Του Ονασαγόρα
Αντιδράσεις προκαλούν τα νέα μέτρα για περιορισμό της κυκλοφορίας που ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας. Κι αυτό με το επιχείρημα ότι οι πολλοί, ευσυνείδητοι πολίτες τιμωρούνται επειδή λίγοι και ασυνείδητοι παρανομούν. Επιπλέον αρκετοί υποστηρίζουν ότι η πρόνοια για έλεγχο στα σπίτια με στόχο να διαπιστωθεί εάν υπάρχουν σε αυτά άλλα άτομα εκτός των μονίμων κατοίκων παραπέμπει σε άλλες εποχές. Πρόκειται για επιχειρήματα που έχουν κάποια βάση και γι' αυτό είναι και απολύτως σεβαστά. Ωστόσο το ερώτημα σε αυτή ειδικά την φάση δεν είναι κατά πόσον τα νέα, πιο αυστηρά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση είναι άδικα αλλά αν είναι απαραίτητα. Με τον θανατηφόρο ιό να σκοτώνει μαζικά ακόμα και άτομα σε νεαρές ηλικίες, να έχει φέρει τα πάνω κάτω σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, να απειλεί τα συστήματα υγείας και οικονομίας του πλανητη με κατάρρευση και με ορισμένους να συμπεριφέρονται εντελώς ανεύθυνα, δεν θα έπρεπε να υπάρχει αμφιβολία για τις προτεραιότητες και τη στόχευση των μέτρων.
Κάποιοι μάλιστα βρήκαν ευκαιρία να εκστρατεύσουν ξανά κατά της κυβέρνησης επανερχόμενοι στο κλείσιμο των οδοφραγμάτων και να την κατηγορήσουν ότι δεν μερίμνησε να κλείσει έγκαιρα τα αεροδρόμια από τα οποία εισήλθε ο ιός και βιάστηκε να κλείσει τα οδοφράγματα. Αποφεύγουν ωστόσο να ξεκαθαρίσουν πως για σωστή πρόληψη θα έπρεπε και τα οδοφράγματα και τα αεροδρόμια και τα λιμάνια να είχαν κλείσει και οι έλεγχοι να είχαν αρχίσει έγκαιρα. Ποια θα ήταν η κριτική τους αν το πρώτο κρούσμα ερχόταν από τα κατεχόμενα; Έτυχε και δεν ήρθε από εκεί... Εκτός κι αν έχουν διαγράψει από τη σκέψη τους ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η εύκολη κριτική γίνεται ακόμα πιο... εύκολη σε μια περίοδο που υπάρχει άπλετος χρόνος και πολλοί περνούν τις ώρες τους μπροστά από ένα πληκτρολόγιο.
Θα πρέπει ωστόσο να διερωτηθούμε όλοι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο τον ρόλο που μπορούμε να παίξουμε και την προσωπική ευθύνη που αναλαμβάνουμε. Είτε είμαστε πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε όψιμοι σχολιογράφοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε οργισμένοι συνομιλητές με συγγενείς και φίλους. Να αποφασίσουμε κατά πόσο θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι με ιδέες και προτάσεις που θα ενισχύσουν την προσπάθεια για προστασία εμάς, των δικών μας, του πληθυσμού ευρύτερα ή θα επιμένουμε στην κριτική για την κριτική και να συντηρήσουμε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και... όποιον πάρει ο χάρος.
Την ώρα που επικρίνουμε με δριμύτητα την κυβέρνηση ότι εφαρμόζει πολιτικές παραβίασης της οικογενειακής μας ζωής και γαλήνης ας διερωτηθούμε εάν μιλάμε για την ίδια κυβέρνηση που δεν την θεωρούσαμε ικανή να οργανώσει τα πιο βασικά… Όντως ξαφνικά η ίδια κυβέρνηση έχει την ικανότητα, το... κέφι και τη διάθεση να ρίχνει κλεφτές ματιές στα σπίτια μας, να σπαταλά ανθρώπινους και άλλους πόρους για να χτίσει αστυνομικό κράτος τη στιγμή που οι ΜΕΘ γεμίζουν με ανυπεράσπιστους στον κορωνοϊό πολίτες; Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που κατά τα άλλα κοροϊδεύουν τις θεωρίες συνωμοσίας που πιστεύουν ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή κίνδυνος για επιβολή αστυνομικού κράτους; Και ότι το επίπεδο δημοκρατίας που έχουμε πετύχει δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια «απειλή» ακόμα κι αν είναι υπαρκτή;
Ζούμε μια πανδημία πιστοποιημένη από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, όλες τις κυβερνήσεις, όλους τους επιστήμονες και τους επαγγελματίες υγείας, όλους τους πολίτες του πλανήτη. Βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αντιμετωπίζοντας το μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσαμε να έχουμε: Ζωή ή θάνατος.
Χρειάζεται ψυχραιμία και δράση. Ενεργή προφύλαξη για τους εαυτούς μας και όλους τους άλλους μέχρι να γίνει αντιμετωπίσιμη η κατάσταση. Χωρίς υστερία, χωρίς φωνασκίες, χωρίς μαγκιές ούτε στους δρόμους, ούτε στα σπίτα, ούτε στο δημόσιο και ιδιωτικό διάλογο.
Έχουμε αυτή την ώρα την πολυτέλεια της μουρμούρας και της ανέξοδης κριτικής λες και πρόκειται για οποιαδήποτε άλλη περίοδο;
Δώστε ιδέες, επειχειρήματα για το σήμερα και το αύριο.
Το χθες, τις ευθύνες και τις παραλήψεις του παρελθόντος μπορούμε να τα συζητήσουμε σε έκταση και ένταση αργότερα. Ας το διασφαλήσουμε αυτό.
----------------------------------
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας πολιτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
