ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πώληση αέρα

Του Γιώργου Κακούρη

Του Γιώργου Κακούρη

Φίλος, χρόνια δημοσιογράφος, σήμερα σε μια διαφορετική δουλειά αλλά με το βίτσιο να συνεχίζει να παρακολουθεί στενά και να ενδιαφέρεται έντονα για τα όσα συμβαίνουν, εκνευρίστηκε όταν ενημερώθηκε για την μεγαλειώδη συμμαχία της ΕΔΕΚ και της Συμμαχίας Πολιτών σε ένα «αντιδιζωνικό μέτωπο».

Και όχι μόνο «αντιδιζωνικό μέτωπο», αλλά «αντιδιζωνικό μέτωπο αντίστασης», βεβαίως.

«Τα χειρότερα γίνονται πραγματικότητα, το Βαρώσι άνοιξε, έχουμε ένα κράτος-μαφία να εδραιώνεται ακόμα περισσότερο στον βορρά και αυτοί πουλάνε αέρα» μου έγραψε, χρησιμοποιώντας πολύ πιο έντονους χαρακτηρισμούς.

«Οι πολιτικοί δεν θα έπρεπε να μπορούν τόσο εύκολα να πουλούν αέρα και να καθαρίζουν» πρόσθεσε.

Είναι απίστευτο. Μια πολιτική τάξη που συνδυάζει (σε διαφορετικές αναλογίες σε κάθε κόμμα και άτομο) την λογική της αρπαχτής, την τσαπατσουλιά, την επιφανειακή κρίση, τον πρόσκαιρο τακτικισμό, τον φόβο της ευθύνης και την απροθυμία της διαφοροποίησης από τις ανοησίες που γεννούν όλα τα προηγούμενα, προσπερνά την πλήρη κατάρρευση του Κυπριακού που προκαλεί η ίδια η δική της αλλοπρόσαλλη προσέγγιση. Και το κάνει με μερικές ατάκες και χωρίς το παραμικρό άγχος.

Η κυβέρνηση ξόδεψε τρία χρόνια χωρίς πρωτοβουλίες στο Κυπριακό και έναν χρόνο χωρίς καμία ενέργεια για αποτροπή της δεδηλωμένης πρόθεσης της Τουρκίας να αλλάξει το στάτους κβο στο Βαρώσι και όχι μόνο. (Και όχι, το «πείτε μου τι μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε» δεν είναι απάντηση. Καλύτερα, πείτε μου και παρουσιάστε τι συγκεκριμένα έκανε η κυβέρνηση, και σε ποια στρατηγική το βάσισε).

Σήμερα που τα αποτελέσματα της απραξίας είναι προφανή, με την Τουρκία να έχει κλέψει τις εκλογές στα κατεχόμενα και να αλλάζει τη βάση λύση του Κυπριακού, κανείς πολιτικός δεν νοείται να μην έχει κάτι άλλο να πει πέρα από, για παράδειγμα, κουραστικές κοινοτυπίες για τη διζωνικότητα. Και να αναμένει μάλιστα πως αυτές θα του δώσουν και εκλογικό έρεισμα!

Είναι παράδοξο το ότι οι πολίτες δεν τιμωρούν αυτή την γενικευμένη ανικανότητα αντίληψης και ανάληψης δράσης. Ίσως γιατί έχουν πειστεί από το επιχείρημα πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει «με αυτή την Τουρκία» (με ποια Τουρκία αλήθεια μπορεί να γίνει - και πότε;) ή έχουν συμβιβαστεί με τα πράγματα ως έχουν και ψηφίζουν χωρίς να έχουν πραγματικά ως κριτήριο το Κυπριακό.

Όπως πάντα, όσο οι εξελίξεις δεν τρέχουν, μόνο μειοψηφίες ασχολούνται με το Κυπριακό. Είτε οι μειοψηφίες που ‘γοράζουν αυτά τα επιχειρήματα και συντηρούν έναν πυρήνα κομματιδίων του λεγόμενου «κέντρου» (και όπου χάνονται δεκάδες στελέχη με νέες ιδέες και προοπτικές γιατί υπακούν στις μετριότητες που στήνουν και ξεστήνουν παραμάγαζα, ή που αναλαμβάνουν και διαλύουν κόμματα). Είτε οι μειοψηφίες που διαδηλώνουν μόνες κατά της διχοτόμησης.

Αν λείπει κάτι από την ταυτότητα του πολίτη στην Κύπρο είναι η παραγωγή πολιτικής σκέψης. Η αρμοδιότητα της διαχείρισης του κράτους και της κοινωνίας δεν έχει απλώς ανατεθεί στους πολιτικούς, έχει ουσιαστικά παραδοθεί στα κόμματα.

Το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο στην ε/κ κοινωνία θέλει τους πολίτες να δίνουμε στα κόμματα τη δυνατότητα και το καθήκον να κατευθύνουν τον τρόπο λειτουργίας του κράτους, να επιλέγουν τις πολιτικές, να ρυθμίζουν την οικονομία. Δεν ζητάμε όμως ως αντάλλαγμα για την ψήφο μας μια στοιχειώδη προσπάθεια.

Επιλέγουμε κόμμα ή υποψήφιο βάσει ορισμένων θεμάτων ή προτεραιοτήτων και δίνουμε λευκή επιταγή για τα υπόλοιπα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως ψηφίζουμε οπαδικά ή «όπως ψήφιζαν οι γονείς μας». Αλλά η ταυτότητα μας ανήκει σε έναν πολιτικό χώρο, βάσει της γενικής στάσης μας στο Κυπριακό, ή της κοινωνικής μας θέσης, ή του τι θεωρούμε προτεραιότητα, αντί ο πολιτικός χώρος να είναι ένα μέρος των δικών μας ταυτοτήτων.

Ένα κόμμα δημιουργείται θεωρητικά όταν μια ομάδα ανθρώπων με κοινές προσεγγίσεις και ανησυχίες σε έναν πυρήνα θεμάτων συνθέτουν τις απόψεις τους σε ένα συνεκτικό μενού διακυβέρνησης και πρακτικών κατευθύνσεων για τη λειτουργία της κοινωνίας.

Βάζουν στο πλάι ή βρίσκουν μια μέση οδό στα θέματα όπου υπάρχει μερική διαφωνία και ζητούν την ψήφο μελών και υποστηρικτών. Αφήνουν ανοιχτές τις δομές έτσι ώστε αυτά τα οποία προωθούν και τα όσα εφαρμόζουν να είναι αυτά που συλλογικά ζητούν όσες και όσοι που το αποτελούν.

Δεν μπορώ να πω χωρίς περισσότερο χώρο και χρόνο πόσα και ποια κυπριακά κόμματα δημιουργήθηκαν με τον πιο πάνω τρόπο και πόσα προσπαθούν πραγματικά να λειτουργήσουν δημοκρατικά. Ούτε βεβαίως να ισοπεδώσω - προσπάθειες και τάσεις προς την ανοιχτή πολιτική μπορούν να υπάρξουν σε όλους τους χώρους.

Όμως μπορούμε να δεχτούμε πως τα κυπριακά κόμματα κατά κανόνα - όπως και να ξεκίνησαν - έχουν ιδιαίτερη ροπή στον αρχηγισμό και στην εξυπηρέτηση συμφερόντων μιας όλο και στενότερης ομάδας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, αρχηγοί και αρχηγίσκοι μπορούν πολύ εύκολα να πουλούν αέρα. Ειδικά στο Κυπριακό. Όπου τίποτα δεν αλλάζει για μακρές χρονικές περιόδους, καθιστώντας κάθε γενικόλογη δήλωση εύκολα αποδεκτή. Η ποιότητα του προϊόντος δοκιμάζεται όταν τα πράγματα αλλάζουν δραματικά, σαν ξαφνικά, όποτε όλες οι τάσεις που συσσωρεύονταν για χρόνια κορυφώνονται ταυτόχρονα.

Αν το αποτυχημένο - ειδικά στο Κυπριακό - ε/κ πολιτικό σύστημα επιζήσει και αυτού του τσουνάμι, αυτό μάλλον σημαίνει πως οι πολίτες έχουν πειστεί από δεκαετίες πώλησης πολιτικού κοπανιστού αέρα.

Είναι κρίμα να επιτρέπουμε στους πολιτικούς μας «ηγέτες» να αφήνουν την Τουρκία ανενόχλητη και να μας πουλούν ατάκες για «εθνικά τσουνάμια», «τσιμεντώματα», «σωστά περιεχόμενα» και «αντιδιζωνικά μέτωπα» χωρίς την παραμικρή πολιτική επίπτωση.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Γιώργου Κακούρη

Γιώργος Κακούρης: Τελευταία Ενημέρωση

X