Το Θέατρο Ένα σε συνεργασία με το Θέατρο Versus συμμετέχει φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος με μία από τις γνωστότερες και πιο απαιτητικές τραγωδίες του αρχαιοελληνικού ρεπερτορίου, τη «Μήδεια» του Ευριπίδη. Η αρχαία ελληνική τραγωδία είναι ένα δύσκολο θεατρικό είδος και το ανέβασμά του μεγάλο ρίσκο.
Ειδικά όταν ο σκηνοθέτης μπει στη διαδικασία εκσυγχρονισμών και γεφυρώματος του έργου όπως γράφτηκε από τον εκάστοτε τραγωδό με το σήμερα. Η προσπάθεια πολλές φορές αυτής της εκμοντερνισμένης εκδοχής της τραγωδίας συγκεντρώνεται στο ενδυματολογικό και σκηνικό κομμάτι του έργου. Η «Μήδεια» του Θεάτρου Ένα ήταν απογοητευτική, που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τις δικές μου και πιστεύω του μέσου θεατή, αφού δεν κατάφερε ούτε να γεφυρώσει αυτό το χάσμα με τις ενδυματολογικές και μουσικές της επιλογές αλλά ούτε να πείσει ερμηνευτικά πως παρακολουθούσαμε τον λόγο του Ευριπίδη, ο οποίος εκφερόταν με ουρλιαχτά και πνιγμένα βογκητά. Αν και οι αρχαίοι Έλληνες μας δίδαξαν το μέτρο, εντούτοις φάνηκε πως στην παράσταση δεν τηρήθηκε ουδεμία στιγμή το μέτρο, αφού όλα είχαν κοινό παρονομαστή την υπερβολή.
Η Έρικα Μπεγέτη, την οποία απόλαυσα πρόσφατα στον «Σκοτεινό άγγελο» που ανέβασε το Θέατρο Ένα, κλήθηκε να σηκώσει το βάρος του εμβληματικού ρόλου της Μήδειας, ο οποίος ηλικιακά δεν της ταίριαζε, σε ένα πολυεπίπεδο συναισθηματικά έργο. Μία πρωταγωνίστρια που αγωνιζόταν μπροστά και πίσω από τη σκηνή ουρλιάζοντας, με κάποιες καλές ερμηνευτικά στιγμές, χωρίς, όμως, καμία καθοδήγηση ώστε αυτή η υπερβολή να φτάσει σε μία υποκριτική κορύφωση.
Μία Μήδεια να βολοδέρνει και να χτυπιέται, βραχνιασμένη επί σκηνής, ενδεδυμένη ως επαίτης που φάνταζε αβοήθητη σκηνοθετικά και είχε κληθεί να κολυμπήσει στα βαθιά μόνη της. Η ηρωίδα περιστοιχιζόταν από ένα άνευρο, λειτουργικά ατελέσφορο, ασυντόνιστο αρκετές φορές χορό, ντυμένο με νυχτικιές και ένα επιτηδευμένο Ιάσονα, ντυμένο ως ξεπεσμένο ροκ σταρ, που μου έδωσε την εντύπωση πως είχε παρκάρει απ’ έξω τη μηχανή του. Η σκηνοθετική λειτουργία και η ερμηνευτική προσέγγιση των ρόλων με γέμισε ερωτηματικά και απορίες μέχρι που δεν κατανόησα τη μουσική επιλογή από μικρασιάτικους ήχους και αμανέδες από τον Χορό.
Επίσης, δεν κατανόησα την παρουσία των δύο παιδιών της Μήδειας επί σκηνής, τα οποία θα μπορούσαν να «εμφανίζονται» με πολλές άλλες εναλλακτικές επιλογές και τρόπους. Το κατακόκκινο φωτισμένο σκηνικό μάρτυρας της παιδοκτονίας της Μήδειας στο τέλος της παράστασης ήταν ίσως η πιο όμορφη στιγμή όπως ακριβώς και το σκηνικό, το οποίο στο τέλος μετατρέπεται στο ιπτάμενο άρμα που σέρνουν φτερωτοί δράκοντες με το οποίο φυγαδεύτηκε η Μήδεια από την Κόρινθο. Ένα στοιχείο που μνημόνευε κατά κάποιο τρόπο τη χρήση του γερανού στις αρχαίες τραγωδίες την εποχή των μεγάλων τραγωδών. Το θετικότερο όλων ήταν η μαζική προσέλευση του κόσμου, ο οποίος γέμισε σχεδόν ασφυκτικά το Σκαλί Αγλαντζιάς.
