Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τους διαδικτυακούς ολοφυρμούς πολιτικών προσώπων για την επέτειο της εισβολής, τις δακρύβρεχτες αναρτήσεις για τις σειρήνες που μας ξύπνησαν άλλη μια φορά, ομολογώ πως τις έβλεπα πάντα με σχετική επιφύλαξη. Η ιστορία είναι εκεί και μας θυμίζει άλλωστε πως θα έπρεπε να κρατάμε μικρό καλάθι μπροστά σε αυτούς που νιώθουν την ανάγκη να διαφημίζουν τον πατριωτισμό τους. Όπως μικρό καλάθι έπρεπε να κρατούσαμε και κατά τον προεκλογικό με όλους τους υποψηφίους που καπηλεύτηκαν φωτογραφίες ηρώων του 55-59 για να βάλουν από κάτω τις υπογραφές τους, νιώθοντας πως έτσι θα κερδίσουν πόντους. Μικρό καλάθι γιατί αποτελεί μία σύγχρονη τυμβωρυχία. Όπως τυμβωρυχία επιτελούν όσοι όψιμα θυμήθηκαν σήμερα το Βαρώσι. Όλοι αυτοί που κλαίνε επί των ερειπίων, αφότου δηλαδή χάθηκε και φροντίζουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είτε να βγάλουν την ουρά τους εκτός αποστασιοποιημένοι είτε να αποκτήσουν από όλο αυτό πολιτικούς πόντους. Ο πατριωτισμός αποδεικνύεται από την πολιτική συνέπεια, την ειλικρίνεια λόγων και πράξεων χωρίς περαιτέρω θορύβους.
Υπάρχει, ωστόσο, μια χρυσή τομή μεταξύ των όψιμων συναισθηματικών εξάρσεων και της παντελούς έλλειψης ενσυναίσθησης στην πολιτική. Όσοι ετοιμάζονται να πουν πως είναι υποκριτικό 47 χρόνια μετά την εισβολή και τη στιγμή που όλοι συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά να αναμένουμε από τον πρόεδρο να πενθεί θα απαντήσουμε πως στην πολιτική όλα έχουν και τον συμβολισμό και τη χρονική τους συγκυρία. Ιδιαίτερα όταν οι συμβολισμοί μιας πολιτικής συμπεριφοράς παράγουν πολιτική σκέψη και κοινωνική συνείδηση.
Ο πρόεδρος και ο περίγυρός του έχουν αποδείξει πολλές φορές την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης. Από τα μπουζούκια των θυγατέρων αμέσως μετά το κούρεμα, την ανάρτηση του γαμπρού «μη βιάζεστε, έχει αρκετά για όλους» όταν στήνονταν ουρές έξω από τις ATM μετά το κούρεμα καταθέσεων, μέχρι και το κουβανέζικο πάρτι της Ινώς, αμέσως μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα. Λίγες ώρες μετά δηλαδή που ο Αντόνιο Γκουτιέρες ευχόταν καλή τύχη σε Κύπριους του Βορρά του Νότου και προϊδέαζε για τις τραγικές εξελίξεις που θα εκτυλίσσονταν.
Ακολούθησαν οι αναρτήσεις ξεφαντώματος στις Σεϋχέλλες, όταν οι εκπαιδευτικοί μαζεύονταν σωρηδόν έξω από το Προεδρικό και προκαλούσαν την πρώτη κρίση της δεύτερης διακυβέρνησης Αναστασιάδη, μέχρι και τη spectacular ανάπτυξη της Λεμεσού που διαφήμιζε ο κ. Μισιρλής, την ώρα που η Κύπρος γινόταν διεθνώς περίγελος με τα χρυσά διαβατήρια.
Είχαμε ωστόσο την αίσθηση πως σε όλο αυτό το ρεζίλεμα και του θεσμού και του τόπου έβαλε τελεία μετά και την αποκάλυψη της στιχομυθίας του προέδρου με την Έμιλυ Γιολίτη πως η ίδια και ο τρόπος ζωής της πλήττουν την εικόνα του. Οι φωτογραφίες του ωστόσο να ξεφαντώνει το περασμένο Σάββατο στα μπουζούκια της Αθήνας, ήταν η αντανάκλαση της θεσμικής παρακμής. Όχι μόνο για τη θλιβερή επιλογή διασκέδασης, αλλά και για τη χρονική συγκυρία.
Και μένουμε στη συγκυρία όχι γιατί ήταν μία ακόμη επέτειος της τουρκικής εισβολής. Ήταν γιατί λίγες μέρες προηγουμένως, ο Τούρκος πρόεδρος εξήγγειλε το πιλοτικό άνοιγμα του 3,5% της περίκλειστης πόλης. Ήταν γιατί ο πρόεδρος μία μέρα πριν από το γλέντι απαιτούσε από τη διεθνή κοινότητα να δει τις τουρκικές εξαγγελίες ως μία ακόμη εισβολή.
Το πιο προκλητικό, ωστόσο, είναι ότι προτού αποχωρήσει φρόντισε να διχάσει την κυπριακή κοινωνία, σε Βαρωσιώτες και άλλους πρόσφυγες. Φρόντισε μάλιστα να παραδώσει μαθήματα πατριωτισμού στους πρώτους, ότι αν επιλέξουν να επιστρέψουν θα γίνουν εν πολλοίς συνεργοί του κατοχικού καθεστώτος και τους έβαλε ενώπιον τραγικών διλημμάτων.
Ο πρόεδρος λοιπόν στον Τάκη Ζαχαράτο και την Άντζελα Δημητρίου, ενώ λίγες ώρες προηγουμένως προσπαθούσε να πείσει τους ξένους για τη σοβαρότητα της κατάστασης και ενόσω ο Τούρκος πρόεδρος προκαλούσε νέα τετελεσμένα. Και αν ο πρόεδρος και η κυβέρνησή του θέλουν να λήξουν τη θητεία τους, θυμίζοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου της παρακμής είναι δικό τους θέμα. Ίσως και να μην ασχολούμασταν καν, αν δεν ήμασταν συνιδιοκτήτες αυτού του τόπου. Ενός Βαρωσιού που χάνεται και ενός τόπου που κινδυνεύει με την οριστική διχοτόμηση.
