Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η παράσταση «Brandon» της Μαρίνας Βρόντη από την ΕΘΑΛ είναι μία προσπάθεια, αν θέλετε, γνωριμίας του κυπριακού κοινού με ζητήματα πολύ δύσκολα και σχεδόν άγνωστα στα μέρη μας ή μάλλον δεν είναι τόσο άγνωστα; Οπωσδήποτε, βέβαια, δεν είναι θέματα που απασχολούν τη δημόσια σφαίρα συνεχώς και δεν είναι τόσο εμφανή στην κοινωνία μας, ίσως διότι έχουμε μάθει να κρύβουμε καλά κάτω από το χαλί ό,τι δεν μας συμφέρει και μας κάνει να αισθανόμαστε περίεργα, ντροπή ή και αηδία. Η Μαρίνα Βρόντη πήρε μία πραγματική ιστορία και τη μετέτρεψε σε θεατρική δράση, την τοποθέτησε δραματικά στον πραγματικό της χώρο, δίνοντας τα κανονικά ονόματα στους ήρωές της, και προσδίδοντας κατά το δυνατόν εκείνο το αμερικάνικο χρώμα των μεσοδυτικών Πολιτειών, μιας Πολιτείας που κείται μακράν τόσο από τη Νέα Υόρκη όσο και από το Λος Άντζελες. Όσο και η Κύπρος από εκεί που δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος, ίσως. Εξιστορείται ένας βιασμός, μια δολοφονία και η ανεπάρκεια ενός συστήματος να προστατεύσει τον αδύναμο και τον διαφορετικό. Μιλάει για ένα έγκλημα μίσους για λόγους ταυτότητας φύλου. Δεν ξέρω πόσο μακριά βρίσκεται το περιστατικό της Νεμπράσκα από την Κόκκινη Λίμνη, από τη Λάρνακα, από τη Λευκωσία, νομίζω πάντως ότι δεν απέχει και πολύ.
Η επαρχιώτικη συμπεριφορά μας και η νηπιακή μας αίσθηση περί του διαφορετικού δεν απέχουν σίγουρα και πολύ από εκείνη την παρέα στη Νεμπράσκα. Σαφώς και δεν έχουμε λεωφόρο Συγγρού στις πόλεις μας, αλλά έχουμε σίγουρα διαφορετικούς ανθρώπους που πιθανόν να ασφυκτιούν και να στραγγαλίζονται από τα κανονικά της κοινωνίας μας. Ενδιαφέρουσα, λοιπόν, η πρόταση της Βρόντη με αυτή την παράσταση, ώστε να αντιληφθούμε εν πρώτοις ότι υπάρχει και αυτή η διαφορετικότητα, και αν βρεθούμε ενώπιόν της να μην πάθουμε συντάρταρο. Μία συγγραφική θεατρική δουλειά που μας συστήνει, σε όσους/ες τον συστήνει, έναν διαφορετικό κόσμο. Αν δεν κάνω λάθος είναι από τα πρώτα κυπριακά κείμενα με αυτή τη θεματολογία, άρα χαίρομαι που και εκεί κάνουμε μια αρχή. Στην τηλεόραση είδαμε πρόσφατα αντίστοιχης θεματολογία επεισόδιο από την πολύ επιτυχημένη σειρά της Χριστιάνας Αρτεμίου, σε σκηνοθεσία Ναστάζιας Χριστοδούλου «Κάρμα», πριν από λίγες εβδομάδες, με τον εξαιρετικό Μάριο Ιωάννου στον ρόλο ενός τρανς ατόμου.
Για να εξυπηρετήσει η Μαρίνα Βρόντη την υπόθεση και τη θεματολογία διάλεξε ηθοποιούς που μάλλον δεν της βγήκαν στο τελικό αποτέλεσμα, το επίπεδο υποκριτικής δεν ήταν το αναμενόμενο. Η σκηνοθετική γραμμή της Βρόντη ήταν συγκεκριμένη και μάλλον όχι αρκετά στα μέτρα των ηθοποιών που είχε στα χέρια της, κάτι που ίσως να τη δυσκόλεψε εν τέλει στο να παραχθεί το αναμενόμενο από εκείνη πάντα αποτέλεσμα. Η Άνθη Κάσινου ίσως να μπήκε στα πολύ βαθιά, με έναν ρόλο που θεωρώ πως χρειάζεται υποκριτικές αντοχές και ψήσιμο. Η Κάσινου προσπάθησε να δώσει τον Μπράντον Τίνα, νιώθω, με λίγη αφέλεια, που δεν έδειχνε στο κοινό μια σιγουριά σεξουαλικής επιλογής, ούτε τη σταθερότητα ενός μεσοδυτικού αγοριού ή και τον φόβο του. Πάντως, τίμησε τον ρόλο και φάνηκε ότι μπορεί να κολυμπήσει στα βαθιά, αποδεχόμενη τον ρόλο. Η Σοφία Καλλή, η Αρίστη Σπύρου και η Θέκλα Φλουρή σαν να χάθηκαν από τη γραμμή της ιστορίας, ένιωσα ότι διακατέχονταν από ένα ανεξήγητο άγχος και αυτό μάλλον δυσκόλευε την υποκριτική τους διάθεση και την εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους, ως περιφερειακά πρόσωπα, αλλά πολύ σημαντικά. Αρκετά ισχυρά ανέβηκαν στη σκηνή οι Γιώργος Ευαγόρου και Φώτης Καράλης, καθώς και ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, με το σύντομο πέρασμά του, με τον Ευαγόρου να ξεχωρίζει από τους τρεις, με το παίξιμό του να είναι αρκετά σταθερό, στα μέτρα του ρόλου του.
Το «Brandon», εν κατακλείδι, της Μαρίνας Βρόντη από την ΕΘΑΛ είναι από τις παραστάσεις εκείνες που ωριμάζουν μια κοινωνία, που ανοίγει στους θεατές ένα παράθυρο στον κόσμο, για να αντιληφθούν, αν θέλετε, ότι η αδικία και η αδικοπραγία δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο, αλλά το τέρας της μισαλλοδοξίας βρίσκεται παντού και καλό είναι να μαθαίνουμε να το αναγνωρίζουμε. Η Μαρίνα Βρόντη με το «Brandon» ακριβώς αυτό έκανε στα δικά μου μάτια, μου έδειξε ότι ο αγγελικά πλασμένος κόσμος της Κύπρου μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε Νεμπράσκα, όπως άλλωστε έγινε τέτοιες μέρες περίπου το 2019, με τις βαλίτσες σε μια άγνωστη λίμνη, χαμένη κάπου στην ενδοχώρα...
