Του Γιώργου Κακούρη
Την Τρίτη, ο Ε/Κ διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης μιλούσε σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου Λευκωσίας για την πορεία του Κυπριακού. Και εξέφρασε την ανησυχία του για τα όσα συμβαίνουν στην Αμμόχωστο και τα κατεχόμενα. Είπε πως «αν δεν γίνει κάτι χτες» θα είναι αργά. Και πρόσθεσε πως ίσως βρισκόμαστε στην «τελική φάση της πλήρους καταστροφής των προοπτικών και της λύσης και της επανένωσης του τόπου».
Σαφώς και ο κ. Μαυρογιάννης έχει δίκαιο - κάτι πρέπει να γίνει το συντομότερο για το ζήτημα των Βαρωσίων αλλά και στο Κυπριακό, αλλιώς μιλάμε για το τέλος της προσπάθειας διευθέτησης του Κυπριακού σε πλαίσιο που να αφορά τη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ενιαίου ομοσπονδιακού κράτους.
Ο κ. Μαυρογιάννης μπορεί να πιστωθεί και για το ότι πολλές φορές είπε δημόσια πως βρισκόμαστε όχι στο παρά πέντε αλλά στο «και πέντε» του Κυπριακού, δηλαδή στην παράταση και στα πέναλτι. Η ανάλυσή του με την πάροδο των χρόνων ήταν σε κάθε φάση σωστή.
Χθες έκανε μια παραδοχή που ίσως δεν ξανακούστηκε από την πλευρά της κυβέρνησης, κάνοντας λόγο για «μεγάλη αποτυχία του αφηγήματός μας». Εννοούσε το ότι πέρα από τα σύνορά μας και την κυπριακή πολιτική φούσκα, η διεθνής κοινότητα ακόμα πιστεύει πως το 2004 η ε/κ πλευρά ήταν αδιάλλακτη. Σήμερα, είπε, «όλος ο κόσμος περιλαμβανομένης και της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης σε εμάς, πιστεύει ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εγκατέλειψε τη διάσκεψη» στο Κραν Μοντανά το 2017.
Τα είπαμε πολλές φορές για το τι πιστεύει ο καθένας ότι έγινε το 2017 - αρκετοί αντιλαμβανόμαστε πλέον πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έβαλε πολλαπλά αυτογκόλ στο Κρανς Μοντανά τα οποία η Τουρκία φροντίζει να εκμεταλλευτεί.
Αλλά αν η κυβέρνηση έχει δίκαιο και η Τουρκία φέρει την αποκλειστική ευθύνη, τότε η αποτυχία του αφηγήματος μας είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Επιχειρεί ο κ. Μαυρογιάννης να διαχωρίσει τη θέση του από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ενόψει της επιδείνωσης της κατάστασης; Να προειδοποιήσει πολίτες και πολιτικούς λέγοντας δύσκολες αλήθειες δημόσια; Να προετοιμάσει τη δική του διεκδίκηση του προεδρικού αξιώματος σε δύο χρόνια;
Αυτά αφορούν τον ίδιο. Το ερώτημα ωστόσο αυτή τη στιγμή είναι πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε μια κυβέρνηση που δεν ενέργησε γνώριζε καλά και αρκετά χρόνια πριν τις προθέσεις της Τουρκίας για την περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων, γνώριζε τις προτάσεις που υπήρχαν από Ε/Κ διπλωμάτες και εμπειρογνώμονες για ξεκλείδωμα της διαπραγμάτευσης μέσω σειράς ΜΟΕ για το Βαρώσι, γνώριζε πως ο Μουσταφά Ακιντζί ήταν έτοιμος να βοηθήσει τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να συνεχίσουν την προσπάθεια στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες.
Σήμερα η κυβέρνηση άρχισε ξανά να μιλά για ΔΔΟ, αξιοποιεί την ΕΕ και τις ΗΠΑ για να διασφαλίσει το πλαίσιο λύσης. Όμως για χρόνια με την απραξία της εξάντλησε τον χρόνο του Ακιντζί, και άφησε το περιθώριο στον Ερσίν Τατάρ να εξουδετερώσει όποιες πρακτικές προτάσεις για το Βαρώσι και τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων με την βοήθεια της Τουρκίας η οποία δεν έχει κανέναν λόγο και συμφέρον να μας διευκολύνει.
Όσοι λοιπόν αναζητούν διαφοροποιήσεις στα λεγόμενα του κ. Μαυρογιάννη και άλλων αξιωματούχων, ή στη στάση του ΔΗΣΥ, ή αναζητούν πού χάθηκε η φιλελεύθερη πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος, νομίζω περιμένουν άδικα. Η ρήξη που έπρεπε να γίνει στο κυβερνητικό στρατόπεδο όταν βάλαμε το αυτογκόλ στο Κραν Μοντανά, είχε τέσσερα ολόκληρα χρόνια να γίνει. Και δεν έγινε.
Πλέον ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο Χάρης Γεωργιάδης, φαίνονται να αναμένουν να εξαντληθεί ο χρόνος της προεδρίας Αναστασιάδη. Η αντιπολίτευση είναι εντελώς απούσα καθώς μετρά τα κουκιά της, ούτε καν για τις προεδρικές, αλλά για τις δικές της εσωτερικές διεργασίες.
Ναι, έπρεπε να είχε γίνει κάτι χθες για την Αμμόχωστο, και ευρύτερα για το Κυπριακό. Όμως δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς διατεθειμένος να το κάνει.
