ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Όλοι ύποπτοι, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, στον Πολυχώρο Εστία

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά και η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να δω έργο παρόμοιας δραματουργίας

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Έριξε αυλαία την περασμένη Κυριακή (26/01) η παράσταση «Η νύχτα έχει πολλά μάτια» της Λουσίλ Φλέτσερ, που παιζόταν στον Πολυχώρο Εστία σε σκηνοθεσία του Άγι Παΐκου με μια ομάδα οκτώ συνολικά ηθοποιών, την πιο πολυπρόσωπη παραγωγή της Εστίας. Μάλιστα, το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά και η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να δω έργο παρόμοιας δραματουργίας. «Η νύχτα έχει πολλά μάτια» είναι ένα δίπρακτο θεατρικό θρίλερ με στοιχεία νουάρ, το οποίο ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1972, και που ο σκηνοθέτης κλήθηκε να το αναπαραστήσει στον μικρό χώρο που είχε διαθέσιμο, κάτι που το αξιοποίησε προς όφελός του, αφού οι λεπτομέρειες στα βλέμματα των ηθοποιών, αλλά και οι ευρυματικότατες σκηνοθετικές του προσεγγίσεις βοήθησαν την παράσταση.

Αυτό, λοιπόν, που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι η επιλογή του έργου και η τόλμη της Εστίας να το ανεβάσει, τόσο για τους πολλούς χαρακτήρες του και όσο για το είδος. Δεν έχουμε συνηθίσει από μικρούς θιάσους να ανεβάζουν πολυπρόσωπα έργα και είναι οπωσδήποτε τολμηρό να το κάνει κάποιος, δεδομένων των θεατρικών συνθηκών που επικρατούν. Σε τέτοια έργα, ο κάθε χαρακτήρας του έργου έχει τη σημασία του λόγω της ιδιαιτερότητας του είδους. Κανένας ρόλος δεν είναι λιγότερο σημαντικός από τον άλλο έστω και αν έχει μερικές μόνο ατάκες, όπως ο λοχίας Νόρρις (Χρήστος Χρυσάνθου) στην παράσταση «Η νύχτα έχει πολλά μάτια». Η ομάδα συνολικά λειτούργησε σωστά, ίσως, ωστόσο, κάποιοι ρόλοι να χρειαζόταν να ήταν περισσότερο αινιγματικοί ή να συνέχιζαν ως τέτοιοι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Όσον αφορά το δραματουργικό είδος είναι επίσης ενδιαφέρουσα η επιλογή, μεταπολεμικό αμερικανικό ραδιοφωνικό θρίλερ. Σημειώνω τη χρησιμότητα να ανεβαίνουν και τέτοιες παραστάσεις, που δεν εμπεριέχουν βαθιές αλήθειες ή άλλου είδους κοινωνικά μηνύματα. Είναι έργα στα οποία δοκιμάζεται ο ηθοποιός και ενώ μοιάζει να μη χρειάζονται οι χαρακτήρες παρά απλή υποκριτική δουλειά, οι ματιές, οι χειρονομίες, η γλώσσα του σώματος πρέπει να είναι τόσο καλά ζυγισμένοι, που όλοι να σου φαίνονται ύποπτοι. Σε αυτό το κομμάτι οι ηθοποιοί δούλεψαν και τα κατάφεραν. Η Ελεωνόρα Σερένα ξεγέλασε με εξαιρετικό τρόπο το κοινό, φάνηκε επί σκηνής ότι είχε δουλέψει τον χαρακτήρα της Έλεν Γουίλερ, το ίδιο και ο Ιάκωβος Ιακώβου, ως Τζων Γουίλερ, ένας δυναμικός χαρακτήρας που φαινόταν ύποπτος, δεν θα μπορούσε να μην ήταν. Η έμπειρη Νάτια Χαραλάμπους ως δρ Τρέισι Λέικ στη μικρή της σκηνική παρουσία στο έργο έπαιξε τον ρόλο της σωστά. Το ίδιο και ο Δήμας Δημοσθένους ως δαιμόνιος δημοσιογράφος (Κέρτις Άπλμπυ), με το δικό του ύφος αναπαράστησε εκείνον τον παράξενο γείτονα που όλοι έχουμε δει στην πολυκατοικία μας. Ο Σκεύος Πολυκάρπου, ως επιθεωρητής Γουόκερ, στάθηκε σωστά στον ρόλο του, ενώ ο Χρήστος Χρυσάνθου (λοχίας Νόρρις) με το μικρό του πέρασμα έδειξε ότι θα μπορούσε να μην είναι αυτό που δείχνει. Αν έχω κάποιες αμφιβολίες είναι για τη Σταματία Γκρέκο, την οικονόμο Σοφία, και τη Μαρία Ζίττη (Σάρα Κουκ), νιώθω ότι έμειναν λίγο εγκλωβισμένες σε επί μέρους στοιχεία του ρόλου τους, η Γκρέκο ενώ ξεκίνησε μυστηριωδώς μάς αποκαλύφθηκε απότομα και η Μαρία Ζίττη ήταν περισσότερο ενοχική για αυτό που κάνει, ωστόσο κατάφερε να διατηρήσει τον ρόλο της ύποπτης μέχρι και την τελευταία στιγμή και αυτό πρέπει να σημειωθεί. Ίσως, όμως, να ήταν η σκηνοθετική προσέγγιση τέτοια, αλλά αισθάνομαι ότι αδικήθηκαν κάπως οι ρόλοι τους. Η σκηνογραφική επιμέλεια της Μ. Παρτζίλη ήταν καθόλα επιτυχημένη, όπως και η ατμόσφαιρα που επιτεύχθηκε διά των φωτισμών.
Η δε μετάφραση του έργου λειτούργησε άριστα. Η μεταφράστρια Χλόη Βερίτη δεν έκανε καμία προσπάθεια γλωσσικής επιτήδευσης, ούτε και άσκοπους συγχρονισμούς με το σήμερα ή την Κύπρο – δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο η μετάφραση να γίνεται τροχοπέδη στο θεατρικό σανίδι.

Στο σύνολο το έργο σε κρατούσε σε αγωνία, άπαντες φαινόντουσαν ύποπτοι σε όλοι τη διάρκεια του έργου, ακόμα και η οικονόμος, που όπως είπαμε, το έχασε κάπως νωρίτερα. Είναι σημαντικό στοιχείο η διατήρηση του μυστηρίου, κάτι που πολύ εύκολα μπορεί να χαθεί, και το ότι διατηρήθηκε είναι αποτέλεσμα της καλής επεξεργασίας των ρόλων από πλευράς των ηθοποιών, τηρουμένων φυσικά όσων ειπώθηκαν παραπάνω. Λόγω της μικρής σκηνής και της σκοτεινής αίθουσας, μόλις τελείωσε η παράσταση, ένιωσα ότι τελείωσε μία κινηματογραφική ταινία, τύπου «Rear Window» (σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ, σενάριο John Michael Hayes [1954]), έφυγα από το θέατρο συζητώντας για το πώς δεν περίμενα την ανατροπή –δεν διάβασα τίποτε σχετικό πριν, αφού επρόκειτο να δω θρίλερ! Ο Πολυχώρος Εστία ανέβασε ένα διαφορετικό είδος και η επιλογή του δικαιώθηκε, αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι μια καλή παράσταση, που ο θεατής απολάμβανε, και με λίγο κρασί μπορούσε να συζητάει ώρες για την ανατροπή.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X