις στη σκηνή το πρωτότυπο κείμενο της τραγωδίας, διακινδυνεύεις, χωρίς καν να το καταλάβεις, να παρανοήσεις, να μην καταλάβεις την εσωτερική δομή του έργου, να αποδυναμώσεις τη δραματικότητα που φέρουν τα κείμενα και να φέρεις στη σκηνή όχι το κείμενο, αλλά την ιστορία διαφορετικών θεατρικών εκδοχών του κειμένου, το πιο αναμενόμενο θεατρικό κλισέ, τη στασιμότητα όλων των σκηνοθεσιών του έργου ή τις πιο ελκυστικές και «επίκαιρες» λύσεις της στιγμής.
–Ο Προμηθέας είναι ένας μυθικός επαναστάτης, θα λέγαμε. Ποιον ή τι εκπροσωπεί σήμερα;
–Ο μύθος του Προμηθέα μιλάει για εμάς, για την ανθρώπινη κατάσταση σήμερα, για τη δυαδικοτητά του κόσμου, για την ευθραυστότητα και την αμφιθυμία και μας υπενθυμίζει ότι η τελική έννοια της κατάστασής μας είναι ακριβώς το ζήτημα ότι είμαστε εφήμεροι. «Ο άνθρωπος είχε πάντοτε μπροστά στα μάτια του την εικόνα του θανάτου, εγώ τον ελευθέρωσα» λέει ο Προμηθέας. Ο θάνατος όμως δεν είναι ήττα, μας μένει ο φόβος του τέλους. Η ψευδαίσθηση της ταυτότητας, του εγώ, η επιθυμία της μοναδικότητας, η επιθυμία να καθορίσουμε το πεπρωμένο μας, να ελέγξουμε τα στοιχεία της φύσης, καταρρέει μπροστά στον κόσμο των θεών. Ο άνθρωπος του σήμερα αναρωτιέται επί βασικών ερωτήσεων. Υπάρχει μέλλον για την ανθρώπινη ζωή ή μπροστά μας έχουμε μόνο την προοπτική της απόλυτης καταστροφής; Ποιος είναι ο ρόλος που θα έχουν η επιστήμη, η ιατρική και η τεχνολογία σε αυτή την καταστροφή, η οποία σήμερα είναι ιδωμένη όπως το φως του μέλλοντος; Ποιο θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε για αυτή την πρόοδο; Η απώλεια της ταυτότητας και της μνήμης; Η κατάπτωση των αξιών και η αμείλικτη μεταμόρφωσή μας σε καταναλωτές/ προϊόντα. Πώς αναδύεται σήμερα το θέμα της σχέσης μεταξύ ανθρώπινου και θεϊκού, σε καιρούς τόσο χαλεπούς μη ανεκτικότητας, ρατσισμού και φονταμενταλισμού; Ο Προμηθέας είναι ο ήρωας της παραμεθορίου, είναι ο διάμεσος μεταξύ ημών των θνητών και των θεών, αλλά και ένας επαναστάτης, κάποιος που δεν πτοείται από την κοινότυπη σκέψη, που αναζητεί έναν νέο δρόμο, που για την αγάπη του προς τους ανθρώπους είναι διατεθειμένος τα πάνδεινα. Η αγάπη του είναι συγκινητική και συγκλονιστική. Αλλά ο άνθρωπος του σήμερα, με την αυτή του την κατάπτωση, σε ανθρώπινο και πνευματικό επίπεδο, αξίζει τόσα;
Φωτ. Paul_N
–Ο άνθρωπος, η ανθρώπινη συνείδηση αν θέλεις, φωτίζεται εν τέλει με την πράξη του Προμηθέα να δώσει τη φωτιά στους ανθρώπους;
–Ο Προμηθέας, κλέφτης της φωτιάς, εχθρός των θεών, ο Προμηθέας φίλος των ανθρώπων, φορέας του φωτός, ο Προμηθέας θύμα, ένοχος, ον του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ο Προμηθέας ο αυθαίρετος. Σε μία γη έρημη, σε έναν καιρό μυθικό, στο οποίο η πραγματικότητα κυριαρχείται από τους Τιτάνες, και που οι θεοί καθορίζουν το πεπρωμένου του χρόνου και του τόπου, ο Προμηθέας τολμάει να αντιτεθεί στον Δία, ως ο απόλυτος νέος θεός. Η σύγκρουση μεταξύ Προμηθέα και Δία είναι τρομαχτική, απίστευτη! Είναι μια πραγματική θυσία… όπως τον Χριστό, έτσι ο Προμηθέας υποφέρει λόγω των ανθρώπων, και εκείνος υπόκειται σε μία τιμωρία παραδειγματική και άδικη. Ο μύθος του Προμηθέα είναι ο συνδετικός κρίκος ολόκληρης της φιλοσοφίας και του πολιτισμού της Δύσης, και καθορίζει το καθοριστικό πέρασμα της ανθρώπινης προϊστορίας, τη στιγμή κατά την οποία η ανθρωπότητα περνάει από το σκότος, τον φόβο, την αβεβαιότητα, στο φως, στο μέλλον, στη νέα Εποχή. Η φωτιά είναι ένα από τα ιερά στοιχεία, μαζί με το νερό και τον αέρα, και είναι αποκλειστική περιουσία των θεών. Μόνο με τη φωτιά οι άνθρωποι θα γίνουν πραγματικά άνθρωποι. Πριν από πολύ λίγο ζούσαν στο σκοτάδι, στην άγνοια, στον φόβο. Η φωτιά δεν νίκησε τον θάνατο, μα απομάκρυνε τον φόβο του θανάτου. Η γνώση, ωστόσο, έχει τίμημα που πρέπει να περάσει από την ταλαιπωρία, μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά. Η ανθρώπινη συνείδηση φωτίζεται χάρη στη θυσία του Προμηθέα, το δώρο της φωτιάς επιτρέπει στους ανθρώπους να βγουν από τις σπηλιές, να μαγειρέψουν την τροφή τους, να κυριαρχήσει στα ζώα, να φτάσουν έως την ανάπτυξη της τεχνολογίας μας σήμερα, μέχρι τις διαστημικές αποστολές. Είναι ωστόσο από το φως και ό,τι από αυτό ξεπήδησε, που γεννήθηκαν ψευδαισθήσεις «τυφλές ελπίδες», γεννήθηκε στην καρδιά και στις επιθυμίες των ανθρώπων η ιδέα ότι ο θάνατος θα μπορούσε να ακυρωθεί από την ίδια την ανθρώπινη κατάσταση. «Σήμερα, μετά από αιώνες ανόδου της επιστήμης, της τεχνολογίας, γνωρίζουμε ότι αυτές οι ελπίδες να νικήσουμε τον θάνατο, να ξεπεράσουμε αυτό το όριο, έχουν στην πραγματικότητα καταλήξει να δημιουργούν νέο και πιο τερατώδη θάνατο, νέες και πιο βαριές αλυσίδες».
–Η πλήρης γνώση των πραγμάτων μπορεί να είναι και βάσανο;
–Η συνειδητοποίηση είναι πηγή πόνου, αλλά ο πόνος ο ίδιος γίνεται γνώση. Το βασανιστήριο στην περίπτωση του Προμηθέα παράγει ποίηση. Ο Προμηθέας χαρακτηρίστηκε «Trikster», σοφός, γελοίος, δημιουργικός ηλίθιος, ανόσιος. Σύμφωνα με τον Girard, ο Προμηθέας είναι ένας θεός που κάνει το κακό για να διασκεδάσει, ένας κακός αστείος θεός. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο Προμηθέας χρησιμοποιεί την ανόσια δύναμή του για να ολοκληρώσει ένα ταξίδι έως το βάθος του ίδιου του του εαυτού για να εξασκήσει τον πιο επώδυνο πόνο ως «συνειδητοποίηση» των ορίων του. Η τραγωδία κλείνει με επίκληση στη μητέρα. Αυτές οι λέξεις με συγκλονίζουν! Ένας θεός που, στο χείλος του γκρεμού, ζητάει βοήθεια από τη μητέρα, σαν άνθρωπος. Πόσο μας προσεγγίζει εκείνη τη στιγμή… οι απέλπιδες προσπάθειές μας να επαναστατήσουμε από το Πεπρωμένο καταλήγουν κανονικώς στο τίποτα, και πριν ακόμα από τον θάνατό μας τα χείλη μας προφέρουν αυτό το όνομα. Για τον Αισχύλο το Πεπρωμένο του ανθρώπου είναι γνωστό. Όλα είναι γραμμένα και απαντιέται σε λογικές θεϊκές αδιαμφισβήτητες, ανεξήγητες: «Θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε ποτέ γεννηθεί».
Ανθρωπότητα σε κατάπτωση
–Ο λόγος του Αισχύλου σήμερα ακούγεται σύγχρονος ή έχει χάσει το φως του;
–Πιστεύω ότι ο Αισχύλος είναι εντελώς ένας σύγχρονος συγγραφέας. Οι λέξεις του είναι απόλυτες και διαπερνούν τους αιώνες με μία δύναμη επαναστατική. Η γλώσσα του είναι συνθετική, σκληρή, ενοχλητική. Ο Αισχύλος με μεγάλη μαεστρία σκάβει και φωτίζει το παρελθόν και το μέλλον. Η ανθρωπότητα που παρουσιάζεται στον «Προμηθέα» είναι μια ανθρωπότητα σε κατάπτωση, συμβιβασμένη και ο κόσμος των θεών είναι σε παρακμή, οδεύει σε ένα αναπόφευκτο τέλος. Μιλάει για την εποχή μας!
–Υπάρχει νομίζω ένας δυϊσμός σε αυτή την τραγωδία, η εξουσία του Δία, ή του Θεού σε αντιδιαστολή με την ανθρώπινη… Ο Αισχύλος μας δίνει να κατανοήσουμε τη ανθρώπινη δύναμη στα πράγματα;
–Το αντίθετο! Πιστεύω ότι ο Αισχύλος παρουσιάζει ακριβώς την ευθραυστότητά μας ενώπιον των θεών. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι ανώτερος από όλους και όλους. Σταδιακά, μέρα με τη μέρα, με την αλαζονεία του και τη βλακεία του, καταστρέφει έναν πλανήτη πανέμορφο, διαταράσσει τις ισορροπίες, τσιμεντώνει τα πάντα, κόβει αιωνόβια δέντρα, νομοθετεί, τρέφει ψευδαισθήσεις ότι θα νικήσει τον χρόνο, το διάστημα, επιβάλλεται στα άλλα είδη, μολύνει, καίει, καταστρέφει… Η ανθρώπινη παντοδυναμία έχει φτάσει πια σε σημεία ανυπόφορα. Ο Προμηθέας, εκπρόσωπος των αρχαίων θεών, δεν αφήνει χώρο σε αυτόν τον νέο θεό, τον Δία, που έχει διαγράψει την παλαιά τάξη. Υποστηρίζει έναν άνθρωπο που είναι ακόμα αθώος, απροστάτευτος, που ζει στις σπηλιές. Φωτίζει τη ζωή του με τη φωτιά, πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά δεν είναι έτσι. Σήμερα μπορούμε να το πούμε με σιγουριά. Η φωτιά του Προμηθέα, φορέας γνώσης και σοφίας, έγινε πλέον μία πυρκαγιά που καταπίνει τα πάντα. Το χάος καταπίνει τις μέρες μας. Οι πυρετώδεις ρυθμοί μας μας θέλουν να ζούμε σε μία αστραπιαία πραγματικότητα, σε έναν κόσμο αστικό, ψεύτικο, στον οποίο κάθε συναίσθημα είναι απαγορευμένο. Τα μάτια μας «τυφλώνονται» από τις εικόνες των μέσων ενημέρωσης, αλλά παραμένουμε αδιάφοροι. Όπως έλεγε ο Pier Paolo Pasolini, είμαστε απολύτως μεταμορφωμένοι σε καταναλωτές και ταυτόχρονα σε προϊόντα, συγκλονισμένοι από έναν πόλεμο των μέσων χωρίς προηγούμενο στην ιστορία. Τα πάντα μας έχουν αγοραστεί! Είμαστε πεπεισμένοι για τη μοναδικότητά μας, την ιδιαιτερότητά μας, στην πραγματικότητα όλοι μας σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, λέμε τις ίδιες λέξεις, έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες ελπίδες, τα ίδια άγχη, την ίδια καθημερινότητα σε συνέχειες. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ελεύθεροι. Η ζεστή και φωτεινή φωτιά του Προμηθέα κάποτε παλλόταν στην καρδιά μας, φυλούσε την ανθρωπιά μας, και ήταν η κρυστάλλινη πηγή της πίστης μας για το μέλλον. Πλέον δεν κατοικεί μέσα μας, έφυγε και καταβροχθίζει καθετί που μας περιβάλλει.
Ο πολιτισμός στην Ιταλία
–Πώς είναι να σκηνοθετεί κάποιος αρχαία ελληνική τραγωδία στην Ιταλία, πώς διαφέρει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Υπάρχει μια ιταλική σχολή;
–Στην Ιταλία δεν υπάρχει «ιταλική σχολή» στην αρχαία ελληνική τραγωδία, κυρίως δε αυτή την περίοδο. Η βασική διαφορά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που επενδύουν μαζικά στον πολιτισμό, πιστεύω ότι είναι αυτή: Στην Ιταλία το θέατρο έχασε τον λαϊκό του λειτουργία, και έχει συνδεθεί με το περιθώριο της κοινωνίας, σε μια «φωλιά» που απευθύνεται σε μια ελίτ, σε λίγους εκλεκτούς, ενώ σε άλλες χώρες της Ευρώπης ο Πολιτισμός και το θέατρο είναι μαζικά φαινόμενα, και βαθιά ριζωμένα στον κοινωνικό ιστό. Η πρόσληψη του θεάτρου στην Ιταλία αντιθέτως είναι μουσειακή. Οι νέοι το προσεγγίζουν με φόβο, διότι το θεωρούν βαρετό, ακαδημαϊκό και ελάχιστα συγκινητικό. Είναι καλύτερο το σινεμά ή οι τηλεοπτικές πλατφόρμες. Η κατάσταση του ιταλικού θεάτρου δεν είναι και η καλύτερη, αν και δεν λείπουν καλλιτέχνες μεγάλης αξίας. Μεγάλο μέρος της παράστασης βασίζεται στην παρανόηση του κειμένου, αν όχι και στην απέχθεια στο κείμενο ή στη χρήση του ως αφορμή. Η μόδα της περφόρμανς που ενθαρρύνεται κατά πάντα, και που συχνά μιμείται αδέξια μεγάλα θεάματα του εξωτερικού. Υπάρχει αγωνιωδώς η έννοια του «σύγχρονου», συχνά χωρίς να γίνεται κατανοητή η δομή των κειμένων και χωρίς να μελετώνται εις βάθος οι συγγραφείς. Η επίκριση ή μη συχνά είναι προκαθορισμένα και δεν έχουν να καμία σχέση με αυτό που τελικά φαίνεται στη σκηνή, αλλά μάλλον σχετίζονται με τις φιλίες των ηθοποιών, των παραγωγών και των σκηνοθετών. Η πανδημία, παραδόξως, αποτελούσε μια εξαιρετική ευκαιρία ανανέωσης του ιταλικού θεάτρου, αλλά δυστυχώς, νομίζω ότι τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Σημαντικές είναι οι παραστάσεις αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, και το μοναδικό μέρος όπου επενδύονται για τις παραστάσεις τραγωδίας, είναι αυτές στο Ελληνικό Θέατρο των Συρακουσών. Σε αυτό είχα την τιμή να σκηνοθετήσω τέσσερις τραγωδίες. Το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος (INDA) έχει σχολή όπου μελετάται η αρχαία τραγωδία. Πριν από λίγο ίδρυσα μαζί με τον Michele Di Dio το «Amenanos Festival», ένα φεστιβάλ αρχαίου θεάτρου με διεθνείς φιλοδοξίες, με έδρα στο αρχαίο θέατρο της Κατάνιας. Εκεί παράγονται και φιλοξενούνται κάθε χρόνο δουλειές με κλασικά θέματα (ελληνικές τραγωδίες ή και Σαίξπηρ) εκεί γεννήθηκε και ο «Προμηθέας».
–Ποια είναι η πολιτική για τον πολιτισμό στην Ιταλία;
–Η πολιτική στην Ιταλία δυστυχώς είναι υπερτροφική, παρεμβατική και έχει πολύ ισχυρές εξαρτήσεις με τον κόσμο της τέχνης, και αυτό προκαλεί μεγάλα προβλήματα στους ίδιους τους καλλιτέχνες, οι οποίοι πολλές φορές αναγκάζονται να λένε ψέματα στους εαυτούς τους. Η εξουσία δυστυχώς είναι ακόμα πολύ συνδεδεμένη με τον κόσμο του θεάτρου και οι «οικογένειες» των καλλιτεχνών του πολύ συχνά και οι ίδιες θύματα, δεν είναι όμως αδιαπέραστες, αλλά τείνουν να διατηρούν τα προνόμιά τους.
Διανομή:
Προμηθέας: Alessandro Albertin. Ιώ/Βία: Melania Giglio. Ωκεανός/Κράτος: Massimiliano Giovanetti. Ήφαιστος/Ερμής: Simone Ciampi. Ανάγκη: Salvo Lupo. Χορός των Ωκεανίδων: Marcella Favilla, Giulia Galiani, Francesca Maria, Marta Nuti, Giulia Diomede, Giuditta Pasquinelli, Ester Pantano.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Daniele Salvo, σκηνικά: Fabiana Di Marco, κοστούμια: Daniele Gelsi, σχεδιασμός φωτισμού: Giuseppe Filipponio, σχεδιασμός ήχου: Francesco Arizzi, βοηθός σκηνοθέτη: Alessandro Guerra. Υπεύθυνος παραγωγής: Michele Di Dio
Πληροφορίες:
Τετάρτη, 28 Ιουλίου, Αμφιθέατρο «το σκαλί»
Παρασκευή, 30 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου
Έναρξη παραστάσεων: 21:00. Προσέλευση στο θέατρο πριν από τις 20:15
