Kathimerini.com.cy
Tου Παναγιώτη Τυβίγγιου
Μία ακόμη παράσταση στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ. Αλλά δεν θα μιλήσουμε για την παράσταση.Οι θεατές καταλαμβάνουν τις θέσεις τους. Και τους καταλαμβάνει η γνωστή ανησυχία: κουνούν τα κεφάλια τους δεξιά-αριστερά, ορθώνουν τον κορμό και το ανάστημά τους, κινούνται εξεταστικά προς κάποιες άλλες θέσεις που παραμένουν ελεύθερες. Διότι ο μέγας αρχιτέκτων και σχεδιαστής του Κτηρίου εμελέτησε και εσχεδίασε όλα τα σπουδαία και σημαντικά, αλλά δεν εδέησε να ασχοληθεί με την ταπεινή προσδοκία ότι σε ένα θέατρο οι θεατές πρέπει να μπορούν να δουν τη σκηνή. Αποτέλεσμα: από τις 15 σειρές της πλατείας, μόνο μία επιτρέπει στους θεατές να παρακολουθούν ακωλύτως. Όσο για τους εξώστες, ξεχάστε τους.
Κάποτε αρχίζει η παράσταση. Δεκαπέντε λεπτά μετά την έναρξή της, οι ταξιθέτες εξακολουθούν να υποδέχονται τους «καθυστερημένους», υποδεικνύοντάς τους θέσεις στις πίσω σειρές της πλατείας. Κλειδιά πέφτουν, τα φερμουάρ των ψεύτικων Gucci ανοίγουν για να τα υποδεχτούν, ψίθυροι, χειρονομίες επικοινωνίας με την παρέα που κάθεται μπροστά. Μετά οι Gucciξανα-ανοίγουν για να βγει η καραμέλα και να ξετυλιχτεί από το γ@@@-χαρτάκι της.
Κάποτε σταματά και αυτό. Και τότε αρχίζουν τα κινητά. Οι ηλίθιοι που θεωρούν ότι ένα κινητό ενοχλεί μόνο όταν χτυπά, αλλά όχι όταν δονείται ή όταν ανάβω την οθόνη του για να κάνω chat ή να δω αν έδερε η Δόξα Κατωκοπιάς, αποτελούν προφανώς την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας. Η αίθουσα επωφελείται έτσι από τα διαρκή ποικίλματα ενός τεχνητού φωτισμού που δημιουργεί μια παράλληλη ατμόσφαιρα και δράση, δίπλα σε εκείνη της σκηνής.
Ενίοτε δε η δράση αυτή επωφελείται και από δημιουργικά happenings, όπως εκείνο του προηγούμενου Σαββάτου, όταν στη βραδινή παράσταση προσήλθαν γονείς κραδαίνοντες το πτωχό τρίχρονο κοριτσάκι τους. Το οποίο βεβαίως δεν έβαλε γλώσσα μέσα του, διατυπώνοντας φωναχτά τις απορίες του, σχολιάζοντας και φωνάζοντας. Θεατής που υπέδειξε στους γονείς ότι το παιδί τέτοια ώρα πρέπει να είναι στο κρεβάτι του αντί σε παράσταση ενηλίκων εισέπραξε την ιταμή απάντηση της κλασικής Κύπριας μάνας: το μωρό δεν κάμνει φασαρία, και είναι αυτός που πρέπει να ντρέπεται. Ο ίδιος θεατής πληροφορήθηκε από τους ταξιθέτες, μετά το τέλος της παράστασης, ότι ο ΘΟΚ δεν έχει κανέναν περιορισμό για κατώτερο ηλικιακό όριο στις παραστάσεις του.
Ο ΘΟΚ όμως είναι ένας δημόσιος οργανισμός. Ο οργανισμός αυτός δείχνει να αδιαφορεί για το δικαίωμα των συντελεστών του να παρουσιάζουν τις παραστάσεις τους σε ένα αξιοπρεπές εξωτερικό περιβάλλον. Τους αφήνει να εμφανίζονται σε συνθήκες των μπουλούκ-ασκέρ του 19ου αιώνα. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις του ως δημόσιου οργανισμού, μία εκ των οποίων είναι και ο παιδευτικός του ρόλος. Τα σχεδιαστικά προβλήματα της Κεντρικής Αίθουσας είναι δύσκολο να επιλυθούν άμεσα – αν και το Δ.Σ. του ΘΟΚ θα πρέπει κάποτε να εξετάσει το ενδεχόμενο επανατοποθέτησης των καθισμάτων. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, μπορούν να αντιμετωπιστούν με απλές κινήσεις και οδηγίες του Διευθυντή του ΘΟΚ. Καλείται λοιπόν ο κ. Σάββας Κυριακίδης να εξετάσει την εφαρμογή των εξής:
1. Στις παραστάσεις του ΘΟΚ (πλην βεβαίως των παιδικών) δεν επιτρέπεται η είσοδος σε παιδιά κάτω των 8 ή 10 ετών.
2. Ένα λεπτό πριν από την έναρξη της παράστασης, οι πόρτες της Πλατείας κλείνουν – και δεν ξανα-ανοίγουν. Οι «καθυστερημένοι» οδηγούνται στον Εξώστη.
3. Ο οργανισμός επιμελείται ένα εύστοχο, χιουμοριστικό μήνυμα, το οποίο ακούγεται πριν από κάθε παράσταση. Κάτι σαν το εξής: «Αγαπητοί θεατές, ο ΘΟΚ σας καλωσορίζει στην αποψινή του παράσταση. Σας καλούμε για τις επόμενες δύο ώρες να παραδώσετε τους εαυτούς σας αποκλειστικά στη μαγεία του θεάτρου. Εναλλακτικά, σας καλούμε να σεβαστείτε τους διπλανούς σας. Κλείστε λοιπόν ΕΝΤΕΛΩΣ τα κινητά σας τηλέφωνα: όχι δόνηση – και μην τα ανοίγετε για κανέναν λόγο στη διάρκεια της παράστασης: το φως της οθόνης ενοχλεί.»
Ας είναι αυτά τα μικρά και ταπεινά μια πρώτη αρχή εκπολιτισμού ενός κοινού που διαρκώς εκβαρβαρώνεται.
