ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ενόσω χάναμε το Βαρώσι

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Το Πάσχα του 2003, η κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου παρακολουθούσε με αμηχανία, τα οδοφράγματα να ανοίγουν. Θα έλεγε στους Ε/κ να μην πάνε στα σπίτια τους ή θα παρακολουθούσε αμέτοχη τις ουρές στα σημεία προσέλευσης; Το Προεδρικό ενημέρωνε ανεπίσημα τα ΜΜΕ πως θα πρέπει να αποθαρρυνθούν οι πολίτες να μεταβούν στα Κατεχόμενα. Ήταν, όπως σημείωναν, άλλωστε, ένα τέχνασμα που στόχο είχε την έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους μέσω της επίδειξης διαβατηρίων.

Όμως η αμηχανία είχε προηγηθεί 20 χρόνια προηγουμένως όταν ο Τ/κ ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς προχωρούσε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Τότε όμως, η φημολογία της ανακήρυξης του καθεστώτος ενισχυόταν για καιρό, με τον πρόεδρο Σπύρο Κυπριανού να επιμένει πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί καθώς είχε ένα «ττόππι» διαβεβαιώσεις από ξένους.

Τα όσα ακολούθησαν των καφενειακού τύπου εκτιμήσεων του Σπύρου αποτελούν ιστορία. Έχουμε κουράσει και έχουμε κουραστεί. Η ιστορία όμως είναι εδώ και θα έπρεπε να μας θυμίζει πως κάθε φορά που υποτιμούσαμε τον κίνδυνο, κάθε φορά που το στρατηγικό μας πλάνο περιοριζόταν στο να καταγγείλουμε τα όσα κακά μας βρίσκουν στη διεθνή κοινότητα, δεν μας βγήκε σε καλό.

Σήμερα το Βαρώσι χάνεται. Στον δημοτικό κήπο δεκάδες δημοτικοί υπάλληλοι εργάζονται εντατικά για τη φιέστα Ερντογάν. Ένας κήπος που άλλοτε φιλοξενούσε τη γιορτή του πορτοκαλιού. Αφίσες του Τούρκου προέδρου έχουν κατακλύσει τους δρόμους, οι δρόμοι ασφαλτοστρώνονται, το τζαμί αναπαλαιώθηκε, το παραλιακό μέτωπο οργανώνεται, στέλνοντας το μήνυμα πως το Βαρώσι μετατρέπεται σιγά σιγά στο νέο τουριστικό προορισμό. Και οι εκτιμήσεις για τις εξαγγελίες Ερντογάν είναι συγκεκριμένες. Ότι δηλαδή θα ανοίξει πιλοτικά το 3% της περίκλειστης πόλης που θα λειτουργήσει ως μοντέλο για το άνοιγμα όλης της περίκλειστης στη συνέχεια. Ότι θα καλέσει τους Ε/κ πολίτες είτε να επανεγκατασταθούν, είτε να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων της Τουρκίας, είτε κάτι πιο σύνθετο.

Το βάρος του τραγικού διλήμματος θα πέσει στην ουσία, στους ίδιους τους Βαρωσιώτες. Όλους αυτούς που για 47 χρόνια έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση για να διαχειριστεί το σπίτι τους. Θα επιστρέψουν, διασφαλίζοντας μεν ότι η περιουσία ανήκει στους ίδιους και σε κανέναν άλλο, έστω κι αν είναι υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, αναγνωρίζοντας εμμέσως το ψευδοκράτος;

Όμως ότι το Βαρώσι κινδύνευε να χαθεί ήταν πολύ καλά γνωστό εδώ και καιρό. Η Τουρκία αποθρασύνεται όλο και περισσότερο και ούτε οι προειδοποιήσεις, ούτε οι ανακοινώσεις των Βρυξελλών ή του Συμβουλίου Ασφαλείας την περιορίζουν. Αυτό δεν δίνει άλλοθι στην Τουρκία. Γνωστοί ήταν όλοι οι σχεδιασμοί, γνωστές και οι προκλήσεις. Σε αυτές τις προκλήσεις όμως χώρο δεν έπρεπε να είχαν οι τακτικισμοί. Και λέμε τακτικισμοί γιατί η πολιτική των τελευταίων τεσσάρων χρόνων δυστυχώς καταδεικνύουν πως προσπαθούμε απλώς να βγάλουμε τη μέρα. Ψάχναμε ποιο ήταν το πλαίσιο Γκουτιέρες, καταγγέλλοντας τον κακό Αϊντε για προδοσία. Ρίχναμε νέες ιδέες αποκεντρωμένης ομοσπονδίας όποτε στριμωχνόμασταν, όμως ουδέποτε μπήκαμε στην ουσία να συζητήσουμε τι αφορά όλο αυτό. Και δεν μπαίναμε στην ουσία, καθώς δεν μας αφορούσε. Οι πολιτογραφήσεις κυλούσαν ρολόι, τα δικηγορικά, οι developer και οι ελεγκτικοί οίκοι γέμιζαν με ζεστό χρήμα και το αέριο θα μας μετέτρεπε σε κροίσους. Ακριβώς για να μη χαλάσει όλη αυτή η συνταγή, βολιδοσκοπούσαμε για νέες ιδέες που αποτελούσαν στην ουσία συνομοσπονδία. Χαρίζοντας τη μισή μας πατρίδα.

Όμως οι ευθύνες για όλο αυτό, δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση. Αφορούν και όλους εκείνους τους πολιτικούς που θεωρούσαν όλο αυτό τον καιρό την περίκλειστη μια μικρή γειτονιά, που πουλούσαν ανέξοδα πατριωτισμό και μέσω συνθημάτων θεωρούσαν πως θα προκαλούσαν κόστος στην Τουρκία. Όλους αυτούς που στο παρασκήνιο συναινούσαν σε ένα βελούδινο διαζύγιο. Ευθύνη όμως έχουμε και όλοι εμείς. Πόσοι αλήθεια από μας θεωρούμε προτεραιότητα να σωθεί το Βαρώσι; Πόσοι πιστεύουμε πως θα βρεθεί λύση; Και κυρίως, πόσοι από μας εργαζόμαστε γι’ αυτό;

Σήμερα, ανεξαρτήτως των εξαγγελιών Ερντογάν το Βαρώσι χάνεται. Και από τη στιγμή που το Βαρώσι χάνεται, μπαίνει, όπως πολύ σωστά είπε ο πρόεδρος, η ταφόπλακα στο Κυπριακό. Το ερώτημα είναι τι έκανε ο ίδιος, πέραν του να βλέπει να μπαίνει η ταφόπλακα στο Κυπριακό. Μία ταφόπλακα που μπήκε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Αλήθεια έκανε κάτι για να το αποτρέψει; Και κυρίως, είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη, όλων αυτών των ανέξοδων τακτικισμών που ακολούθησε, ενόσω χάναμε το Βαρώσι και η ταφόπλακα μας καταπλάκωνε;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση

X