Του Απόστολου Τομαρά
Παρακολουθώντας κάποιος, όλες αυτές τις πανηγυρικές εκδηλώσεις στα κατεχόμενα για την επέτειο ανακήρυξης του παράνομου μορφώματος Ντενκτάς και Άγκυρας, εύλογα διερωτάται αν μπορεί να υπάρξει η Κύπρος, κάποια στιγμή ως μια ενιαία κρατική οντότητα. Παρακολούθησα την άνοδο Ακιντζί στην ηγεσία των Τ/κ, και έζησα από κοντά το κλίμα που επικρατούσε τη βραδιά της εκλογής του.
Είδα τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν σε μεγάλη μερίδα οπαδών του για το Κυπριακό. Πως συνάδουν όλα αυτά με τους εορτασμούς για μια αποσχιστική οντότητα, που την αναγνωρίζει μόνο η χώρα που την δημιούργησε με την δύναμη των όπλων; Την περίοδο που στα κατεχόμενα κυριαρχούσε η μορφή του Ραούφ Ντενκτάς οι Τ/κ παρουσιαζόντουσαν, λίγο πολύ, και οι ίδιοι ως θύματα της εισβολής και κατοχής. Και δυστυχώς αυτή την αντίληψη, κάποιοι, την μετάφεραν και στις ελεύθερες περιοχές.
Παρακολουθώ τους εορτασμούς στα κατεχόμενα από την εποχή που στο τιμόνι των Τ/κ βρισκόταν ο αδιάλλακτος, Ραούφ Ντενκτάς. Τους παρακολούθησα και αργότερα όταν ήλθε, ο σύντροφος και φίλος του Δημήτρη Χριστόφια Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, και τελευταία ο Λεμεσιανός Μουσταφά Ακιντζί.
Ούτε και τότε, ούτε και τώρα, διαπίστωσα κλίμα δυσαρέσκειας από τους Τ/κ, με εξαίρεση την περίοδο των δημοψηφισμάτων. Τουναντίον, την πρώτη φορά που βρέθηκα στην κατεχόμενη Λευκωσία για τους πανηγυρισμούς εισβολής του 1974, διερωτήθηκα γιατί οι συμπατριώτες μας Τ/κ να θέλουν διάλυση του μορφώματος που δημιουργήθηκε με αίμα και πόνο, προς χάρην της συνένωσης. Και αν για το μακαρίτη Ντενκτάς και Έρογλου ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για κοράκια, δεν συνέβαινε το ίδιο με τους Ταλάτ και Ακιντζί που εμφανίσθηκαν ως περιστέρια;
Την απάντηση, μου την έδωσε ο Γιώργος Περδίκης παραμονές εκλογής του Μουσταφά Ακιντζί. Μου εκμυστηρεύτηκε τη συζήτηση που είχε, με Τ/κ πολιτικό στον οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία δεν προκαλεί αλλεργία. Και εγώ να εκλεγόμουν «Πρόεδρος», του είπε δεν θα έκανα τίποτε λιγότερο από αυτά που έκανε ο Ταλάτ, με μια Τουρκία να κλείνει στρόφιγγες και να κόβει τις επιταγές. Τα λόγια του αποδείχθηκαν σοφά, όταν έκατσε η σκόνη της εκλογής Ακιντζί.
Αφομοιώθηκε πλήρως από το κατεστημένο εκπροσωπώντας το επάξια. Όπως το έπραξαν οι προκάτοχοί του, δεξιοί και αριστεροί όπως ενδεχομένως και απλοί Τ/κ. Υπό το πρίσμα αυτό, μπορεί κάποιος να πάρει στα σοβαρά ότι η διαδικασία επίλυσης του πολιτικού προβλήματος είναι κυπριακής ιδιοκτησίας;
Για τους Τ/κ, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, η προτεραιότητα δεν είναι η Κύπρος αλλά η μητέρα πατρίδα. Και αν κάποτε υπήρχε το άλλοθι του σκληρού Ντενκτάς, αποδείχθηκε δυο φορές ότι στα κατεχόμενα δεν υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι θα σταθούν απέναντι στη μητέρα πατρίδα τους. Ασχέτως αν το 2004 κάποιοι εξ αυτών ήταν στις πλατείες της κατεχόμενης Λευκωσίας και έβριζαν τον Ερντογάν και την Τουρκία.
